ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว (ตอน 4)

หัตถา อินจัน

พ่อดูสดใสขึ้น แต่ยังมีอาการเหนื่อยหอบเป็นระยะๆ  แต่กระนั้นพ่อก็ยังไม่สามารถหยุดบุหรี่ได้  พ่อสูบบุหรี่จัดมาก  แม่พยายามซ่อนบุหรี่  เวลาที่พ่อหงุดหงิดมากๆ แม่จึงหยิบออกมาให้ 1 มวน  
     หลังจากที่แม่จำกัดการสูบบุหรี่ของพ่อได้บ้างแล้ว  พ่อก็ลดการสูบลงได้  จากวันละ 2-3 ซอง เป็นวันละ 1 ซอง  และ 2-3 วันต่อซอง  แต่พ่อก็ไม่สามารถหยุดสูบได้  แต่ฉันก็ดีใจแล้ว  
     ช่วงนี้ฉันไปหาพ่อทุกอาทิตย์  เดินทางวันศุกร์กลางคืน  ถึงบ้านเช้าวันเสาร์  ใช้เวลาเดินทาง  5-6  ชั่วโมง  อยู่เป็นเพื่อนพ่อแทนแม่  เพราะช่วงนี้แม่ต้องหยุดขายของ เพื่อมาดูแลพ่อ  
     ด้วยเหตุที่หลังออกจากโรงพยาบาล  พ่อยังมีอาการหลงๆ ลืมๆ อยู่บ่อยๆ  ถึงขนาดเคยขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปซื้อของในเมือง  แล้วไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหนต่อ  เลยได้แต่นั่งคร่อมรถอยู่บริเวณเส้นแบ่งกลางถนนนั่นเอง  
     โชคดีที่น้องชายของแม่เห็นเข้าพอดี เลยโทรศัพท์มาบอกแม่  ตั้งแต่นั้น  แม่เลยเก็บกุญแจรถทุกชนิด  ไม่ให้พ่อแอบขับออกไปไหนอีก
     วันที่  20  มิถุนายน  2550  เวลาบ่ายโมงตรง  ฉันโทรศัพท์ไปหาพ่อ  เนื่องด้วยที่ผ่านมาฉันงานยุ่งมากเลยไม่ได้โทรหาพ่อ  พ่อดีใจที่ฉันโทรมา  และถามว่าเมื่อไหร่จะมา  ฉันบอกว่าเดี๋ยวสิ้นเดือนฉันจะไป  
     ช่วงนี้ฉันไม่มีเงินเลย  เพราะว่าใช้หนี้ไปหมด  เงินที่ใช้จ่ายในแต่ละวันนั้นได้มาจากแฟนของฉันขี่มอเตอร์ไซด์รับจ้างช่วงหลังเลิกงานได้วันละไม่กี่บาทเท่านั้น  
     ตอนเย็น แม่โทรศัพท์มาบอกว่า พ่อรู้สึกใจไม่ดี  เหมือนจะเป็นลม  แม่จะพาพ่อไปหาหมอ  ฉันคิดว่าพ่อไม่น่าจะเป็นอะไรมาก  เพราะตอนกลางวันน้ำเสียงพ่อยังสดใสอยู่มาก  และช่วงนี้พ่อก็จะไปหาหมอเพื่อดูอาการอยู่เรื่อยๆ