รักนายนะ ไอ้ผู้ชายตัวแสบ

hakiSawa

"ติ้ง ต่อง" เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น อย่างต่อเนื่อง
"ปอนด์ ลูกช่วยไปดูหน้าบ้านให้แม่หน่อยสิว่ามีใครมาหา" นี่คือเสียงของผู้หญิงค่อนข้างแก่และน่าเบื่อคนหนึ่งสำหรับฉัน
"แม่ก้ไปดูเองสิ ปอนด์ทำงานอยู่นะเนี่ย" 
ยังไม่ทันจะได้ทำการบ้านต่อก็มีเสียงดังโป๊ก จากมะเหงกของแม่หล่นลงบนหัวปอนด์อย่างจัง
"โอ้ย!!! แม่อ่ะ ปอนด์เจ็บนะ ทำไมแม่ต้องเขกหัวปอนด์อยู่เรื่อยเลยล่ะ หัวปูดหมดแล้ว"
"เจ็บ ก็รีบๆ ออกไปดูให้แม่หน่อยสิ แม่วานแค่นี้เอง ทำให้ไม่ได้เหรอ"
แล้วปอนด์ก็กระวีกระวาดลุกขึ้นด้วยความโมโห แล้วพุ่งตรงไปยังประตูหน้าบ้านทันที ขณะที่กำลังจะถึงประตู เขาเองต้องประหลาดใจกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง
"นาย นี่นาย นายเป็นใครน่ะ" ไม่มีเสียงตอบจากชายคนนั้น มีเพียงแต่รอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ของเขา ปอนด์เลยเกิดอาการโมโห และถามกลับไปใหม่
"นาย เป็นใครกัน!!! มาหาใคร!!!"ไม่มีเสียงตอบอีก ยังคงมีเพียงแต่รอยยิ้ม แล้วชายคนนั้นก็เดินจากมา 
"นี่ นายไม่มีอะไรจะเล่นแล้วหรือไง ถึงได้มากวนประสาทชาวบ้านอย่างนี้" ปอนด์โมโหมากจึงรีบเดินตามชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็ว จนเค้าหายเข้าไปในสวนสาธารณะ ปอนด์หยุดหายใจด้วยความเหนื่อยแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
"อุบ!!! น่ารักจังเลย" ชายคนที่หายไปเข้าสวมกอดปอนด์
"เฮ้ย นายจะบ้าเหรอ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อยเราจะตะโกน"
"เอาเลย ตะโกนเลย เดี๋ยวก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
ไม่มีเสียงร้องอะไรเกิดขึ้นอีก ตอนนี้ตัวปอนด์สั่นเทา เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากความกลัวนั่นเอง
"น่ารักอย่างนี้ เป็นแฟนกับเราได้รึป่าว" ชายแปลกหน้าถาม
"ปล่อยนะ เราไม่อยากมีแฟน ไปหาคนอื่นเถอะ"
"แต่เราอยากเป็นแฟนกับนายนี่นา เป็นแฟนกันนะ"
"ไม่ได้ เรามีแฟนอยู่แล้วนะ" ปอนด์พยายามหลีกเลี่ยงการสนทนากับชายคนนนี้
"บอกมา มันเป็นใครกัน รู้ไว้นะว่ามีแฟนแล้วก็แย่งได้"
"นายอย่ามายุ่งเรื่องของเราได้มั้ย" ปอนด์พูดพร้อมผละตัวออกจากนายคนนั้นแล้วรีบวิ่งกลับบ้าน
"ระวังสะดุดหัวใจผมล้มล่ะ พรุ่งนี้เจอกันครับ"
"ไอบ้า!!!"ปอนด์รีบวิ่งกลับบ้านด้วยหน้าตาตื่นกลัว
"ไปไหนมาปอนด์ แล้วนี่เป็นอะไร วิ่งหนีใครมาเหรอลูก" แม่ถามปอนด์
"ก็ไป...............ไปหาเพื่อนมาน่ะแม่"
"แล้วใครมาหาเราเหรอ"
"ก็เพื่อนแถวนี้อ่ะคับ เดี๋ยวปอนด์ไปอาบน้ำนอนก่อนนะครับ ไม่อยากไปโรงเรียนสายน่ะ"
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ปอนด์!!! ตื่นได้แล้ว ไอ้ลูกคนนี้ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย"
"อย่ายุ่งน่าแม่ ปอนด์จะนอน"
"ตุบ" เสียงมืบกระทบหลังของใครคนหนึ่ง
"จะตื่นมั้ย ฉันโมโหแล้วนะ"
"โอ้ย!!! แม่นี่ชอบใช้กำลังจริงๆ นะ"
"เดี๋ยวก้อไปโรงเรียนสายหรอก พ่อเค้าคอยแล้วนะ"
"บอกพ่อไม่ต้องคอย เดี๋ยวปอนด์เดินไปเองคับ" (ปกติปอนด์ก็ไม่เคยไปกับพ่อสักเท่าไหร่ เนื่องจากตื่นสายเป็นประจำ)
ปอนด์รีบอาบน้ำแต่งตัว อย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าแม่จะฟาดอีก(ตอนนี้ในมือแม่ถือไม้เรียวอันใหญ่ซะด้วยสิ)
"ไปแล้วนะครับแม่ ปอนด์กลับเย็นๆ หน่อยนะวันนี้"
"กลับมาให้ทันทานข้าวเย็นล่ะ"
"จ้า!!! แม่"
ปอนด์รีบออกจากบ้าน ทันทีที่หันหลังปิดประตูรั้วนั้นเองก็มีใครคนหนึ่งมาฉวยกระเป๋านักเรียนไปจากมือปอนด์ เมื่อหันหลังกลับไปดู ก็พบว่าเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนเมื่อวานนั่นเอง
"เอามานี่ เดี๋ยวผมถือให้"
"อย่ามายุ่ง เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"อยากไปโรงเรียนสายนักหรือไง"
ปอนด์หยุดพูดแล้วเดินตามนายคนนนั้นไปอย่างเงียบๆ สักพักปอนด์ก็เอ่ยออกมาว่า
"นี่ เราขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับเราสักทีได้มั้ย"
"ไม่ได้!!!"
"ทำไมล่ะ!!! ทำไม!!!"
"นี่นายไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าทำไม?"
"ถ้ารู้แล้วเราจะถามนายมั้ย" ปอนด์ตอบด้วยน้ำเสียงที่โมโห
"ก็นายน่ารักทำไมล่ะ ผมทนไม่ได้นะ"
"หยุดพูดบ้าๆ สักที เรามีแฟนแล้วนะ"
"ก็บอกแล้วงัยว่ามีแฟนแล้วก็แย่งได้อ่ะ"
"นี่ ขอกระเป๋าคืนสักที ถึงโรงเรียนเราแล้ว"
นายคนนั้นยื่นกระเป๋า พร้อมก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูปอนด์
"ตั้งใจเรียนนะครับ"
"นี่ เก็บคำพูดนี้ไว้เตือนตัวเองจะดีกว่ามั้ง"
"ขอบใจที่เป็ฯห่วงเรานะครับ" แล้วนายคนนั้นก้อเดินจากไปพร้อมกล่าว
"เย็นนี้จะมารอหน้าโรงเรียนนะ"
ปอนด์รู้สึกรำคาญใจกับนายคนนี้เอามากๆ จริงๆแล้วปอนด์เป็นคนน่ารัก มีคนอื่นมาชอบปอนด์เยอะ แต่ปอนด์ไม่เคยสนใจ แต่วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ ปอนด์เอาแต่นึกถึงแต่นายคนนั้นทั้งวัน เลยไม่เป็นอันเรียน ในที่สุดก็ถึงเวลาโรงเรียนเลิก
"เรากลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
"จะไปไหนน่ะ!!!กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!" เสียงใหญ่ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
"นี่ นายเป็นใคร!!! ถึงได้มายุ่งกับชีวิตของเราอย่างนี้น่ะ"
"จะกลับหรือไม่กลับ!!!" 
นายคนนั้นเสียงแข็งใส่ปอนด์ ท่าทางดูน่ากลัวมาก ปอนด์เลยได้แต่ตามเค้าไป เพราะกลัวสายตาอำมหิตคู่นั้น ขณะที่เดินตามไปสักพักท่าทางของเค้าก้อเริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคนดูท่าทางอ่อนโยนไม่เหมือนเมื่อครู่เลย
"แฮ่ๆ พักตรงนี้แปปนึงสิ ผมเหนื่อยแล้ว"
"ทำไมตอนนี้ ไม่เห็นนายอยากกลับแล้วล่ะ"
"ขอโทษนะ ก้ออยากเดินกลับด้วยกันนี่นา"
ไม่รู้ทำไมปอนด์ก็ตามเค้าไปโดยดี เมื่อเดินไปถึงเก้าอี้ในสวน สักพักทั้งเค้าและปอนด์ก็นั่งลง
"นั่งใกล้ กันหน่อยก็ได้นะคับ ผมไม่กัดหรอก" นายคนนั้นพูดพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ปอนด์
"คิดจะทำอะไรก็หยุดเลยนะ ถ้าเข้ามาใกล้อีก เราจะลุกกลับบ้าน" นายคนนั้นหยุดขยับตัวแต่ไม่หยุดแค่นั้น นายคนนั้นเอามือมาโอบไหล่ปอนด์ แล้วยิ้ม
"ปล่อยนะ เราจะกลับบ้านแล้ว" ปอนด์ลุกไม่ได้เพราะถูกนายคนนั้นกดไว้
"ปล่อยไป เดี๋ยวนายก็หลุดมือเราอ่ะดิ"
"นายทำงี้ เพื่ออะไรเหรอ"
"ก็เราอยากมีแฟนงัย อยากเป็นแฟนกับนาย ชอบนายอ่ะ เป็นแฟนกันนะ"
"เราไม่อยากมีแฟนน่ะ ขอโทษนะ"
"ทำไมใจร้ายกับผมจังเลยครับ ปอนด์"
"แล้วนี่นาย รู้จักชื่อเราได้ไง"
"ก็....ได้ยินแม่ตะโกนทุกๆ เช้าอ่ะคับ" ชายคนนั้นหลุดหัวเราะออกมา ทำให้ปอนด์รู้สึกโมโหจึงลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว 
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!" ชายคนนั้นตะโกนขึ้น แต่ไม่คราวนี้ปอนด์ไม่ได้กลัวน้ำเสียงอันดุดันนี้อีกแล้ว ตอนนี้ปอนด์ยังคงเดินหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว
"หยุดนะ ไม่งั้นผมจะแบกกลับบ้าน" ยังไม่ทันจบประโยค ปอนด์ก็พบว่าตัวเองถูกยกสูงจากพื้นขึ้นแล้ว
"ปล่อยนะ!!! นายจะทำอะไรของนายน่ะ" สีหน้าของปอนด์ค่อยๆ เปลี่ยนไป เนื่องจากการกระทำของนายคนนั้น สักพักปอนด์ก็สงบลง
"ปล่อยเราลงเถอะนะ ขอร้องล่ะ" ชายคนนั้นค่อยๆ วางตัวของปอนด์ลงสู้พื้นอย่างทะนุถนอม แล้วปอนด์ก็เดินออกมา ชายคนนั้นค่อยๆ เดินประกบปอนด์อย่างช้าๆ 
"ขอโทษนะคับปอนด์ที่ทำให้โกรธ"