เหวิ้งว้างขอบฟ้ากว้าง...เมื่อยามอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบโลก อาจจะดูไม่เงียบเหงาสักเท่าไหร่...หากว่าอยู่ในสังคมที่วุ่นวาย แต่กับสังคมที่อยู่ห่างไกล จากสังคมเมืองแบบนี้...เหงา จับใจเชียวล่ะ บางครั้งก็ดูสงบ เรียบง่าย แต่จริงๆ แล้วแบบเหงาซะมากกว่า กับการใช้ชีวิตตัวคนเดียว..อยู่กับสังคม อยู่กับชุมชน คนในป่าในเขา ตื่นขึ้นมาในยามเช้า สูดอากาศบริสุทธิ์ รับวันใหม่ นั่งมองพระอาทิตย์ที่คอย จะโผล่ขึ้นมาทักทายกัน ให้ทุกๆ อรุณ อิ่มเอมใจ... กับการทำงานที่ไม่ต้องเร่งรีบ ไม่ต้องแข่งขัน อาจจมีบ้างก็แค่ในช่วงเวลาสั้นๆ ช่วงเวลาของการทำงาน คิดอยู่เสมอ ว่าทำเพื่อประชาชน ทำเพื่อคนส่วนรวม เท่านนี้ก็ สบายใจ...พอเย็น ๆ เวลาทำงานยังไม่เสร็จสิ้น เพราะการทำงาน ไม่มีคำว่าหยุด สำหรับการทำงานสาธารณสุข ...ไม่มีวันหยุด... แต่ว่า...ยามที่แสงแดดใกล้จะโบกลา ลับขอบฟ้าแบบนี้..มีอยู่หนึ่งความรู้สึก นั่นคือ ความเหงา...ใช่มันคือเหตุจากความเหงา จริงๆที่ทำให้เราคิดถึงกัน ด้วยการที่เรามีความรู้สึกผูกพันธ์กับใครสักคนหนึ่ง..ระยะทาง....เป็นสิ่งหนึ่ง ที่จะทดสอบ ว่า....ความจริงใจ และความมั่นคง นั้นอยู่ที่ตรงไหน..... แล้ว คุณล่ะ....มีใครให้คิดถึงแล้วรึยัง...
18 กันยายน 2550 17:36 น. - comment id 97632
แวะมาจ้ะขนม กึดเติงงง กึดเติงงง อิเจ๊เอง มันเหงามากเรยอ่า.. อ่านแร้วจิตตก ..
18 กันยายน 2550 17:57 น. - comment id 97633
เหอๆๆๆๆ....ก่มันเหงาเจงๆ นิ๊ ค่ะ
18 กันยายน 2550 18:34 น. - comment id 97634
ขอให้ความเหงาที่เจอเป็นไออุ่น...อย่าให้ความเหงาเป็นความเหน็บหนาว...นะป้า คิดถึงเสมอ นะ หลานป้า...
18 กันยายน 2550 18:42 น. - comment id 97636
จ๊ะ หลานป้า....รักกันๆ ใช่ม๊า
18 กันยายน 2550 22:44 น. - comment id 97644
มาแวะแอ่วหาคนขี้เหงาเหมือนกันเน้อ เขียนได้ง่อมใจดีแต๊ๆเลย วันหลังจะไปถล่มดอยหื้อหายเหงาเด้อ
18 กันยายน 2550 23:09 น. - comment id 97645
ม่ายมีอะ
19 กันยายน 2550 09:07 น. - comment id 97647
แต้ๆ นา เจ้า... มาแต้ๆนา... ปี้ เก็จถะหวา
19 กันยายน 2550 10:10 น. - comment id 97648
ผิดที่ฉันเอง ตัวของฉันเอง ที่ไม่เคยจะห่วงใยตอนคบกัน ผิดที่ฉันเอง ไม่ยอมรับฟัง ว่าเธอแคร์เธอรักฉันมากเท่าใด ตอนนี้ซึ้งใจ..(และ)รู้ว่าเธอนั้นมีค่าไหน มันก็สมควรทิ้งฉันไป ทำถูกแล้ว หากว่าวันเวลาคืนย้อนได้ จะกอดเธอเอาไว้ให้นานๆ อยู่กับเธอเวลาเธอต้องการ คอยดูแลเมื่อเธอไม่สบาย
19 กันยายน 2550 10:37 น. - comment id 97649
ผิดที่ฉันเอง ตัวของฉันเอง ที่ไม่เคยจะห่วงใยตอนคบกัน ผิดที่ฉันเอง ไม่ยอมรับฟัง ว่าเธอแคร์เธอรักฉันมากเท่าใด ตอนนี้ซึ้งใจ..(และ)รู้ว่าเธอนั้นมีค่าไหน มันก็สมควรทิ้งฉันไป ทำถูกแล้ว หากว่าวันเวลาคืนย้อนได้ จะกอดเธอเอาไว้ให้นานๆ อยู่กับเธอเวลาเธอต้องการ คอยดูแลเมื่อเธอไม่สบาย