ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว (ตอน 3)
หัตถา อินจัน
พ่อยอมลดเหล้าลง จนกระทั่งหยุดได้ ช่วงนี้ฉันมาหาพ่อทุกเดือน ก่อนถึงวันพ่อ ฉันโทรศัพท์ไปหาน้องๆ และนัดกันไปหาพ่อ น้องทุกคนมากันครบ วันนั้นฉันสังเกตดู พ่อดีใจมาก ดีใจกว่าตอนที่ฉันมาคนเดียว พ่อพาลูกๆ ไปเดินเล่นกัน ดูพ่อภูมิใจมากที่มีคนทักว่าลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว
หลังจากหยุดเหล้าได้ 3-4 เดือน พ่อกลับมาดื่มอีก แต่เปลี่ยนเป็นดื่มเบียร์ ฉันโมโหพ่อมากที่ไม่รักตัวเอง ฉันว่าพ่อไปหลายคำ พ่อเงียบไป ก่อนกลับฉันเข้าไปลาพ่อ พ่อเปลี่ยนจากแก้วเบียร์เป็นน้ำหวาน แต่พ่อนั่งเงียบ ไม่พูดกับฉันเหมือนทุกที แต่ฉันยังไม่หายโมโหพ่อดี ฉันเลยไม่ใส่ใจ
เมื่อกลับมาที่ทำงาน เล่าให้พี่ๆ ที่ทำงานฟัง พวกเขาเตือนสติฉัน เขาบอกว่า ต้องให้เวลาพ่อก่อน พ่ออายุมากแล้ว ถ้าหากหยุดไปเฉยๆ จะไม่ดีต่อสุขภาพ ฉันคิดได้เลยโทรไปคุยกับพ่อ แต่ไม่ได้ขอโทษที่ว่าพ่อ เพราะอาย แต่พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร ช่วงนี้ฉันโทรไปบ่อยมาก และยังคงไปหาพ่อทุกเดือน
วันที่ 4 พฤษภาคม 2550 ฉันไปหาพ่อตามปกติ และกลับมา ในวันที่ 6 พฤษภาคม 2550
เวลา ตี 3 ของเช้าวันที่ 9 พฤษภาคม 2550 แม่โทรมา บอกว่าพ่อนอนนิ่ง เรียกไม่รู้สึกตัว พูดไม่ได้ ได้แต่กลอกลูกตาไปมา ฉันรีบโทรหาน้องทุกคน และพากันกลับมาบ้าน
พอมาถึงบ้านตอน 3 ทุ่ม พ่อนอนอยู่ แม่บอกว่าเรียกไม่ขานตั้งแต่เช้าแล้ว แต่แม่คอยหยอดน้ำใส่ปากอยู่เรื่อยๆ พอลูกๆ เข้าไปจับตัว แล้วเรียกพ่อ พ่อส่งเสียงอือ อา ดังมาก ฉันเห็นพ่อยังรู้สึกตัวจึงโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ทั้งๆ ที่ยายที่เป็นเพื่อนบ้านบอกให้ทำใจ เพราะพ่อคงจะไม่รอดแน่แล้ว
เมื่อรถพยาบาลมารับ ทุกคนรีบไปที่โรงพยาบาล หมอและพยาบาลรีบช่วยกันรักษา หมอบอกว่าออกซิเจนในเลือดต่ำมาก เลือดไม่สามารถเดินไปเลี้ยงตามร่างกายได้ ทำให้ไม่สามารถขยับแขนขาได้
พ่อต้องนอนโรงพยาบาล และให้เครื่องช่วยหายใจ เมื่อพ่ออาการดีขึ้นเรื่อยๆ ลูกๆ ก็ทยอยกลับกัน แต่ยังคงโทรศัพท์มาถามอาการเป็นระยะๆ
พ่อออกจากโรงพยาบาลได้ในวันศุกร์ที่ 18 พฤษภาคม 2550 เมื่ออาการดีขึ้น หลังพูดคุยและเดินได้แล้ว แม่พาพ่อกลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้าน พ่อเดินได้คล่องขึ้น สามารถขี่มอเตอร์ไซด์ได้
วันที่ 19 พฤษภาคม 2550 วันเกิดพ่อ ลูกมาหาพ่อกันครบทุกคน พ่อดีใจมาก บอกว่าเป็นของขวัญที่ดีมากของพ่อ (ลูกไม่ค่อยมาพร้อมหน้ากันเท่าไหร่นัก)