ศัตรูที่รัก

ปักษาสวรรค์

บางครั้งที่ท้อบางครั้งที่อยากถอยกลับไปยังจุดเริ่มต้น เมื่อมองเห็นสายตาเย้ยหยันของคนข้างๆก็ทำให้ยอมไม่ได้  เธอรู้บ้างไหมความเคยชินที่มีเธออยู่ข้างๆทำให้ฉันเคยตัวเหมือนมีคู่แข่งที่มาแย่งความดีความเด่นของฉันจากกาลเวลาที่ฉันมี 
      ฉันต้องกระซิบบอกตัวเองเสมอว่าอย่าให้เธอแซงฉันไปได้เชียวนะบางครั้งฉันก้มหน้าก้มตาเดินพอเงยหน้าขึ้นมองเห็นไรผมละต้นคอเธออยู่ข้างหน้าใกล้ๆ เจ็บใจนักเธอแซงล้ำหน้าฉันไปได้ยังไง
      บางครั้งตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหันกลับไป จมูกเธอยังพ่นลมหายใจแทบรดต้นคอ ทำไมนะฉันหนีเธอไม่เคยพ้นหนึ่งก้าวเลยสักครั้ง 
      บ่อยครั้งที่ฉันเหนื่อย เบื่อหน่าย ไม่อยากทำอะไร ฉันก็มักต้องเผชิญกับสายตาที่เย็นชาเย้ยหยันถากถางคู่นั้นของเธอร่ำไป บางครั้งที่ฉันใส่กำลังใจกำลังกายเพื่อวิ่งไล่เธอให้ทัน ฉันเห็นเธอหันกลับมามองเหมือนจะบอกว่า " วิ่งมาให้ทันซิ..แต่ฉันว่าเธอไม่มีทางวิ่งทันฉันหรอก "  
      เธอเชื่อหรือยังว่าฉันทำได้ฉันวิ่ง วิ่งจนแซงหน้าเธอ  ฉันชนะแล้วเธออยู่ข้างหลังฉัน มองเห็นริบๆโน้น...เสียงปรบมือจากคนรอบข้างเพื่อให้กำลังใจดังสะนั่น..หันกลับไปมองเธอ..เธอยืนยืดตัวตรงเอามือซุกกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ก้มหน้านิดๆมองปลายรองเท้าตัวเอง...ให้ตายเถอะ....ฉันเห็นรอยยิ้มที่มุมปากนั่น....เห็นเธอใช้ฝ่ามือปรบหน้าขาทั้งสองข้างเบาภายใต้กระเป๋ากางเกงนั่น.....สายตาที่เหลือบมาสบตาฉันเพียงแวบเดียวนั้น..ฉันเห็นความชื่นชมฉายแววเด่นชัด...เธอรู้ไหมฉันมายืนที่นี่ในวงล้อมของทุกคนที่นี่  เพราะฉันมีเธอ..เธอผู้ที่เสมือนเป็นศัตรูตั้งแต่แรกเห็นในสถานที่แห่งนี้  เราขับเคี่ยวกันมาทุกทุกเรื่อง  เธอล้ำหน้าบ้าง ฉันล้ำหน้าเธอบ้าง แต่เราก็ไม่เคยหันหลังให้กัน บางครั้งฉันต้องเป็นผู้มองต้นคอของเธอ  บางครั้งเธอต้องเป็นฝ่ายมองท้ายทอยฉัน...ขณะกำลังคิดเพลินๆเรื่องของเธอ ฉันเหลียวหน้าเหลียวหลังกลับไม่เห็นเธอ....เธออยู่ไหนนะ...ฉันชนะเธอจริงแล้วเหรอ....ชัยชนะใดจะยิ่งใหญ่เท่าชนะเธอไม่มีอีกแล้ว
      ฉันเพิ่งทราบว่า...เธอคือศัตรูที่เป็นมิตรแท้...ศัตรูที่รัก...หัวใจของฉันดวงนี้คือศัตรูที่เป็นมิตรแท้ตลอดกาล....ฉันจะรักเธอถนุถนอมเธอจะดูแลรักษาเธอให้สมบูรณ์และงดงามเพื่อตอบแทนความเป็นคนของตัวเอง.