รก งดงามในความรู้สึก

ตึ๋งหนืด

ผมกลับมาบ้านหลังจากที่มีศึกษาที่ชลบุรี ที่มหาวิทยาลัยผมได้ใช้ชีวิตของตัวเอง หาค่าเทอมเอง เรียนเอง หาเพื่อนเอง
บ้านของผมนั้นยังเหมือนเดิม มันยังคงรก ระเกะระกะด้วยของที่วางอยู่อย่างกระจัดกระจาย ทุกมุมมองไม่มีมุมไหนที่มองไปแล้วโล่งตา หรือจรรโลงใจมากนัก
ผมพบคุณพ่อในร่างผอม น้ำหนัก 38 กิโลของท่าน แสดงให้เห็นว่าท่านผ่านการรอคอยการกลับมาของผมมาเป็นเวลานาน ... นาน และทรมาน
ท่านสูบบุหรี่ที่มุมเดิมๆ นั่นคือเตียงนอนที่ยุบลงไปด้วยการนั่งครั้งไม่ถ้วนของท่าน ผ้าห่มขึ้นรา ยังวางอยู่ที่เดิม เหมือนครั้งที่ผมจากบ้านนี้ไปเมื่อเดือนที่แล้ว
ผมโมโหมากที่ท่านสูบบุหรี่ ผมแพ้บุหรี่มากกว่าที่จะห่วงท่าน พลางต่อว่าท่านยกใหญ่ "ไปสูบข้างนอก" ผมบอกท่านอย่างไม่ไยดี
ท่านต้องพยุงร่างของท่าน ซึ่งแต่ก่อนเคยเลี้ยงดูผมมา ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกที่หนาวเหน็บ เสื้อเก่าขาดๆของท่านถูกใส่ตรงที่เดิม ท่านนั่งสูบตรงนั้นที่เดิม ไม่ปริปาก
ผมหิวมากเท่าที่จำได้ ผมพยายามหาสิ่งที่พอจะกินได้ โดยไม่เหลียวไปมองกองขนมที่ครั้งหนึ่งผมเคยซื้อมากิน พลางเปิดประตูออกไปข้างนอกถามพ่อว่า มีอะไรกินบ้าง เพราะนี่เป็นเวลาดึกมากแล้ว ผมคงหิวมากทีเดียวถ้าไม่ได้ทานมื้อนี้
แล้วโชคชะตาก็พลิกชีวิตของผมอีกครั้ง...
ผมเหลียวไปมองกองขนมจำนวนมาก มากพอที่ผมจะอิ่มได้หลายวัน มันคือขนมที่ผมชอบ ผมถามตัวเองอย่างประหลาดใจ ท่านรู้ได้อย่างไร ผมไม่เคยบอกท่าเลย คงเป็นตอนที่ผมทานขนมเหล่านี้แล้วท่านก็ซักผมเสมอว่าชอบมั้ย ผมตอบไปด้วยความรำคาญว่าชอบ ตามเคย
บ้านของผมมันรกในความรู้สึก แต่ทุกมุมถูกซ่อนไว้ด้วยความรัก ความรักที่มีคุณค่าเหนือทุกสิ่ง ผมเฝ้าแต่บอกว่า ผมขาดความอบอุ่น ต้องการให้แม่กลับมา จนเมินความรกที่เดียวที่มีอยู่อย่างเปี่ยมล้น คือความรักจากทุกกองขนมของคุณพ่อ
ผมเหลียวหลังมองลอกหน้าต่างออกไป ท่านยังคงสูบบุหรี่อยู่ที่เดิม เมื่อวานท่านรอผม วันนี้ท่านรอผม พรุ่งนี้ล่ะ วันต่อจากวันพรุ่งนี้ล่ะ และวันต่อๆไปล่ะ โลกนี้มีคำว่าสาย ไว้เตือนความรู้สึกของผม ว่าที่ผ่านมาผมกำลังอกัญญูอย่างไม่มีเหตุผล
ผมออกไปกราบเท้าของท่าน และกำขนมไว้ในมือแน่น ผมยังไม่สายที่จะขอโทดท่าน .... 
บันทึกของวันที่ 9 /12 /07