เมื่อฟ้าเปิดคนก็เปลี่ยน3

อัศรีย์

อากาศเย็นสบายกำลังดี และเริ่มไม่ค่อยมีฝนแล้ว เนื่องจากกำลังเข้าหน้าหนาว เจนรับอาสาออกไปหาหน่อไม้ป่า นำมาแกงให้หนุ่ม ๆ กินกัน 
"คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวเจนกลับมาพร้อมของอร่อย ๆ" เจนพูดก่อนเดินไปเตรียมอุปกรณ์ ส่วนหนุ่ม ๆ ก็นั่งคุยกันไปตามประสา พร้อมเตรีมตั้งวงเหล้าระลึกความหลัง"อืม เดี๋ยวผมไปปิ้งปลามาแกล้มเหล้าไปพลางๆก่อน ส่วนพี่อ้นก็นั่งพักให้เหนื่อยไปก่อนนะ" แสงพูดแล้วขอตัวเข้าครัวไปจัดเตรียมหากับแกล้ม  เจนหยิบอุปกรณ์เสร็จก็เดินลงกระไดมุ่งหน้าไปหาหน่อไม้ป่า  พี่อ้นนั่งจิบเหล้าเงียบ ๆ ไปสักพักก็รู้สึกเหงา ๆ เลยเดินตามแสงเข้าไปที่ครัว  ระหว่างที่แสงกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ติดเตาพร้อมเตรียมปิ้งปลาอยู่นั้น พี่อ้นก็ชะโงกหน้ามองลงไปที่เตา พลันประจวบเหมาะที่แสงหันหน้ามาพอดี จนปากของคนทั้งคู่ประกบกัน "ว๊าย" เสียงหนึ่งในนั้นร้องขึ้น ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง 
        เจนเดินคิดอะไรเงียบ ๆ ไป จนถึงกอไผ่ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ "คงไม่มีอะไรในกอไผ่หรอกนะ" 
        สายลมหนาวพัดมา อำลาแล้วหนาวิรุฬเอ๋ย  ฟ้าเปิดคนเปลี่ยนจากเคย เคย ไม่รู้เลยที่ตัวโฉมยง หรือ คงชาตรี...........
         สมัยตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย พี่อ้นเป็นหนุ่มนักกีฬา หน้าหวาน สาว ๆ ตามจีบ ตามปลื้ม มากมาย ได้รู้จักกับเจนและแสงก็ตอนมาเข้าชมรมกีฬาทีมเดียวกัน พี่อ้นถูกใจเจนแต่แรกเริ่มเห็น แต่ก็พ่ายแสง เพราะเขามาก่อน ก็ไม่เชิง แต่เพราะเจนเป็นฝ่ายเลือกต่างหาก การแข่งขันค่อนข้างดุเดือด จนถึงเลือดกันเลย การนำลูกบาสอัดใส่หน้าคู่ต่อสู้ คงไม่ใช่จรรยาบรรณของนักกีฬาที่ดีนัก แต่การรู้จักแพ้ รู้จักชนะ รู้จักให้อภัย นี่สิน้ำใจนักกีฬา ทั้งคู่จับมือประสานสัมพันธ์กันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ต่างกินเที่ยวร่วมก๊วนเดียวกัน จนพี่อ้นจบการศึกษาและ รับปริญญาไปก่อน 
          "อุ๊ย" เจนร้องเมื่อเลือดที่นิ้วมือไหลออกมา เพราะเธอถูกเปลือกหน่อไม้บาด จากที่เธอไม่ทันระวัง ฟ้าสว่าง ๆ ก็พลันมืดลงไปในบัดดล เพราะเจนเป็นลม เนื่องจากเธอเป็นโรคกลัวเลือด แต่เปล่าเลยเธอหน้ามืดเพราะก้มหน้าขุดหน่อไม้นานไปหน่อย พอเงยหน้าขึ้นมากระทันหันก็เลยทำให้ลมใส่