เขาบอกให้เราไปที่ชอบๆ

banmoh

ความรู้สึกตัวครั้งสุดท้าย  จำได้ว่านั่งรอรถอยู่หน้าพันธ์ทิพย์ประตูน้ำ  จู่ๆ ก็ฟ้ามืดมิดไปหมด เอ๊ะ ทำไมมืดเร็วอย่างนี้  และมืดจริงๆ  ไฟฟ้าก็ไม่เปิด  มองอะไรไม่เห็นเลย  เลยนั่งอยู่อย่างนั้น  เพราะมองไม่เห็นอะไรเลย  สักพักใหญ่ๆ  แสงค่อยๆสว่างขึ้นๆ จนมองเห็นอะไรๆได้เป็นปกติ  แต่ก็ค่ำลงแล้ว  จึงลุกขึ้นเดินจะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน  อุ๊ยคนเดินมาไม่มีมารยาท  เห็นเราเดินอยู่  ยังจะมาชนเราอีก  เราต้องหลบเป็นพัลวัน  พวกนี้เป็นยังไงนะ  ไม่เห็นคนหรือไง  อ้อ..รถแอร์สาย 72 มาพอดี  ก็เลยรีบเดินไปขึ้นรถ  แค่นึกว่าจะขึ้นรถ  ตัวกลับลอยขึ้นไปบนหลังคารถ  เฮ้ย  ..มันยังไงกันวะ  ยังไม่ทันจะคิดอะไร รถก็ออกวิ่ง  เออ..นั่งอยู่นี่ก็ดี  ลมเย็นดี  เอ้าถึงบ้านแล้ว  พอคิดเท่านั้น ตัวก็ลอยลงมายืนอยู่หน้าประตูบ้าน  หมาข้างบ้านพากันเห่าหอนกันเกรียวเลย  ยังกะเห็นผีแน่ะ  ไม่สนใจละ  เข้าบ้านดีกว่า  เปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วปิด  ในบ้านมืด  แต่พอมองเห็นลางๆ  เอภรรยาเขาไปไหน  ทำไมไม่เปิดไฟ  คงอยู่ในห้องนอน  จึงเดินไปเปิดประตูห้องนอน  เห็นภรรยานั่งสั่นอยู่บนเตียงนอน พนมมือพูดอยู่ในใจ  แต่เราได้ยินชัดเจน
   "พี่จ๋า  เราอยู่กันคนละโลกแล้ว  พี่อย่ามาหลอกหลอนน้องเลย  พี่ไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะจ๊ะพี่จ๋า   แล้วน้องจะทำบุญอุทิศไปให้"
    หนอยแน่ะ  นังตัวดี  ไอ้เวลาที่อยู่ด้วยกัน  รักกันมากจนไม่ยอมให้ห่างสายตา  ไอ้เราจะไปยังที่ที่เราชอบ  จะไปอาบอบนวดซักหน่อย มันก็ไม่ให้เราไป  ไอ้ที่เราชอบๆ จะไปนั่งเคล้าอีหนูซักหน่อย  เธอก็ไปด้วยอีก  แต่พอเราตายแล้ว  กลับมาเสือกไสไล่ส่งบอกเราให้ไปยังที่ที่เราชอบ  แล้วเราจะไปได้ยังไงวะ...โธ่..ผู้หญิงนะผู้หญิง...