มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 5)

..สีน้ำฟ้า..

รถกระบะสีเขียว คลุกฝุ่นมาพร้อม ๆ กับหนุ่มสาวคนรุ่นใหม่ในรถอีกร่วมสิบคน  ที่ราบระหว่างหุบเขาสองลูก ถูกจัดให้เป็นสถานที่รับรองและศูนย์กลางของกลุ่มชาวเขา ที่มีหน้าที่ควบคุมและดูแลประชากรชาวเขา ร่วมกับองค์กรต่าง ๆ หลายองค์กร ทั้งไทยและต่างประเทศที่ให้การสนับสนุนให้ชาวเขาปลูกพืชผักจำหน่าย  มากกว่าจะปลูกฝิ่น ค้ายาบ้า บริเวณนี้มีพื้นที่ราว ๆ 5 ไร่  มีบ้านพักเจ้าหน้าที่กระจายกันไปในมุมต่าง ๆ มีสวนดอกไม้เรียบเลาะตามทางเดินเข้าบ้านแต่ละหลัง  มีแปลงเกษตรปลูกผักพันธ์ต่าง ๆ เพื่อทดลองและนำพันธ์พืชผักนั้น ๆ ไปให้ชาวเขาต่อไป  
	นอกจากนั้นก็มีร้านขายของที่ระลึก ชื่อร้านฝีมือคนเมืองมีสินค้าขายให้ผู้มาเยือน  เป็นสินค้าหัตถกรรมจากชาวเขาหมู่บ้านต่าง ๆ ที่ให้ทางศูนย์มาจัดจำหน่าย เพื่อให้รายได้นั้นเป็นค่าขนมให้เด็ก ๆ ที่มาช่วยงาน เจ้าหน้าที่
ทุกคนล้วนทำงานโดยสมัครใจทั้งนั้น ไม่มีเงินเดือนสูง ๆ เป็นค่าจ้าง นอกจากการแลกเปลี่ยนประสบการณ์การทำงาน ฉะนั้นเจ้าหน้าที่ ที่นี่จะผลัดเปลี่ยนกันไป บ้างเป็นนักศึกษาฝึกงาน บ้างเป็นคนกรุงที่ต้องการหนีกรุงเทพฯ มาอยู่ชนบท หรือนักอุดมการณ์ที่มีกิจการส่วนตัว แล้วนำเวลาว่างที่พอจะมีเจียดมาแบ่งปันให้เพื่อนมนุษย์ ฉะนั้นพูดได้เลยว่าที่นี่เป็นอีกแหล่งหนึ่งที่รวมคนมีกำลังสมองไว้มากมาย คนที่อยู่ที่นี่คือคนที่เติมแล้ว และมีเหลือที่จะแบ่งปัน ไม่ใช่คนที่ขาด แล้วต้องการตักตวง..ด้านทรัพย์สิน  หากทุกคนอยากตักตวง ทุกคนอยากตักตวงในส่วนของความสุขจากการให้มากกว่า
	โรงอาหาร ที่แม่ครัวไม่เคยซ้ำหน้าในแต่ละมื้อ ยังเป็นสวนรวมผู้คนได้อย่างดี และเป็นที่เริ่มต้นมิตรภาพได้ไม่เลวเหมือนกัน เรนและเพื่อน ๆ ลงจากรถกระบะ พี่น้ำกับฤกษ์รับหน้าที่ขนสัมภาระไปรวมกับคนอื่น ๆ ที่ร้านของที่ระลึก ซึ่งใช้เป็นห้องประชุมใหญ่ของที่นี่  คนอื่น ๆ กระจายตัวกันออกไปตามแต่ใครจะสนใจมุมไหนของศูนย์แห่งนี้
	"สวัสดีค่ะ.. "   เรนทักแม่ครัวที่อายุไม่เกินสิบห้า ที่กำลังขมักเขม้นกับการปรุงอาหารตรงหน้า  เธอหันมายิ้มอาย ๆ รอยยิ้มนั้นพิมพ์ใจนักหนา.. นานเหลือเกินที่ไม่เจอรอยยิ้มบริสุทธิ์เช่นนี้
	"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"   เธอเอาแต่ส่ายศรีษะไม่พูดไม่จา  เรนจึงได้แต่เมียง ๆ มอง ๆ ไม่กล้าจะช่วย กลัวจะยุ่งไปใหญ่ ฉากออกมานอกครัว หลายคนกำลังทานข้าวต้ม คงจะแม่ครัวตัวน้อยที่ช่วยเตรียมการไว้ให้ น่ารักจริง
เธอเดินออกมา รถกระบะคันเดิม ตอนนี้เติมไปด้วยเด็ก ๆ และสัมภาระของอีกหลายคนที่ยังขนกันไม่เสร็จ .. รอยยิ้ม.. ยังเป็นสิ่งเดียวที่เรนใช้มันผูกมิตรยามนี้
	"ว่าไงเด็ก ๆ ชื่ออะไรกันบ้างจ้ะ"    เด็กผู้ชาย 3 คน อายุราว ๆ 7 ขวบ  อีก 2 คนโตหน่อยน่าจะซัก 10-12 และเด็กผู้หญิง 2 คน.. เล่นกันเจี๊ยวจ๊าว ลั่นบริเวณ  เจ้าหน้าที่ศูนย์คนหนึ่งที่ช่วยขนกระเป๋า บอกเด็ก ๆ ว่า
	"บอกคุณครูสิ ว่าชื่ออะไรกันบ้าง"   คนที่มาเป็นครูอาสาที่นี่ คงถูกเรียกว่าครูทุกคน ดีจัง ได้เป็นครูโดยไม่ต้องไปสอบให้ยุ่งยาก  เด็ก ๆ หยุดเล่น และหัวโจกก็ชี้ที่เด็กชายคนหนึ่ง
	"เขาชื่อโสศักดิ์คะ"   สำเนียงที่เอ่ยเป็นภาษาเหนือ ที่พูดไทยกลางไม่ชัด ฟัง ๆ แล้วก็น่ารักดีเหมือนเด็กผู้ชายพูดคะ.. 
	"แล้วคนนี้ล่ะ"  เรนชี้
	"โสหมายคับ"  อีกคนช่วย  เธอชี้คนต่อไป
	"โสชายคับ"   ชี้คนต่อไป
	"สมชาติคับ"  ตระกูลสม..ล่ะท่านผู้ช้ม...เรนนึกในใจ
	"ณรงค์ศักดิ์คับ"    อื่อ..คนนี้ค่อยต่างหน่อย
	"กระแตค่ะ"  และน้องเล็กสุด ก้มหน้าตอบอาย ๆ
	"สมหญิงค่ะ"  อืมมมม .. รู้จักกันแล้วถึงคราวเธอล่ะ
	"ครูชื่อเรนค่ะ"  ทุกคนพยักหน้า 
	"เลน"  เธอยิ้ม.. จากสายรุ้งกลายเป็นดินเขรอะ ๆ ซะแล้ว
	"ค่ะ ครูเรน ยินดีที่รู้จักทุกคนนะคะ  เล่นกันต่อเถอะ เดี๋ยวครูจะลองไปทางนู้นดู...  เด็ก ๆ หมดความสนใจกับเธอ หันไปเล่นกันต่อ เรนเดินเลาะไปตามทางเดินเล็ก ๆ ที่มีแผ่นหินวางห่าง ๆ กันบนสนามหญ้าขนาดพอก้าวเท้าถึง
บ้านหลังที่เธอเข้าไป น่าจะเป็นบ้านของหัวหน้าศูนย์หรือไม่ก็ผู้ใหญ่ที่มีอายุคนหนึ่ง  สังเกตจากหนังสือที่เรียงรายอยู่บนชั้นมันบอกว่าเป็นหนังสือที่สะสมมานาน ชื่อเรื่องหนังสือแต่ละเล่มบ่งบอกอย่างนั้น ทุกเล่มอยู่ในสภาพดี น่าอ่านมาก 
เสียดายคืนนี้ตามโปรแกรมแล้วจะไม่ได้ค้างที่นี่  ต้องเดินไปนอนกับชาวเขาที่บนดอย ไม่งั้นคงมีโอกาสได้มาขอยืมเล่มที่สนใจอ่านบ้าง
	"สวัสดีครับ.."  ชายหนุ่มอายุราว ๆ สี่สิบต้น ๆ  สูงราว 170 กว่า หน้าตาดี .. หุ่นสมาร์ท ถูกตาต้องใจยิ่งนัก   (งานนี้..นำแสดงโดยม้าก้านกล้วยอ่ะจ้า)
	"สวัสดีค่ะ พี่.. ขออนุญาตบุกรุกบ้านนะคะ"   เรนยกมือไหว้ เขารับไหว้ได้สวยมาก ท่าทางจะเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี
	"เชิญครับ.. ที่นี่เป็นยังไงบ้าง"  เขายิ้ม
	"น่าอยู่ค่ะ  ไม่ค่อยได้เจอธรรมชาติและขุนเขามากนัก ส่วนใหญ่ถ้าเที่ยวจะนึกถึงทะเลซะมากกว่า"
	"ครับ.. ตามสบาย.. เดี๋ยวผมขอตัวไปดูน้อง ๆ ก่อนนะครับ เขาทำกรอบรูปไม้ไผ่ทางนู้นแน่ะ"
	"เรนไปด้วยค่ะ"
	"ครับ เชิญทางนี้"  เขาเดินนำพาลัดเลาะบ่อปลาขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่ ที่ขุดไว้ใกล้ ๆ บ้าน มีศาลากลางน้ำโดดเด่น มองไปที่ศาลามีคนนอนเล่นอยู่ที่นั่นสองสามคน
	"น้อง ๆ เค้าทำกรอบรูปไม้ไผ่  ใส่รูปชาวเขาครับ  คนไหนที่เลิกยาเสพติดได้ และมีอาชีพใหม่ที่มั่นคง เราจะถ่ายรูปให้แล้วเอาไปติดที่บ้านให้ หลังจากที่ตรวจสอบทุก ๆ 1 เดือน ตรวจจากปัสสาวะน่ะครับ ครบ 6 เดือนเราก็จะ
ออกใบรับรองให้ เขาสามารถใช้ใบรับรองนี้ไปขอทำบัตรประชาชนได้  เราได้รับความร่วมมือจากทางราชการน่ะครับ เราสัญญากับชาวเขาไว้ว่า ถ้าเขาเลิกค้า เลิกเสพ เราจะช่วยให้เขาได้เป็นคนไทยอย่างสมบูรณ์แบบ"
	"ดีจังนะคะ  แล้วอย่างนี้ที่นี่อยู่กันยังไงคะ มีรายได้จากไหน"
	"ก็อาศัยขายของฝากจากร้านฝีมือคนเมือง ที่อยู่ตรงโน้น"  เขาชี้ไปทางศูนย์ประชุมหรือร้านค้าที่ตอนนี้คึกคักไปด้วยผู้คนหลายชีวิต
	"ค่ะ"  หนุ่ม-สาว หลายคนช่วยกันทำป้ายด้วยผ้า"
	"นั่นเค้าทำป้ายอะไรกันคะ"
	"ป้ายประกาศ สำหรับต้อนรับครูอาสารุ่นนี้ไงครับ เตรียมไว้สำหรับงานที่จะจัดขึ้นในวันปีใหม่ที่จะถึง"
	"อืมม.. วันนี้ 31 แล้วนะสิคะ  เรนมาเย็นวันที่ 30 งั้นก็..คืนนี้เลยสิ" เธอหันไปมอง หนุ่มผมยาวมาดศิลปิน
	"ครับ..ตรงโน้นที่คนมุงกันอยู่นั่นก็เป็นศูนย์ตรวจปัสสาวะ  แล้วก็ข้างหลังเป็นแปลงเกษตรของนักเรียน"
	"แล้วบ้านไม้ที่ยกสูง ๆ ทึม ๆ นั่นล่ะคะ"
	"ห้องสมุดครับ ยังสร้างไม่เสร็จ ยังขาดหนังสืออีกมาก.. หนังสือจึงยังอยู่ที่บ้านผมเป็นส่วนใหญ่"
	"อ๋อ ค่ะ"   เขายกนาฬิกาข้อมือมามองนาฬิกา
	"เชิญที่ศูนย์ประชุมดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวเราจะมาคุยกัน แนะนำตัวกัน จะได้รู้ว่าทริบนี้มีทั้งหมดกี่คน และวัตถุประสงค์ของศูนย์ที่นี่มีอะไรบ้าง"
	"ค่ะพี่.."  
*******************************************************************************************************************************************************************************************************************
	"สวัสดีครับ..ทุกคน เชิญทางนี้เลยครับครูใหม่ทุก ๆ ท่าน เลยเจ้าหน้าที่ด้วยนะ"  พี่เสริม  (แฮ่ม ๆ น้า--ม้าก้านกล้วย--ได้ลดขั้นเป็นพี่แล้วนะ ดีใจด้วยล่ะ) ป่าวประกาศด้วยเสียงล้วน ๆ ไม่ต้องผ่านไมโครโฟน เสียงเขามีพลังมากพอที่จะทำให้ทุกคนเริ่มทยอยกันเข้ามานั่งเติมพื้นที่..  
	"เชิญครับ.. ๆ ผมว่าเรานั่งกันเป็นวงกลมดีกว่าจะได้เห็นหน้า เห็นตากันครบทุกคน"    เสียงผู้คนจ๊อกแจ..จอแจ สลับกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่มายืนหน้าสลอนอยู่ข้างหน้าต่าง
	"ผมชื่อเสริมครับ..ยินดีที่รู้จักทุกคน  เรามาแนะนำตัวเองดีกว่า  แต่ไม่ใช่ชื่อตัวเองนะ.. ให้ทุกคนนึกสรรพนามที่จะใช้แทนตัวเองคนละ 1 ชื่อ แล้วก็ไปทำความรู้จักเพื่อนข้าง ๆ แล้วเดี๋ยวเราจะให้เพื่อนข้าง ๆ นั่นแหละแนะนำตัวคุณขอความกรุณานะครับ ที่มากันเป็นกลุ่มก็แยกกันก่อนนะครับ..เราจะมาทำความรู้จักกัน เพื่อความสะดวกจะยืนขึ้นแล้วลุกไปแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ก็ได้นะครับ เชิญครับ.."  ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส.. เสียงอึงอล สลับไปกับเสียงหัวเราะ มิตรภาพกำลังก่อตัวอย่างงดงาม..ในวันที่อากาศหนาวเย็น ที่เชียงราย  เมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร พี่เสริมได้เรียกรวมพลอีกครั้งหนึ่ง.. การนั่งประชุมแบบขัดสมาธิบนพื้นหินปูน ที่ปูเสื่อด้วยเสื่อน้ำมันลายไม้เริ่มต้นขึ้น
	"ครับ..เริ่มจากด้านขวามือของผม..เชิญครับ.. ใครรู้จักเพื่อนคนนี้บ้าง"   
1.  ชายหนุ่มรูปร่างอ้อนแอ้น เหมือนผู้หญิง.. สูงราว 170 เซ็นติเมตร หนักประมาณ 50 กิโลกรัมคนนี้.. ชื่อเล่นจริง ๆ ว่า ฤกษ์  ส่วนคำจำกัดความตัวเอง ให้ชื่อว่าแก้วครับ... แก้วเป็นอะไรที่ใส ๆ มองเห็นทะลุปรุโปร่ง เป็นแก้วสารพัดนึกก็ได้  จริงใจกับเพื่อนเสมอ.. เรียกว่ารักใคร รักจริงครับ
2.  หญิงสาวที่นั่งติดกับฤกษ์  เป็นน้องสาวของฤกษ์  ชื่อเล่นจริง ๆ ว่าอ้อน  และให้คำจำกัดความตัวเองว่าอ้อน  เพราะว่าขี้อ้อนมาตั้งแต่กำเนิด  เธอว่างั้น
3.  หญิงสาวผมยาว หน้าใส ใส่เสื้อยืดสีสด ยีนส์สีซีด ชื่อเล่น จริง ๆ ว่าเรน  ให้คำจำกัดความตัวเองว่ากาละแม.. เพราะชอบกวน ป่วนชาวบ้านไปทั่ว
4.  หญิงสาวที่นั่งถัดมาคืออ้อม  เป็นสาวโคราช  ให้คำจำกัดความตัวเองว่าใจปลายทาง.. เพราะ.. หัวใจเธอมีจุดหมายที่แน่นอนคือการได้เป็นครูอาสาที่นี่
5.  หญิงสาวอีกเช่นกัน ขาว หมวย สวย .. น่ารักกก ชื่อฟาง  บอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนพระจันทร์... เพื่อนของพระจันทร์คนนี้จะน่ารักได้แค่ไหน.. ติดตามกันเอาเองนะ
6.  น้องหนูเอม  ชอบเรียกตัวเองว่าหมูเอม.. ใช้ชื่อว่าทะเลใจ
7.  หนูเอม มากับสุดหล่อ ชื่อลักกี้.. สองคนนี้ขับรถมาเองจากกรุงเทพฯ  ส่วนความสัมพันธ์กันด้านไหนนั้น..ต้องถามเอาเองนะจ้ะ
8.   วินเซ้นต์  เจ้าลมรำเพยที่ชอบพัดไปก่อกวนชาวบ้านเค้าไปทั่ว
9.  พี่ตุ้ม...ราชิกา  ผู้เลอโฉม  รำพันรักได้หวานมากกกกก ถึงมากที่สุด น้ำตาลเรียกพี่ได้ก็แล้วกัน
10.  พี่โอม..กฤษณะ  เป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือของน้อง ๆ ชอบเขียนกลอนเพื่อชีวิต..เอ่อ..เพื่อชีวิตพี่โอมคนเดียวนะจ้ะ คนอื่นไม่เกี่ยวประมาณนั้น ฮาาาาา..
11. น้องเก่ง...ทะเลรัก  หนุ่มน้อยนักเต้น ที่ยังไม่หายตื่นเต้นจากการไปดูคอนเสริ์ต แล้วจู่ ๆ ถูกลากมาเชียงรายแบบ งง ๆ นิดหน่อย
12.   น้องนก...แม่มดน้อย  มีอิทธิฤทธิ์ มากมายหรือไม่.. ไม่รู้  รู้แต่ว่า.. เขียนเรื่องสั้นได้ดีทีเดียว
13.   ดิน...คนโง่ ๆ อย่างฉันจะรู้อะไร  คนเศร้าประจำซอย  ไม่รู้พักนี้เป็นอะไรชอบทำหน้าอมทุกข์  เห็นแล้วเหนื่อยใจ
10.  น้องพิมพ์...ลูกเป็ดขี้เหร่  คนนี้น่ารัก ...น่าชม... ยิ้มเธอจะพิมพ์ใจทุกคนหรือไม่  ลองมองดูเองก็แล้วกันนะ
11. น้องเก่ง...ทะเลรัก  หนุ่มน้อยนักเต้น ที่ยังไม่หายตื่นเต้นจากการไปดูคอนเสริ์ต แล้วจู่ ๆ ถูกลากมาเชียงรายแบบ งง ๆ นิดหน่อย
12.   น้องนก...แม่มดน้อย  มีอิทธิฤทธิ์ มากมายหรือไม่.. ไม่รู้  รู้แต่ว่า.. เขียนเรื่องสั้นได้ดีทีเดียว
13.   ดิน...คนโง่ ๆ อย่างฉันจะรู้อะไร  คนเศร้าประจำซอย  ไม่รู้พักนี้เป็นอะไรชอบทำหน้าอมทุกข์  เห็นแล้วเหนื่อยใจ
10.  น้องพิมพ์...ลูกเป็ดขี้เหร่  คนนี้น่ารัก ...น่าชม... ยิ้มเธอจะพิมพ์ใจทุกคนหรือไม่  ลองมองดูเองก็แล้วกันนะ
11.  นิว  ลำน้ำน่าน.. หนุ่มชาวนาที่ชอบใช้ชีวิตกับความสันโดษและธรรมชาติ
12.  น้ำ.. ผู้ชายตัวใหญ่ท่าทางใจดี ที่ให้คำจำกัดความตัวเองตามชื่อ.. น้ำ.. คือสายธารเย็น ๆ จากธรรมชาติ จะอยู่ที่ไหน ที่นั่นย่อมมีความสุขและฉ่ำเย็นเสมอ ๆ
    นอกจากนี้ก็ยังมีเจ้าหน้าที่จากศูนย์ที่ผลัดกันมาแนะนำตัว และหน้าที่ของแต่ละคน พี่เสริม..จบการแนะนำตัวแล้วก็ชี้แจงวัตถุประสงค์ของโครงการครูอาสา..
	"ครับ.. เมื่อเรารู้จักกันทั่วแล้ว  ต่อไปนี้เราจะมีชีวิตอยู่ร่วมกันเป็นเวลา 3 วัน เริ่มจากคืนนี้ ทุกคนจะต้องเดินไปที่หมู่บ้านอาเจอะ  ซึ่งอยู่บนดอย ไปพักในหมู่บ้าน เราเตรียมบ้านรับรอง ซึ่งเป็นของทางศูนย์ 2 หลังเป็นของชาวบ้านอีก 1 หลัง รับรองครับว่าไม่หนาวเลย อุณหภูมิแค่ 7 องศาเอง.. "
	" 7 องศาเอง"   หลายเสียงพึมพำ ๆ 
	"เดี๋ยวเราจะมีรถ ขนสัมภาระไปให้บนดอย ส่วนตัวบุคคล.. เราเริ่มเลยก็แล้วกัน เดินขึ้นดอยแค่ไม่กี่สิบกิโลเอง หวังว่าทุกคนคงพร้อมแล้ว  ครับเชิญไปรับประทานอาหารที่เราจัดเตรียมไว้ให้  ส่วนใครที่รับประทานเรียบร้อยแล้ว จะเดินชมธรรมชาติในศูนย์แล้วแต่อัธยาศัยครับ"   การประชุมได้สิ้นสุดลง  ทุกคนกระจายตัวกันออกไป  เรนจับตัวพี่เสริมไว้เป็นตัวประกัน.. ให้เป็นไกด์โดยปริยาย ก็พี่เค้าท่าทางใจดีนี่นะ 
	"ที่นี่มีอะไรขายบ้างคะพี่.. จะกรุณาแนะนำเรนบ้างได้ไหม"
	"มาสิครับ.. เดี๋ยวพี่จะพาชมอีกรอบหนึ่ง ตรงที่เรายังไม่ได้เดินไปเมื่อสักครู่"
	"นี่เป็นผ้าทอมือจากชาวบ้าน แล้วแต่ใครจะทำเป็นผ้าพันคอ เป็นเสื้อ กางเกง หรือบางคนก็ทำทั้งชุดแล้วก็เอามาขายต่อให้เรา เราก็ให้ราคาไปบ้างก็เป็นเงิน บ้างก็เป็นยารักษาโรค อาหารแห้ง อาหารกระป๋อง แล้วแต่ว่าใครจะต้องการอะไร"
	"ดีจังค่ะ"    เธอเดินไปหยิบรูปนก ที่ปั้นจากดินเหนียวตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระจาด
	"นกหวีดดินครับ..ลองเป่าดูก็ได้"    เรนทำตาม.. เสียงแหลมปริ๊ดของนกหวีดเรียกให้หลายสายตาหันมามอง.. รวมทั้งน้ำ ที่คุยกับหนุ่ม ๆ ในบริเวณเดียวกัน.. ตาสบตา.. ไออุ่นจากนัยน์ตาเขา..ทั้งเอื้ออาทรและเอ็นดูความแสนซนของสาวเจ้า
	"นั่นก็เป็นถ้วยกาแฟ ที่ทำมาจากดินเผา กาน้ำชา.. มีกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ ที่มีฝาปิดนี่จะนำไปเป็นปลอกลิปสติก หรือปลอกยาดมก็ได้แล้วแต่"
	"อืม..ดีจัง"
	"ไปทางโน้นสิ..เค้ากำลังตรวจปัสสาวะกันอยู่มั้ง..เดี๋ยวให้เขาสาธิตให้ดู"
	"ค่ะพี่"   เธอเดินตามร่างสูงโปร่งของผู้ชายตัวใหญ่  ยิ้ม ๆ การเรียนรู้จากหนังสือ คงไม่ซึ้งเท่ากับคนตัวใหญ่ข้างหน้าที่กำลังจะพาไปชม เขาพาไปที่ศาลาหลังหนึ่ง ใกล้ ๆ ร้านฝีมือคนเมือ ศาลานี้เปิดโล่งทั้ง 4 ด้าน ไม่มีฝากั้น ด้านในสุดเป็นชั้นวางของที่ทำมาจากไม้ไผ่ง่าย ๆ มีพวกน้ำยาเคมีต่าง ๆ และน่าจะเป็นหลอดปัสสาวะของชาวเขาที่เข้ามารับการตรวจ เพราะกระปุกแต่ละอันจะมีชื่อติดอยู่ด้วย  พี่เดียว ถูกเรียกมา
ให้รู้จักกับเรน และอธิบายวิธีการต่าง ๆ ให้อย่างไม่ปิดบัง  ถึงวิธีการตรวจปัสสาวะ
	"ก็งี้แหละคุณ  ทำงานกับฉี่ชาวบ้าน มันก็ต้องป้องกันตัวเองด้วย"   เขาตอบเมื่อเรนถามถึงชุดกราวด์ที่ใส่  
	"เราได้รับความช่วยเหลือจากศูนย์อนามัย ประจำจังหวัด"
	"ร่วมมือกันหลายฝ่ายดีจังค่ะ  ยาเสพติดจะได้ไม่แพร่ระบาด"
	"ทำได้ เท่าที่กำลังมีครับเรน แต่จะให้หมดไปเลยมันก็ยาก ทั้งผู้ขายและผู้เสพต่างเสาะแสวงหาวิธีกันเหลือเกิน"
	"จริง ๆ แล้วคนพวกนี้เก่งนะคะ เรนว่า น่าจะยืมหัวสมองนั่นมาพัฒนาชาติบ้านเมือง"
	"มันคงเกิดในฤกษ์ดาวโจรน่ะครับ"   เขาพูดเจือหัวเราะ
	"มังค่ะ.. เลยเสียดายความคิด เสียดายกำลังสมอง และพรสวรรค์ที่พระเจ้าให้มา"
	"ไปเถอะครับ.. ได้เวลาแล้วล่ะ เรนคงต้องเดินอีกไกล ฝึกความอดทนนะครับ..เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้"
	"อ้าว พี่ไม่ได้เดินไปด้วยหรือคะ"
	"ไม่ครับ  ต้องสะสางงานที่นี่ก่อน เย็น ๆ ชาวบ้านจะเลี้ยงอาหารขันโตกให้บนดอย  พร้อมกับการแสดงต่าง ๆ ของเด็ก ๆ แล้วมื้อเช้าก็คงเป็นชา กาแฟ กับข้าวต้ม  กลางวันพรุ่งนี้จะเป็นข้าวห่อที่ชาวบ้านเตรียมให้ พวกเราจะเดินป่ากัน ตกเย็นกลับมาที่เดิม คราวนี้ครูอาสาต้องเป็นฝ่ายทำอาหารเลี้ยงชาวบ้าานเป็นการตอบแทน แล้วต้องเตรียมการแสดงให้ชาวบ้านดูด้วยนะ เรนอย่าลืมร่วมกิจกรรมนี้ล่ะ รับรองครับว่าสนุกและได้ความทรงจำที่ดีที่จะเก็บไปไว้นึกถึงในวันที่เราไม่มีใครให้คิดถึง"
	"น่าสนุกจังนะคะ  เรนไม่เคยมาผจญภัยแบบนี้เลย  นี่เป็นครั้งแรกของชีวิต"
	"โชคดีนะครับ.. เย็นคงเจอกันอีก"    เขาเดินมาส่งถึงปากทางเข้าศูนย์.. ที่ทุกคนเริ่มทยอยกันออกจากศูนย์เพื่อเดินเข้าไปในหมู่บ้านอาเจอะ  บ้านของชาวอาข่า ที่คืนนี้จะมีการฉลองปีใหม่กันด้วย