มิตรภาพจากโมบาย (ตอน 1)

..สีน้ำฟ้า..

น้ำ..นั่งเหม่อมองตุ๊กตาตัวใหญ่ที่อยู่บนเตียง มันเป็นตุ๊กตาหมีสีขาว จมูกสีชมพู มีอุ้งมือและอุ้งเท้าสีชมพู อยู่ในห่อถุงโปร่ง ๆ สีฟ้า.. ตัวตุ๊กตาเขียนว่า Happy birth day เขาได้มันเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา และกำลังจะถูกทิ้งขว้างไปพร้อม ๆ กับมันเหมือนกัน แฟนเขาพึ่งโทรมาบอกว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก พร้อมกับผู้ชายอีกคน ที่หล่อกว่า รวยกว่าเขา  เขามันแค่หนุ่มเจ้าของร้านจำหน่ายอะไหล่ อุปกรณ์ และซ่อมเครื่องยนต์ จน ๆ คนหนึ่ง     ไม่ได้ไฮโซเหมือนลูกชายนักการค้าผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น จึงต้องอกหัก เป็นธรรมดา 
เขาตัดสินใจแพ็คกระเป๋า ไปเที่ยวทะเล เผื่อให้ผ่อนคลาย เขาหิ้วกระเป๋าลงมาจากชั้นสองของบ้าน มาฝากงานกับลูกน้องคนสนิท ก่อนจะเดินเลยไปเปิดท้ายรถฮอนด้า ซีวิคสีน้ำเงินเข้ม เก็บกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้วก็เข้าประจำตรงที่คนขับ เริ่มต้นการเดินทางห่างออกจากกรุงเทพฯ เมืองหลวง  
เหมือนว่าเธอยังอยู่ตรงนี้  
	เหมือนว่าเธอไม่จากไปไหน  
	เสียงของเธอไม่เคยขาดหาย
	นานแค่ไหนก็ฉันไม่เคยลืมเธอ
	เผื่อ..อาหารที่เธอชอบใจ  
	เผื่อเอาไว้ให้เราสองคน  
	มีแสงเทียนที่ยังส่องให้เห็นความทุกข์ทน
	คนหนึ่งคนกับความเคยชินลำพัง..
	ดึกแล้ว..ฉันยังคงดื่มให้เธอ..
	งานเลี้ยงก็คงยังไม่มีเลิกรา.. 
	คืนนี้สุดท้ายก็คงใช้น้ำตา..	
	ดื่มฉลองให้เธอที่ลาฉันไป  
....
	เสียงเพลงจากละครเมืองดาหลา ที่ผู้จัดรายการวิทยุเอามาเปิดเพื่อเอาใจแฟนละคร ดังมาจากเครื่องรับวิทยุ
น้ำมองทางข้างหน้าอย่างเหงา ๆ  บรรยากาศสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อออกนอกเมือง
	ท้องฟ้ากว้างอ้างว้างเหมือนฉันไหม
	เดินทางไกล..ลึก ๆ ข้างในแสนสับสน
	เวลานี้ไม่มีใคร..มาใส่ใจสักคน
	เหงา..จนฝนในตา..ไหลมาริน ๆ
	ท้องฟ้ากว้าง..เดินทางกับฉันไหม
	ถึงแม้ไม่มีคนใส่ใจ..คนพลัดถิ่น
	ฉันจะได้อุ่นใจ..ไม่ต้องน้ำตาริน
	นะ..ไปกับคนพลัดถิ่น...ริมทะเล
	
	ไม่มีใครให้อ้อน..อ้อนท้องฟ้าก็ได้วะ.. เขาคิดในใจ..แล้วก็ยิ้มให้กับเพลงที่ได้ยิน
	
	"..ก่อนเราเคยอยู่ลำพัง..อะไรก็ได้ทุกอย่าง แม้อ้างว้างไม่เคยขื่นใจ..ต่อมามีเธอโชคดี ดั่งมีพลังขึ้นใหม่........"
******************************************************************************************
	เมื่อเขาจัดการสัมภาระเข้าไปเก็บในห้องพักเสร็จสรรพ ก็ออกมาเดินเตร็ดเตร่.. เหงา เขาบอกตัวเองอย่างนั้น.. เดิน
เรื่อยมาตรงริมทะเล..หาดทรายสีขาวเวิ้งว้าง.. แทบจะไม่มีใครยามเย็นอย่างนี้.. ถึงจะมี.. เขาก็เดินเกี่ยวก้อยกันเป็นคู่ ๆ แทบจะ
ทั้งนั้น.. น้ำถอนหายใจเบา ๆ  ทรุดนั่งตรงม้าหินอ่อนริมป้อมยาม สายลมพัดไสว เย็นชื่นใจ กลิ่นอายทะเลทำให้เขาสดชื่นขึ้น เมื่อได้
พลังมาจากทะเล เขาก็เดินต่อ ร้านค้าของที่ระลึกต่าง ๆ เริ่มเก็บของกันเพราะฟ้าเริ่มมืด แสงสุดท้ายของอาทิตย์ลาฟ้าอย่างอ้อยอิ่ง
ที่สุดขอบฟ้ากับน้ำจรดกัน.. เสียงกรุ๋งกริ๋งของโมบายเปลือยหอยเรียกเขาเข้าไปหา.. ในเมื่อเขาชอบเหลือเกิน อดไม่ได้ที่จะซื้อทุกครั้ง
ที่มาทะเล เอาไปฝากเพื่อนบ้าง เก็บสะสมบ้าง แล้วแต่โอกาส  แล้วร้านนี้..เขาก็เป็นลูกค้าประจำ  เพราะเขาซื้อบ้านพักริมทะเลแห่งนี้
ไว้นานปี..แล้วอีกอย่างหนึ่งคือเขามาบ่อย ด้วยความที่รักทะเลเป็นชีวิตจิตใจ
	"สวัสดีครับป้า"  เขาส่งเสียงทักทาย
	"สวัสดีคุณน้ำ.. เป็นไงคะ.. หนนี้มาอยู่นานเท่าไหร่"
	"สามวันครับ .. ขายดีไหมวันนี้"
	"พอขายได้.. แต่มีแบบใหม่ ๆ เก็บไว้ให้คุณแน่ะค่ะ.."  ป้ากุลีกุจอจะหยิบออกมาให้เขาชม แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นหญิงสาว
คนหนึ่งเดินเข้ามาที่ร้าน
	"คุณอ้อน"   ป้าเป็นฝ่ายทักก่อน
	"มาค่ะ นั่ง ๆ ".. น้ำ ออกจะ งง เมื่อเห็นท่าทีของป้า ทีเขาล่ะก็..ปล่อยให้ยืนขาแข็งตั้งนาน เลยพาลหมั่นไส้มาถึงคนที่มาใหม่
	"ลูกค้ากิติมศักดิ์ป้านี่..ดีจังนะ..มีที่นั่งให้ด้วย ทีผมมาตั้งนานไม่เห็นป้าจะดีใจขนาดนี้"
	"โธ่..คุณน้ำก็.. คุณอ้อนเธอมาไกล เธอมาจากเชียงใหม่แน่ะค่ะ มาคนเดียวด้วย"
	"อ้อ..คุณอ้อน..เลยมาอ้อนป้าสมชื่อ"  เขาค่อน... อ้อนหรือ..อรดามองชายหนุ่มหยัน ๆ ผู้ชายขี้อิจฉาก็มีด้วยแฮะ  หยั่งงี้ต้องแกล้ง
ให้เข็ด
	"ขอบคุณค่ะป้า.. เมื่อกี้เข้ามาได้ยินว่าป้ามีอะไรใหม่ ๆ นะคะ"
	"อ้อ..โมบายแบบใหม่ค่ะ เก็บไว้ให้คุณน้ำ เธอชอบสะสม"
	"อ๋อค่ะ..ขออ้อนดูบ้างได้ไหมคะ"
	"ได้ ๆ เดี๋ยวนะคะ"  ป้าหยิบโมบายที่มีอยู่อันเดียวออกมาโชว์ ให้ทั้งสองดูพร้อม ๆ กัน เปลือกหอยสีขาว ร้อยสลับกับหอยเสียบ
ต้องลมดังกรุ๋งกริ๋ง..น้ำเอื้อมมือไปหมายจะจับต้องเชยชม จังหวะเดียวกับอ้อนก็เอื้อมมือมาเช่นกัน มือเล็ก ๆ เนียนนุ่มชนกับมือใหญ่แข็งแรง
ตาสบตา..คู่หนึ่ง..ฉายแววเย่อหยิ่ง ทรนง อีกคู่หนึ่งฉายแววขี้เล่น ล้อเลียน.. น้ำเป็นฝ่ายหดมือกลับมาก่อน เขาเป็นสุภาพบุรุษเสมอ
	"อ้อนอยากได้จัง.. อ้อนก็สะสมค่ะป้า"
	"ได้ไง..ของผม"
	"แหม..คุณน้ำ ให้คุณอ้อนไปเถอะค่ะ..คุณน่ะมาออกบ่อย เดี๋ยวป้าให้เขาทำใหม่"  น้ำอมยิ้มนิด ๆ จริง ๆ ก็เหมือนที่ป้าพูดนั่นแหละ
แต่อารมณ์ขี้เล่นของเขา จึงคิดจะหยอกเหย้าหญิงสาวเล่น ๆ
	"ได้ไงป้า"
	"นี่คุณ..เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ"   อ้อนหันมาว๊ากเสียงแข็ง ๆ
	"โธ่..ผมสั่งไว้ก่อนนะคุณ"
	"แต่ฉันอยากได้"  เธอถลึงตาให้ น้ำแกล้งกวนให้เธอขุ่นเล่น ไม่รู้สิ..เขาชอบดวงตาคู่นี้จังเวลามันขุ่นเขียวเอาเรื่องแบบนี้ดู
มันมีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูก
	"งั้นต้องมีของแลกเปลี่ยน"
	"อะไร.."
	"หอมแก้มผมทีนึง"  เขาพูดเจือหัวเราะ.. แต่แล้วก็ต้องสะบัดหน้าตามแรงตบ
	"เพี้ยะ"  เขาคลำแก้มตัวเองป้อย ๆ 
	"พอใจไหมคะ"  เสียงใส ๆ หยันมาอีก เขาหันมาสบตาเธอยิ้ม ๆ
	"ขอบคุณครับ.. งั้นโมบายชิ้นนี้เป็นของคุณ"   อ้อน งง .. นึกว่าเขาจะโกรธ แต่เธอก็ว่าเธอยั้งมือแล้วนะ น้ำหนักไม่แรงเท่าไหร่
เขาคงไม่เจ็บหรอก.. ลึก ๆ แล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
	"ขอบคุณ"... ป้าแกก็ได้แต่หันไปมองคนโน้นที คนนี้ที.. แล้วก็ห่อโมบายส่งให้หญิงสาว.. เธอรับมาแล้วกล่าวลา
	"ป้าคะ..อ้อนไปก่อนค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาคุยด้วยอีก"
	"ค่ะ ป้าก็กำลังจะเก็บร้านพอดี"
******************************************************************************************
 	ฟ้ามืดแล้ว ดวงดาวเกลื่อนกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า.. สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันเบา ๆ ริมทะเล.. เสียงคลื่นมาคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
สายลมเย็นพัดพากลิ่นไอทะเล และความหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้มาตามลม
	"คุณไม่โกรธ อ้อนนะ"
	"ไม่ครับ.. ผมว่าสมควรแล้ว อยากเล่นไม่รู้เรื่อง"  เขาหัวเราะน้อย ๆ
	"ดึกแล้ว"  หญิงสาวอุทรณ์ พร้อมกับห่อไหล่
	"ครับ..เดี๋ยวเดินไปส่งคุณที่โรงแรมก็แล้วกัน.."
	"ขอบคุณค่ะ.."  
	สองคนคุยกันกระหนุง กระหนิง ระหว่างทางเดิน.. มิตรภาพกำลังเบ่งบานและรอวันงดงาม น้ำยิ้มให้ด้วยเองในวันเหงา ๆ เมื่อ
ย้อนกลับมานั่งที่เดิมพร้อมเบียร์อีกกระป๋องหนึ่ง  เขาชอบทะเลกลางคืน.. ท้องฟ้าแม้จะมืดดำ แต่ไม่เคยเงียบเหงาเพราะคืนที่เดือนแรม
ดวงดาวก็จะสวยสด กระพริบ ระยิบ ระยับเป็นเพื่อนอยู่ตลอดคืน.. ยามคืนไหนเป็นข้างขึ้นแสงพระจันทร์จะช่วยให้ทุกอย่างกระจ่างนวลตา
ท้องฟ้า..ทะเล.. ดวงดาว พระจันทร์ เป็นเพื่อนเขาได้ในความเงียบ.. ส่วนที่ไม่เหงาก็เพราะเสียงคลื่นที่คลอเคลียตลอดเวลาโดยไม่เหน็ดเหนื่อย
	คราคลื่นมาสาดซัด
	ลมพาพัดเจ้าความเหงา
	ออกไปไกลจากเรา
	แต้มยิ้มเพรา..ในเงาตา
	สายลมมาเป็นเพื่อน
	ดาวและเดือนออกเกลื่อนฟ้า
	ไม่เคยเศร้าเมื่อได้มา
	ยิ้มเริงร่า..กับทะเล
                                     .....
	วันพรุ่งนี้.. เขายิ้มเมื่อคิดถึงมัน มิตรภาพระหว่างเขากับสาวเชียงใหม่คงจะเบ่งบานเพิ่มขึ้น.. อย่างน้อย ๆ มีเพื่อนชมทะเลในวัน
ที่ไม่มีใคร.. คงทำให้เขาเหงาน้อยลง
                                      .....				

ขอบคุณภาพสวย ๆ จาก www.sabuy.com