สายลมที่หวังดี

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ในเวลาใกล้รุ่งยามเช้าตรู่    ของวันใหม่ก่อนที่พระอาทิตย์     ดวงกลมโตจะโผล่พ้นขอบฟ้า       สีระเรื่อ   ไล่ระบายจากบนยอดทิวเขา    จากสีส้มอ่อนจนคล้ายเคลือบเจือปนสีน้ำตาล    เหมือนพากันชักชวนเดิน ควงแขน
อยู่  ณ.เส้นขอบฟ้า   อันไกลโพ้น   ไล่สายตา   มองสูงขึ้นไป   เห็นภาพเสมือนปุยเมฆหมอกสีขาว   ยิ้มทักทายผสมผสาน  ผ่านท้องฟ้า  สีฟ้าอ่อนที่เรื่อเรือง  ก่อนอรุณรุ่ง
มีสายลมโปรยปราย   กระทบผิวกาย    ผ่านเป็นระยะ    บางครั้งรู้สึกสดชื่น    แต่บางที  รู้สึกเหน็บหนาว
บางครั้ง  รู้สึกอบอุ่นอิ่มเอมหัวใจ   แต่บางคราวกลับ  รวดร้าว    และสั่นไหว  เหมือนโดดเดี่ยว   เดียวดาย  ภายใต้
โลกกว้างใหญ่ใบนี้     
ทุกความรู้สึก   ทุกการกระทำ   ย่อมเกิดจาก  สถานะ  ทางอารมณ์   ที่แตกต่างกัน   สิ่งที่เป็นกลไก  ขับเคลื่อน  ถ้ามองย้อน  คงต้องดูจากข้างใน    ระหว่าง   กาย   กับจิต     และความคาดหวัง    ความต้องการ   เป็นตัวกำหนด
เคยมีคน   ถามฉันเสมอ      ดิน   น้ำ   ลม      ไฟ     ถ้าเลือกได้    ฉัน   อยากเป็นอะไร     แน่นอน  คำตอบ  มีในตัวอยู่แล้ว   ฉันอยากเป็นสายลม     ที่ปัดเป่า    ความทุกข์   เหงา    เศร้า     ใจ    ให้กับทุกคน
และอยากพัดพา     สิ่งที่ดี     คุณค่า    ความเป็นมนุษย์    ที่รู้จัก   พอ    และปล่อยวาง    มอบ   แต่   สิ่งที่ดีๆ  ไว้ให้แก่กัน      ถ้าฉันมีเวทย์มนตร์     สามารถ   เป่ามนตรา  ให้กับ    มนุษย์ทุกคน  ในโลกนี้    ฉันจะขอเป็นสายลม
ที่หวังดี   มอบส่งผ่านความสุข  และความรู้จัก  อภัย  ไม่ยึดติด   อยู่อย่างพอเพียง    แล้วทุกอย่างจะเพียงพอ  เรียนรู้ที่จะมอบความรัก   แต่ อย่าเรียกร้องและตั้งกฎเกณฑ์สำหรับเรื่องรัก
ถ้าหากยามใด  สายลม   กระทบถูกผิวกายคุณ   โปรดรับและรู้ไว้   นั่นคือ  ตัวฉัน    สายลมแห่งความรักและความหวังดี