มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 6)

..สีน้ำฟ้า..

"พี่น้ำ..รอด้วยค่ะ"    อ้อมตะโกนเรียกคนที่เดินนำ  และเขาก็หยุดรอ เรนเองก็เร่งฝีเท้าเพราะเริ่มรั้งท้ายขบวน  ทุกคนเดินไปตามทางลูกรังสีแดง ที่ฝุ่นเขรอะรองเท้าไปหมด เนื่องจากว่าฤดูนี้เป็นหน้าหนาวจึงไม่มีน้ำจากน้ำฝนมารดดินให้ชุ่มชุ่ม จะมีก็แต่น้ำค้างตอนเช้าที่ตอนนี้เหือดแห้งไปหมดแล้ว การเดินทางไปสู่หมู่บ้านอาเจอะ ที่ตั้งอยู่บนยอดดอยตระหง่านตรงหน้าเหมือนจะยังอีกยาวไกล พี่เสริมให้พี่โจ้ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของศูนย์มาเป็นคนนำทาง พี่โจ้มีกระท่อมส่วนตัวอยู่ที่หมู่บ้านชาวเขาเป็นคนช่วยสร้างให้  เรียกกันว่าฮาเร็มพี่โจ้  สวยแค่ไหนคงต้องไปเห็นเองกับตา 
	"เรนทำงานที่ไหนครับ"    พี่โอมคนที่เดินอยู่ข้างหน้าหันมาชวนคุย	
	"เรนทำงานกับบริษัทวิศวกรรมไฟฟ้าค่ะ พี่ล่ะ"
	"อยู่บริษัท.....ครับ"   เขาเอ่ยชื่อบริษัทรับเหมาก่อสร้างชื่อดังแห่งหนึ่ง
	"อืมมม เคยได้ยินชื่อเหมือนกันค่ะ"
	"พี่มากับใครคะ"
	"มาคนเดียวครับ  เพื่อนแนะนำให้เข้ามาดูในเวบ  รู้สึกสนใจ พอว่างก็มา เรนล่ะครับหยุดกี่วัน"
	"ก็หลายวันค่ะ หลังจากกลับจากที่นี่แล้วเรนได้พักอีก 2 วันกว่าจะเปิดงาน"
	"เจ้านายใจดีจัง"
	"ค่ะ เจ้านายเรนน่ารัก เป็นผู้จัดการตั้งแต่อายุยังน้อยด้วยความสามารถน่ะค่ะ"
	"ผู้ชาย?"
	"ค่ะ"
	"คอแห้งไหม เดินมากันไกลแล้ว ผมมีน้ำอยู่ในกระเป๋าเป้"
	"ไม่เป็นไรพี่ ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวเรนถามเพื่อน ๆ ดีกว่า คงจะหิวกันมั้ง คุยกันมาตลอดทาง"   เขาหัวเราะน้อย ๆ นับถือน้ำใจสาวน้อย เพราะเห็นว่าเธอคงจะเหน็ดเหนื่อยกับการเดิน แต่ใจแข็งจะแบ่งน้ำที่เขากำลังหยิบขวดส่งให้เพื่อนก่อน.. น่ารักจริง
	"อ้อมคะ .. หิวน้ำมั้ย พี่โอมเค้าพกมาด้วยค่ะ"   แน่ะ.. แถมบอกที่มาด้วย ไม่อุบอิ๊บว่าตัวเองแบกน้ำมาเอง 
	"อู๊ยยย.. ขอบใจมากเรน"   อ้อมผ่อนเท้ารอ รับน้ำไปดื่มและส่งให้ฟาง  ฟางรับไปดื่มและส่งให้น้ำต่อ น้ำรับไว้ แต่ส่งคืนมาให้เรน ก็ท่าทางเธอบอกนี่นาว่าเหนื่อย
	"ขอบคุณค่ะ พี่น้ำ ไม่ดื่มน้ำหรือคะ พี่โอมแน่ะใจดีส่งมาให้"   
	"ให้เรนก่อนเลยครับ  ขอบคุณ โอมครับ"   น้ำเรียกชื่อเฉย ๆ เพราะว่าตัวเองน่าจะอายุมากกว่าโดยสังเกตจากหน้าตาและท่าทาง
	"ไม่เป็นไรพี่.. ผมก็พกมาเผื่อสาว ๆ ผมเดินป่าบ่อย เพราะต้องไปสำรวจงานต่างจังหวัดครับ ชินแล้ว"
	"ผมก็ออกกำลังกายบ่อย ๆ ชินเหมือนกัน"
	"สาว ๆ ครับ มีใครหิวน้ำอีกไหม"   โอมตะโกนถาม
	"พิมพ์ค่ะ ๆ "  สาวน้อยนางหนึ่ง ที่เขาจำได้ว่าเรียกตัวเองว่าลูกเป็ดขี้เหร่ยื่นมือมา.. แล้วน้ำเปล่าขนาด 1.5 ลิตรก็ถูกแบ่งปันไปทั่วทุกคน ส่งขวดเปล่ากลับมาคืน โอมเก็บเข้ากระเป๋ายิ้มแย้ม แค่ได้ช่วยให้เพื่อนร่วมทางหายเหนื่อยเขาก็ดีใจแล้ว
	
	ในที่สุดการเดินทางอันแสนเหน็ดเหนื่อย และพอเรียกเหงื่อได้สำหรับหนุ่ม ๆ หลายคน ก็สิ้นสุดบนยอดดอยสูงตระหง่าน  ขุนเขาน้อยใหญ่ที่รอบล้อมบริเวณโดดเด่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่  มีรอยพื้นที่กว้าง..ว่างเปล่า  พี่โจ้บอกว่าเป็นไร่ของชาวเขาที่กำลังรอการลงพืชผักรุ่นใหม่ แทนรุ่นเก่าที่พึ่งเก็บเกี่ยวผลผลิตไป  เมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อย พิมพ์ก็ชวนนกออกไปสำรวจพื้นที่ 
	"นก ดูโน่นสิ.. นกน้อยส่งเสียงแหลมปริ๊ดเลย"  พิมพ์ชี้ชวนเพื่อนใหม่  นกป่าตัวเล็ก ๆ เกาะกิ่งไม้อยู่เพียงเดียวดาย ส่งเสียงเหมือนกับจะร้องหาแม่ สักพักก็มีนกอีกสองตัวบินมาสมทบที่ต้นไม้เดียวกัน.. สองสาวยิ้มละมุน ภาพที่มาจากธรรมชาติปรากฎแก่สายตาตัวเองโดยไม่ต้องมองผ่านภาพที่เพื่อนส่งมาให้ในอินเตอร์เน็ต   นิวกับลมเดินตามมาสมทบกับสาว ๆ  
	"ไปเยี่ยมชมบ้านชาวอาข่าไหม สาว ๆ "  ลมส่งเสียงไปทักทาย  สองสาวยิ้มตอบพยักหน้า  พลางเดินตาม.. พวกเขาเดินผ่านเวทีไม้ไผ่ที่ชาวเขาได้เตรียมไว้สำหรับการแสดงคืนนี้ ปูเสื่อเต็มพื้นที่ข้างล่างเวที เว้นเป็นทางเดินนิดหน่อย มีศูนย์กระจายเสียง ที่ใช้เก็บอุปกรณ์เครื่องครัวชั่วคราวด้วย เพลงคำเมืองจากเทปที่ส่งเสียงก้องไปทั้งขุนเขา..  ถัดจากเวที มีต้นสอยดาวตั้งอยู่ แต่ยังไม่มีใครมาอุดหนุนมากนัก  เด็ก ๆ วิ่งเล่นสลับกันไปมา ทั่วบริเวณ
	ธรรมชาติรอบข้าง คือขุนเขาทะมึน .. แสงอาทิตย์กำลังเดินทางอย่างอ้อยสร้อยเหมือนอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากโลกฝั่งนี้ไปเช่นนั้นแหละ อากาศเริ่มขมุกขมัว.. หนุ่ม-สาว ยังคงสวมชุดแขนสั้น เพราะเหงื่อจากการเดินทางพึ่งจะหมาดไปเมื่อครู่ หลายคนทยอยไปอาบน้ำ สาว ๆ ผลัดผ้าถุงหลากสี คลุมผ้าขนหนูมายืนรอคิวกันเป็นทิวแถว บ้างก็เดินไปขออาบน้ำที่ห้องน้ำของชาวบ้าน  หนุ่ม-สาว เดินคุยกันมาจนถึงบ้านหลังสุดท้าย  แล้วก็หันหลังกลับ ทักทายกับผู้คนที่เดินสวนไปมา
	"อ้าย..บ่าไปผ่อเปิ้นสอยดาวกา"    หนุ่มน้อยคนหนึ่งวิ่งมากระตุกมือเขา
	"อะไร สอยดาว ๆ นะ"   ลมค้อมตัวลงไปถาม
	"ไปผ่อเปิ้นสอยดาว"    
	"ไปดูเค้าสอยดาวไง ลม"   นิวแปลให้ฟัง..
	"อ๋อ.. ต้นสอยดาวที่เห็นเมื่อกี้หรอ"  เขาหันมาพยักหน้า
	"ไปสิ..ไป"  เขาจูงมือเด็กชาย
	"อ้ายต้องซื้อคูปอง ใบละ 5 บาทแล้วจับ"
	"หรอ.. รางวัลเป็นอะไรบ้างล่ะ"
	"ก็สมุด.. ดินสอ .. ยางลบ ข้าวหนมซะปะนั่นแหละ"   ลมพยักหน้า เดินตามไปเห็นเพื่อน ๆ หลายคนเล่นอยู่ก่อนแล้ว ก็ตามไปสมทบ เสียงลุ้นรางวัลเฮ ๆ ลั่นไปหมด  ของรางวัลก็มีสมุด ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด  เมื่อจับกันได้มา ก็เอาแจกเด็ก ๆ คืนไป แค่ได้สนุกสนานกันก็เป็นที่พอใจของทุกคน
	"ไปกิ๋นข้าวกันเต๊อะ"   สาวน้อยวัยสิบสองปีเดินมาเรียก หลายคนพยักหน้าตามมา บ้างก็ยังอยู่เล่นกับเด็กจนรางวัลก็หมดก็ทยอยมาจากบริเวณนั้น ขันโตกถูกยกมาวาง ตะเกียงน้ำมันก๊าดทำจากกระป๋องนมถูกจุดให้ทั่วบริเวณสว่างขึ้น  พระจันทร์ดวงกลมโตลอยเด่นอยู่เหนือศรีษะ  แสงจันทร์นวลสาดส่องให้ทั่วบริเวณกระจ่างตา  เสียงเครื่องปั่นไฟดังกระหึ่ม เพราะต้องใช้เป็นตัวช่วยสำหรับการแสดงคืนนี้  ทุกคนเข้านั่งประจำที่.. ผู้ใหญ่บ้านนั่งสูบบุหรี่ขี้โยควันโขมง คุยกับพี่ใหญ่ อย่างน้ำ โอม รับประทานอาหารกันไปสักพักพี่เสริมก็ตามมาร่วมวงด้วย .. เสียงคุยเงียบเมื่อการแสดงบนเวทีเริ่มขึ้น เด็กชาวอาข่า (อีก้อ) แต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองชายหญิง จะเต้นประกอบเพลงชาวอาข่าให้ครูอาสาได้ดูกัน เสียงปรบมือต้อนรับนักแสดงเกรียวกราว ท่วงทำนองแผ่วพลิ้ว...
	กา ฮู ยา สุม กา มา อี ตา แง				-  เมื่อก่อนตอนไปไร่ด้วยกัน
	หน่อ งา จา เมียว ที โป เมียว				- เธอโกหกฉัน
	กา ดือ เวย ดือ ดือ ยา แล แอ เออ			- ไหนบอกว่ารักนักหนา
	อี เนิง นอ เผียว มา ยา ทอ ..				.- วันนี้ไม่เจอเธอเลย
	มี ชา เคว ตา งา หา อี ซา				 - แผ่นดินนี้ไปไหนก็เป็นทุกข์
	เผียว สือ มา ยา เมีย เผียว ยี ยา			 - เป็นคนจนไม่มีเงินทอง
	แอ คอ นอ งา กา มา แล แอ เออ			 - แต่เธอเคยบอกว่ารักฉัน
	นอ หงาง เบีย เจียว นอ หมี่ ยา เซอ ซอ งา			 - เธอทิ้งฉันไปมีคนอื่น
	กา ฮู ยา สุม กา มา โอ ลา แง				- เมื่อก่อนตอนกลับจากไร่ด้วยกัน
	ปา ลา อู ช้า อู โม นอ				- ใต้ดวงจันทร์
	กา ตือ เวย ดือ ดือ ยา แล แอ เออ			-ไหนบอกว่ารักนักหนา
	อี เนิง เกอ นี มา นู แง				-ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้
	มี
	ชา เคว ตา งา หา อี ซา				 - แผ่นดินนี้ไปไหนก็เป็นทุกข์
	เผียว สือ มา ยา เมีย เผียว ยี ยา 			-  เป็นคนจนไม่มีเงินทอง
	แอ คอ นอ งา กา มา แล แอ เออ			-  แต่เธอเคยบอกว่ารักฉัน
	นอ หงาง เบีย เจียว นอ หมี่ ยา  เซอ ซอ งา			- เธอทิ้งฉันไปมีคนอื่น
****************************** บทเพลงของชาวอาข่า คัดลอกมาจากเวบบ้านนอกดอทคอมพ์ www.bannok.com ******************************************
	การแสดงชุดต่าง ๆ ทยอยขึ้นมาสลับกับหนุ่มนักร้องชาวอาข่า ที่มาร้องกับกีต้าร์โปร่งแบบอันปลั๊กเป็นที่สนุกสนานเฮฮา.. ด้านล่างเวทีเมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จ
ก็มีการจับกลุ่มกันคุยถึงวัฒนธรรมชาวอาข่าบ้าง  ที่ชื่นชอบการร้องรำทำเพลงก็ตั้งวงกันต่อ 
	พี่โจ้มาก่อกองไฟริมกระท่อม  พร้อมกับนำมันเทศหัวใหญ่มาหมกไฟ เมื่อสุกแล้วก็เอาไปแจกให้เพื่อน ๆ ครูอาสาได้ลิ้มลองกันเป็นที่อร่อยติดใจกันถ้วนทั่ว  ดึกคืนนั้น
กว่าจะได้นอนกันก็ตีสอง ซึ่งป่าเงียบสงัด เสียงหรีดหริ่งเรไรขับเพลงป่าประสานกันให้เซ็งแซ่.. ทุกคนหลับไหลเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง แต่หัวใจสุขเปี่ยมกับสิ่งที่ได้รับ
จะเห็นได้จากรอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าทุกคน  ยกเว้นคุณหนูจ๋าอย่างฟาง ที่โหวกเหวกโวยวายเรื่องที่ต้องนอนกับฟาก หรือพื้นเรือนที่ทำจากไม้ไผ่โดยไม่มีที่นอนนุ่ม ๆ จนต้อง
เดือดร้อนเพื่อนผู้ชาย สละผ้าห่มให้เธอปูนอน  แล้วเขาไปอาศัยห่มกับเพื่อนแทน.. ยามนี้..น้ำใจเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงที่มาของแต่ละคนได้ดีนัก
*************************************************************************************************************************************************************
	หกโมงเช้า...ไอหมอกหนาโรยตัวลงมาสู่ยอดเขาที่สูงเสียดฟ้า  ความหนาวเย็นปกคลุมทั่วบริเวณ  ฤดูนี้เป็นฤดูหนาว และถือว่าเป็นเดือนที่หนาวจัด สำหรับเชียงราย
อีกเดือนหนึ่ง พระอาทิตย์ยังไม่สามารถแหวกว่ายออกมาทักทายกับผู้คนบนโลก  น้ำค้างพรมยอดหญ้าจนเปียกชื้น สาว ๆ ตื่นมาเตรียมทำอาหารเช้านอกจากกาแฟที่จัดไว้แล้ว ตกลงกัน
ว่าจะทำข้าวต้มหมู เพื่อหนุ่ม ๆ จะได้ทานรองท้องกัน โปรแกรมของวันนี้ต้องเดินไปชมไม้พันธ์ต่าง ๆ กล้วยไม้พันธ์หายาก เรียกว่าการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ คงต้องให้รับประทานกัน
ให้อิ่มหนำสำราญกว่ากาแฟ
	"พี่ตุ้ม ให้เอมช่วยอะไรคะ"
	"หั่นผักชีก็แล้วกันค่ะ หนูเอม"    
	"เรนเอาผักไปล้างให้ก่อนนะ"
	"จ้า..."
	"น้องนกหั่นหมูให้ค่ะ"
	"ดินช่วยเอาหม้อใบใหญ่ ในห้องครัวตรงโน้นให้พี่นะ.. "   พี่ตุ้มกลายเป็นแม่ครัวเอกไปเสียแล้วงานนี้
	"อ้อน ไปด้วยจ้ะดิน"
	"แล้วข้าวอยู่ไหนครับ  เก่งช่วยด้วยอีกคนครับ"
	"พี่โจ้บอกว่าอยู่ในครัว  จัดการซาวข้าวมาเลยนะ"
	"มาให้นิวติดเตาให้..ผมน่ะท็อปวิชาลูกเสือ"    ห้องครัวเล็ก ๆ ของฮาเร็มพี่โจ้ เนืองแน่นไปด้วยผู้คน พี่ตุ้มหลบทางให้นิวเข้าไปติดเตาไฟที่ทำจากดิน และใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง
ทุกคนช่วยกันคนละไม้ละมือ
	"นี่คุณนายฟางไปไหนอ่ะ"   ลมถาม  น้องเก่งบุ้ยปากไปในห้องนอน
	"ยังไม่ตื่นมั๊งพี่.. คุณนายอ้อมด้วยอีกคน ผมไม่แปลกใจเล้ย..ทำไมสองคนนี้คบกันได้"
	"จุ๊ ๆ  ลม.."
	"ครับพี่.. ก็เมื่อคืนผมต้องอุทิศผ้าห่มให้เธอไปปูนอน  แล้วไปนอนกอดเจ้านิวแทน"
	"ต๊ายย นิว.. เธอถูกเจ้าลมมันกอดไปแล้วเหรอ..ว๊าาา"   พี่ตุ้มล้อเลียน  เสียงฮาครืนกันทั้งวง
	ตกสาย..พี่โจ้เรียกตั้งแถว แบ่งออกเป็น 3 กลุ่มและให้ตั้งชื่อกลุ่มเพื่อจะได้แบ่งกันเดินไป 3 ทาง แล้วให้แต่ละกลุ่มนำประสบการณ์ที่ได้มาเล่าให้เพื่อนฟังหลังจากกลับมาจาก
การท่องเที่ยวเชิงนิเวศคราวนี้ แต่มีข้อแม้ว่า.. ครูอาสา 1 คน ต้องรับผิดชอบเด็กหนึ่งคน ด้วย  เพื่อให้คุยกันไป  เด็ก ๆ จะสอนให้รู้จักพืชพันธ์ในป่า ครูอาสาจะต้องเล่าเรื่องต่าง ๆ ในเมือง
เป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน.  การเดินจะมีจุดพักให้ตามแต่ละแห่งเพื่อให้เก็บคะแนน  กลุ่มไหนแพ้คืนนี้จะต้องแสดงกิจกรรมบนเวทีให้ชาวบ้านดู
	การเดินทางเริ่มต้น.. เมื่อแดดอ่อน ๆ ฉายส่องมาบนภูเขา.. ทุกคนดุ่มเดินเพื่อเก็บทุกอย่างไว้เป็นรอยทรงจำ.. ทุกคนต่างมาดหมายจะเก็บคะแนนกันได้คนละเยอะ ๆ  และ
หลายคนนเริ่มคิดคำนึงถึงกิจกรรมบนเวทีคืนนี้ไว้ในใจ..