วันนี้เป็นอีกวัน ที่ตอนบ่านร้อนแรง ผมซักผ้าไว้เมื่อคืน ... อากาศวันนี้เอาใจผมยิ่งนัก ... ผมกลับเข้ามานั่งพักผ่อนหลังจากการทำภารกิจประจำวันยกใหญ่ และวันนี้ผมก็ไม่สบายด้วย น้ำมูกไหลทั้งวัน ...เชียว เมื่อวานจำได้ว่าผมท้อใจอยู่ นั่งร้องไห้แล้วก็ปลอบใจตัวเอง วันนี้เลยไม่สบายเลย อันที่จริงก็ดีถือโอกาสพักบ้าง ผมนั่งนึกถึงเรื่องราวความทรงจำดีๆที่ผ่านมา เรื่องราวที่มหัศจรรย์ เรื่องที่ทำให้ผมไม่ท้อใจ และก้าวต่อไป เรื่องราวเหล่านั้นผมยังจำได้ดี จำได้ทั้งหมดเลย ... วันหนึ่งขณะที่ผมกลับมาจากโรงรียนผมนั่งอยู่หน้าโรงแรมที่ผมอาศัย จำได้ว่าตอนนั้นผมกับพ่อโดนยึดบ้านแล้ว เราเลยต้องอกใสตามโรงแรม กระนั้นผมยังคงให้พ่อรอผมที่ไหนซักแห่งซึ่งตอนนั้นเราไม่มีโรศัพท์ พ่อจึงต้องรอผมทั้งวัน ตั้งแต่เช้าผทไปเรียนจนเย็นผมกลับมา ผมไม่มีเงินติดตัวเพราะต้องจ่ายค่าโรงแรม ผมเลยไม่ได้กินข้าวทั้งวัน หิวมากนะ เลยเดินไปร้านอาหารเที่ยวขอข้าวเขากิน น่าประหลาดใจที่ขณะที่บางคน เค้าร่ำรวยอยู่แล้วเค้ากลับฟ้องเราสองพ่อลูกเพื่อยึดบ้าน แต่บางคนไม่มีเท่าไหร่ก็กลับให้เรากิน เช่นร้านอาหารร้านนี้ เป็นร้านอาหารเก่าๆโทรมๆ ดูภายนอกว่าจะเจ๊งแล้วด้วยซ้ำ ผมเดินผ่านไปเค้าเรียกผมเข้ามาแล้วถามผมว่า "ไอ้หนู กินข้าวแล้วรึยัง" ผมเลยตอบว่า "ยัง ครับ" อยากกินอะไรเอาชามได้ตักเอา เค้าบอกผม เชื่อหรือไม่เค้าไม่ผมกินเปล่าๆแบบนี้กับพ่อของผม เป็นเดือนๆ ... เวลาท้อใจภาพของเค้าเป็นยาชูกำลังที่ดี หนักกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว แค่ไม่มีค่าเทอม นิดหน่อย ผมบอกตัวเองอย่างนี้นะ เอาล่ะนี่เป็นเรื่องแรก เอาไว้ผมจะกลับมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ
20 ธันวาคม 2550 22:43 น. - comment id 98730
ดีจังเลยเพ่นิว...ทั้งภาพทั้งเนื้อหามันเข้ากันได้อย่างลงตัว ชอบภาพนี้จังเลยอ่ะ..เห็นแล้วมันคิดอารายได้หลายอย่าง......ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ม่ายรุ้จะอธิบายไงว่ะ
27 มีนาคม 2551 00:42 น. - comment id 99729
ความเห็นใจ ต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน มันมีน้อยมากกับคนรวย เพราะ เค้าลืมความเป็นจริง ชีวิตมีแต่ตัวเลข แต่เราสามารถพบสิ่งดีๆ ได้อย่างไม่คาดคิด จากคนฐานะปานกลางและยากจน บางครั้งความยากจนนี่แหละ มันทำให้เราเป็นคนดี มองโลกในมุมมองที่กว้างขึ้น