รักคือ...ความเห็นแก่ตัว?

โนริโกะ

...............เมื่อเจอเธอฉันรู้สึกเหมือนกับชีวิตมีสิ่งเติมเต็ม  เธอเป็นทุกสิ่งที่ฉันอยากให้เป็น  ฉันเริ่มเรียกร้องสิ่งต่าง ๆ จากเธอมากขึ้น  โดยไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกของเธอเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไร  เธอเหนื่อยกับฉันแค่ไหน  ฉันสนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น...
...............จนวันหนึ่ง  เธอคงจะรับไม่ไหวแล้วใช่ไหม  เธอจึงบอกกับฉันตรง ๆ ว่าเธอขอหยุดเรื่องระหว่างเราได้ไหม?  วันนั้นฉันไม่เข้าใจอะไรทำให้เธอเปลี่ยนไป  เพราะฉันไม่เคยรู้จักคำว่า เอาใจเขามาใส่ใจเรา  เลยสักนิดเดียว  ฉันคิดถึงแต่ความรู้สึกตัวเองเท่านั้น
...............ฉันอยากให้เธอเป็นอย่างที่ฉันต้องการ  อยากให้เธอเปลี่ยนตัวเองเพื่อฉัน  โดยที่ฉันไม่เคยคิดเปลี่ยนตัวเองเลย  และจนถึงวันนี้  ฉันก็คงเปลี่ยนตัวเองไม่ได้แน่นอน  เพราะฉะนั้นคนที่ฉันควรจะได้พบก็คือคนที่เข้ากับฉันได้  โดยที่ฉันและเขาไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อกันและกัน  แน่นอนว่าตอนนี้ฉันอาจจะไม่เจอเขาคนนั้น และฉันก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ฉันจะได้เจอเขาคนนั้นไหม  แต่นับตั้งแต่นี้ฉันคงไม่ได้คาดหวังอะไรอีกแล้ว  เพราะเมื่อฉันไม่มีเธอ  ฉันได้กลับมาใช้ชีวิตของฉันเหมือนเดิมแล้ว  หลังจากที่ฉันเปลี่ยนการดำเนินชีวิตจากการใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดเกือบสามสิบปี  แม้เธอจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ  แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าขาดเธอไป  เหมือนอะไรบ้างอย่างในชีวิตขาดหายไป  ทั้งที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้ขาดอะไรไป  แต่เธอเข้ามาเป็นส่วนเกินในชีวิตของฉันต่างหาก  เมื่อฉันสามารถตัดส่วนเกินในชีวิตออกไปได้  ชีวิตของฉันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม  ฉันมีชีวิตที่ดีขึ้น  มีความสุขไม่เหมือนตอนที่มีเธอเข้ามา  ชีวิตของฉันมีแต่สุข ๆ ทุกข์ ๆ ตลอดเวลา
...............มันเป็นสิ่งที่ยากมาก  ในการที่จะตัดส่วนเกินออกจากชีวิต  ฉันเฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่าแน่ใจหรือยังที่จะตัดเนื้อร้ายออกไป  ใจหนึ่งอยากจะเก็บไว้  แต่อีกใจก็กลัวเนื้อร้ายนี้จะทำให้ชีวิตของฉันต้องทุกข์มากขึ้น  และสิ่งสำคัญที่ช่วยในการตัดสินใจคือ  การถามหัวใจตัวเองว่า  เขารักเรา เรารักเขา หรือเราทั้งสองรักกัน  คำตอบคือ ไม่  ถ้าอย่างนั้นบทสรุปก็คือ  เราทั้งสองยังไม่ได้รักกันเลย  ฉะนั้นถ้าเขาอยากมีทางเดินของเขาที่ทำให้ชีวิตเขาจะมีความสุขขึ้น  เราก็ควรปล่อยเขาไปดีกว่า  ขนาดตัวเราเองก็ยังคิดเหมือนเขาเลย  เมื่อฉันคิดได้อย่างนี้ฉันจึงตัดเนื้อร้ายนั้นทิ้งไป  แน่นอนเลือดต้องออกอยู่แล้ว  และฉันก็ต้องทนเจ็บบาดแผลไปอีกหลายเดือน  แต่บาดแผลมันต้องมีวันหายเจ็บ  แม้ว่าแผลจะไม่สนิทซะทีเดียว  และอาจกลายเป็นแผลเป็นไปตลอดชีวิตก็ตาม  แต่ฉันก็ยินดียอมรับมัน  แค่ฉันพยายามเข้าใจความรู้สึกคนอื่น  แค่นั้นว่า  เขาไม่พร้อมดูแลเรา  เราก็ปล่อยเขาไป  ถ้าวันหนึ่งเราได้เจอกับคนที่พร้อมจะดูแลปกป้องเรา  วันนั้นฉันคงพบกับความสุข  แต่ไม่ว่าจะอย่างไร  มันก็แค่เริ่มต้น  บทสรุปเป็นอย่างไร  ฉันก็ไม่สามารถคาดเดาได้  แต่ฉันจะพยายามทำทุกวันให้ดีที่สุด... และนี้ก็คือการให้ของฉัน  ให้อภัยเขา  คนที่ทิ้งเราไป  และปรารถนาให้เขามีความสุข  เมื่อใจเราไม่โกรธ ไม่แค้น  ใจเราก็จะมีความสุข  ความสุขที่รู้จักการให้  การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือ  การให้อภัย (เพราะฉันคิดว่า...ฉันเห็นแก่ตัวมามากแล้ว)