ในบ่วงโศก ตอนที่1 ต่อ

สุวรรณโสภิต

จึงไม่แปลกที่ผู้พบเห็นหล่อนทุกคนจะหลงรักหญิงสาวคนนี้ คุณละเอียดญาติผู้พี่ของคุณพิมรำไพรยิ้มรับ เกิดความเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาทันทีพ่อกับอรกัญญาที่อึ้งไปนิดกับใบหน้าของผู้สูงวัยตรงหน้าที่เหมือนกับคุณแสพี่สาวของบิดาแม่ทับทิมในความฝันที่หล่อนเห็นอยู่ประจำ คุณละเอียดเชิญทุกคนเข้าไปในบ้านไม่วายยังเอ่ยปากชมลูกสาวของผู้มาเยือนว่าน่ารัก  และสวยเหมือนแม่ พวกผู้ใหญ่เดินเข้าบ้านกันหมดแล้วทิ้งให้อรกัญญายืนอึ้งกับสิ่งที่พบเห็นอีกครั้ง  แล้วที่คนในความฝันของหล่อนมีตัวตนจริงๆ ต่างกันตรงที่ไม่ได้เป็นเคลือญาติกับหล่อนเท่านั้น 
"แล้ววันนี้จะเจออะไรอีกเนี้ย" หลอนพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินตามเสียงเรียกของมารดาเข้าไปในบ้าน  
แม่กับพ่อของหล่อนนั้งรออยู่ที่โต๊ะรับแขกกับท่านเจ้าของบ้านทันที่ที่หญิงสาวเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั้งข้างๆคุณอรุอร คุณพิศพงษ์จึงเอ่ยแนะนำบุตรสาวกับคุณกรรณภพทันที่ 
อรกัญญายกมือไหว้อย่านอบน้อม คุณกรรณภพมองหญิงสาวอย่างชื้นชม เพราะท่านก็ไม่มีลูกสาวที่โตขนาดนี้ มีแต่ลูกชายสองคนเท่านั้น 
"โตเป็นสาวลุงจำแทบไม่ได้ ลุงเคยพบหนูเมื่อครั้งไปที่บริษัทแต่ก็นานมาแล้ว"
เสียงทุ้มใสเอ่ยขึ้นทักทาย ผู้พูดจะแก่ว่าพ่อหล่อนก็ไม่กีปีดูแล้วจะสักหนึ่งถึงสองปีเห็นจะได้ แต่บิดาของหล่อนก็นับถือท่านมากเพราะท่านช่วยเหลือครอบครับของหล่อนทุกอย่าง 
"จบแล้วจะเข้าทำงานกับพ่อเลยหรือเปล่า ถ้ายังลองมาฝึกงานที่บริษัทลุงดูก่อนก็
ได้ลุกจะให้เจ้าธงรพสอนให้"
 
ท่านหมายถึงลูกชายคนโตของท่าน
หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ยิ้มรับ คุณพิศพงษ์จึงชิงตอบแทน
ก็ดีเหมือนกันครับจะได้รู้งานมากขึ้น
แล้วนี้คุณพี่พิมพ์ไปไหนคะ

ไปวัดครับเดี๋ยวก็คงมาไปตั้งแต่เช้าแล้ว
อรกัญญากวาดสายตามองไปในบ้านขณะที่พวกผู้ใหญ่กำลังคุญกันอย่างถูกคอ
สายตาหล่อนก็ไปสะดุดที่รูปภาพติดข้างฝาขนาดใหญ่ที่เหมือนจะเป็นรูปถ่ายครอบครัวมีคุณกรรณภพและผู้ชายอีกสองคน
หล่อนคิดว่าคงจะเป็นบุตรชายทั้งสองคนของท่าน แต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจความสนใจของหญิงสาวคือผู้หญิงวัยไล่เรี่ยกับมารดาของหล่อนมากกว่าใบหน้าแบบนี้เหมื่อนเคยเห็นที่ไหนแต่ก็ยังนึกไม่ออก
 และไม่คิดว่าอะไรจะบังเอินเป็นครั้งที่สอง แต่ใบหน้านั้ดูอบอุ่นมองแล้วทำให้หล่อนอิ่มเอิบใจ สายตาที่มองไม่วางตาความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ภาพไม่ได้สนใจผู้ที่เข้ามาในบ้านและเสียงทักทายกับบุคคลที่เดินเข้ามาจากแม่และพ่อของหล่อน 
อร อร มองอะไรลูก
 คุณอรุอรสะกิดบุตรสาวทำให้อรกัญญาสะดุ้งจากห้วงความคิดทันที
คะแม่
ไหว้คุณป้าพิมสิลูก
หญิงทำตามที่มารดาบอกเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อบุคคลตรงหน้าที่ส่งยิ้มบางๆมาให้หล่อนมีใบหน้าที่เหมือนคุณหญิงศรีนวลจนแทบจะเหมือนว่าออกมาจากพิมพ์เดียวกันเลย  อรกัญญานิ่งอึ้ง
หล่อนบิดแขนตังเองเบาให้รู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป ความรู้สึแทบอย่ากเข้าไปกอดบุคคลตรงหน้าให้หายคิดถึงมันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก
เป็นอะไรหรือหนูอร หน้าซีดเชียว
คุณพิมรำไพถามขึ้นน้ำสียงแบบนี้ก็ใช่เลยอรกัญญาบอกกับตัวเอง หล่อนแทบอยากแทรกตัวออกจากที่ตรงนี้เพื่อตั้งหลักเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ทันตั้งตัวเลย
"ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณป้าคะ เราเคยพบกันที่ไหนหรือเปล่าคะ 
  อรกัญญาถามพยายามกดเสียงลดความตื่นเต้นให้มากที่สุด
คุณพิมรำไพยิ้มบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่อรกัญญาคุ้นเคยมากที่สุดท่านมองหน้าหญิงสาวนิ่งๆก่อนตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ว่า
คงจะใช่แต่ป้าแก่แล้วคงจำม่ได้ คำตอบนี้ทำให้อรกัญญาหน้าม้อยลงทันที่แม่จำหล่อนไม่ได้แล้ว
ในใจลึกๆของคุณพิมรำไพรก็รู้สึกหวันใจในเด็กสาวคนนี้ขอบกล  รู่สึกเหมือนมีสิ่งแปลกๆมากั้นไว้ จะรักเอ็นดูก็ไม่ใช่จะเกรียจก็ไม่ใข่มันเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีเลย แต่ท่านก็เก็บซ่อนมันไว้มิดชิด คุณพิมรำไพเป็นบุคลที่อ่อนโยนคล้ายกับคุณหญิงศรียวลทุกอย่างไม่ว่านิจสัยใจคอท่วงที่กริยาท่าทางเหมือนอย่างคนคนเดียวกัน