::. ใจที่ให้ไม่ขอคืน .::

ผู้หญิงมือสอง

 
   วางมือจากงานได้สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเป็นเสียงที่เรารอคอยทุกๆวัน เสียงที่ทำให้เรายิ้มได้เมื่อคิดว่ายังมีใครในโลกใบนี้ที่นึกถึงเราอยู่  อาการเหนื่อยจากงานเริ่มหายไป..จากที่เราได้คุยกันเกือบทุกวันและวันละหลายชั่วโมงด้วย แปลกไม่คิดว่าตัวเองจะทำแบบนี้กับใครได้เพราะปรกติไม่ค่อยได้คุยกับใครมากนักทำแต่งานและงาน..เราคุยกันทุกเรื่องนานวันเข้าความรู้สึกที่มีให้กันมันเปลี่ยนไป  มารู้ตัวอีกทีเราก็รักเขาไปแล้วทุกครั้งที่คิดถึง ทุกวันที่คิดถึงมันคือความสุขที่เรารู้และสัมผัสได้ด้วยหัวใจ.. ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาเราก็หายเหนื่อยและมีความสุขมากๆ  ในใจหวังเพียงทำให้เขาได้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว  ฝันที่มี. .ก็รู้ว่าคงเป็นไปได้ยากเพียงแค่เก็บฝันนั้นไว้ในใจก็พอมีบ้างที่เราทะเลาะกันแต่ถ้ามันทำให้เราเข้าใจกันได้ก็ไม่เป็นไร 
      เรื่องราวของเราคงไม่สวยงามมากนักเมื่อวันนึงเสียงหัวเราะที่เคยได้ยินได้หายไปคำถามที่เกิดขึ้นในใจคือ "มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา" ฉันที่เปลี่ยนไปหรือเธอที่เปลี่ยนไปไม่มีคำตอบไม่มีใครเปลี่ยนหัวใจฉันยังเหมือนเดิม  แค่ความไกลก็ทำร้ายเรามากพอแล้วทำไมต้องทำให้หัวใจเราห่างกันออกไปอีก คนที่เจ็บก็คงเป็นเราทั้งสองคนไม่มีใครเจ็บไม่มีใครรับรู้ สองใจที่เจ็บอยู่เท่านั้นรู้อยู่แก่ใจ ถึงตอนนี้คงเจ็บช้ำไม่ต่างกันคำว่าขอโทษและคำว่าฉันเสียใจ มันคงรักษาใจของเราไม่ได้น้ำตาที่หลั่งไหลก็ยิ่งตอกย้ำความเจ็บให้เพิ่มขึ้นไปเรื่อย เรื่อย  ฉันควรทำเช่นไรสิ่งที่เราเจอสิ่งที่เราเป็นอยู่ถึงจะดีขึ้นมา บอกตัวเองให้มองข้ามกับเรื่องที่ทำให้เสียใจเรื่องราวร้ายๆ เพราะอะไรเพราะว่า "ฉันรักเธอ" ไม่ว่ายังไงก็ยังพร้อมที่จะให้อภัยได้เสมอ . . แต่เพราะยังคงเป็นผู้หญิงธรรมดา ธรรมดา บางเรื่องที่เจ็บก็ต้องการเวลายังอยากมีคำว่าเราเสมอยังอยากเข้าใจกันอยู่นะ
            ถ้าวันนึงเธอผ่านมาเจอฉันยังเป็นใครที่หวังดีและหวังเห็นรอยยิ้มของเธอเสมอมา ไม่ว่าเรื่องราวระหว่างเรามันจะแย่สักแค่ไหนแต่นั้นไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอนั้นลดน้อยลงไป ยังคิดถึงและห่วงใยเสมอปล่อยให้เวลาได้เยียวยาใจของสองเราจะเก็บใจไว้ตรงนี้ในที่ที่สองเราเคยมีกันเผื่อสักวันเธอจะผ่านมาและเก็บมันไป..เพราะใจที่ให้ก็ไม่หวังจะขอคืนเลยสักนิดนะจำไว้