หอบใจเมือบ้าน: บ้าน

ยังเยาว์

ฉันออกเดินทางจากสถานีขนส่งหมอชิตตอน 3 ทุ่มเศษ
กับรถโดยสารเส้นทางกรุงเทพฯ  อุบลราชธานี
ระหว่างทางได้พบกับ 3 หนุ่ม (น้อย) เพื่อนร่วมเดินทาง
ที่กำลังเดินทางกลับอำเภอใกล้เคียง
หนุ่มคนแรกมีชื่อว่า (ชาวเขา) ต๊ะ  ฉันจดชื่อน้องลงพร้อมเขียนกำกับสั้นๆ ว่า 
can not communicate in any language	
เหตุผลก็คือพ่อหนุ่มคนนี้ไม่ยอมปริปากพูดด้วยเลย	
ทั้งที่ฉันถามด้วยภาษาไทย เว้าอีสาน แถมอู้เหนือ กะจะแหลงใต้ต่อแล้วด้วย
ส่วนสองหนุ่มถัดมามีชื่อว่ากอล์ฟ และปังปอนด์ตามลำดับ 
				

ถึงบ้านราวตี 5 ครึ่งเช้าถัดมา
ช่วงสายๆ บรรยากาศเริ่มคึกครื้นขึ้นด้วยเสียงของหลานๆ
ที่เตรียมพร้อมมารับของฝาก ป้า ลุง และพี่ชายแวะมาถามข่าวคราว
และคราวนี้นายตะวันก็ไม่พลาดไม้แบดฯ 1 คู่ พร้อมลูกอีกหนึ่งโหล
ส่วนหลานตัวเล็กๆ ก็ได้ของฝากไปคนละอย่างสองอย่าง
มีพิเศษทั้งของกินใช้ฝากยายเท่านั้นที่นำไปส่งยายถึงบ้าน	
ส่วนปีหน้าคาดว่าเป็นตุ๊กตายอดมนุษย์อุลตร้าแมนของเจ้ากร กับตุ๊กตาบาร์บี้ของน้องหมิว (เฮ้อ!!!)				

พอถึงบ้านก็เริ่มทำความรู้จักสมาชิกน้องหมาของครอบครัวและญาติพี่น้อง	
เลี้ยงกันบ้านละ 2-3 ตัว และบางบ้านก็มีถึง 5 ตัว
				

หมาของพ่อชื่อว่าเจ้าตูบ (ส่วน....ศักดิ์...นี่เติมเองจ้ะ แหะๆ)	
ส่วนใหญ่เราก็เลี้ยงหมาพันธุ์ทาง
แบบที่พ่อเรียกว่า...หมาบ้านทุ่ง... 
เจ้าตูบตอนนี้อายุราวๆ 7 เดือน
ฉันไม่ได้ช่วยเลี้ยงมันเลย ดังนั้นมันจึงเปิดศึกเห่าฉันอยู่นานสองนาน
				

หากพูดถึงบ้านนอก ชีวิตชาวนา
สิ่งปลูกสร้างที่เป็นเหมือนหัวใจของบ้านก็คือ ...ยุ้งข้าว... นี่เอง
ยุ้งข้าวของเรามี 2 ห้อง ขนาดกลาง อายุกว่ายี่สิบปีแล้ว
ข้างๆ ยุ้งข้าว มีเคียวเกี่ยวข้าว ไม้นวดข้าว ฯลฯ
ทุกวันนี้แม้แต่เคียวเราก็แทบไม่ได้ใช้มันเลย	
เพราะใช้รถเกี่ยวข้าวที่นวดข้าวพร้อมเสร็จสรรพ
ส่วนไม้นวดข้าวนี่ไม่ต้องถามถึง เพราะฉันไม่ได้เห็นการใช้งานของมันพร้อมๆ กับที่ไม่ได้เห็นควาย
นานเป็นสิบๆ ปีได้แล้ว
				

อีกอย่างที่ขาดไม่ได้กับวิถีชนบทเห็นจะเป็นการปลูกพืชผักสวนครัว
ที่บ้านปลูกทั้งพวกผักและผลไม้ แต่ผลไม้ปลูกไม่ได้ผลดีนัก
 หลักๆ ในสวนครัวข้างรั้วก็คือจำพวก ข่า ตะไคร้ กระชาย ฯลฯ
และยังมีมะกรูต มะนาว มะพร้าว (ยังไม่มี) ส่วนส้มโอนี่พึ่งปลูกจ้า
				

มะม่วงหอมทองที่ได้พันธุ์มาจากนครปฐม
ต้นนี้ปลูกมาหลายปี แต่พึ่งได้กิ่งมาทาบซักสิบปีที่แล้ว
ให้ผลดีทุกปี แต่ตอนนี้ต้นแก่มากแล้ว 
ไม่แน่ว่าปีนี้อาจเป็นผลรุ่นสุดท้ายก็ได้				

ข้างๆ รั้วพ่อปลูกมะม่วงแก้วหลายต้น 
ส่วนที่ติดสวนครัวก็มีข่ากับแปลงกระชายแปลงใหม่				

เถาบวบเลื้อยไปตามร้านธรรมชาติคือต้นมะละกอข้างกัน				

กล้วยกอนี้กินไม่ได้จ้ะ				

ส่วนกล้วยกินได้ต้องที่หลังบ้านกอนี้				

ชมพู่เพชรก็ออกดอกผลให้ได้กินทุกปี				

แล้วก็มีต้นฝรั่งข้างรั้วหนึ่งต้น
พ่อชอบสอยผลห่ามลงมาแจกเด็กๆ เป็นประจำ				

รั้วบ้านของพ่อมีอยู่ด้วยกันถึงสามช่วง สามแบบ				

ทั้งรั้วไม้ไผ่ รั้วแนวต้นคัดเค้าและรั้วลวดหนาม
จริงๆ แล้วฉันชอบรั้วคัดเค้า ดูเป็นธรรมชาติดี
มีหนามด้วย แล้วพอช่วงออกดอก ดอกก็หอมชื่นใจ				

ส่วนฝั่งรั้วลวดหนามเราช่วยกันทำทั้งครอบครัว
ก่ออิฐ หิ้วถังปูน ล้อมลวดหนาม
ส่วนตอนลงคานขอแรงญาติมาช่วย 2-3 คน
คราวนั้นพี่สาวกลับมาเยี่ยมบ้าน แอบบ่นกับฉันว่า 
อาทิตย์หน้าไม่มาแล้ว ขี้เกียจหิ้วถังปูน
มองทีไรก็จะอดยิ้มไม่ได้ เพราะมันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของครอบครัว				

ไม้ไผ่ที่พ่อเหลาไว้				

วันต่อมาก็กลายเป็นรั้วล้อมต้นบวบต้นใหม่				

เครื่องมือหาปลาของพ่อ				

น้องเตยแวะมาสวัสดีตอนเช้า				

บรรยากาศเงียบสงบยามเช้า				

หน้าบ้าน				

ฉันกับเจ้าตูบเริ่มจะสื่อสารกันแบบญาติดีได้ในวันที่สอง				

หนังสือของพ่อ				

สองวันแรกที่กลับบ้านฝนก็ตกเป็นระยะ
ฉันจึงมีโอกาสลิ้มรสแกงเห็ดโคนในเช้าต่อมา				

..................

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะกลับบ้านพักผ่อน
แต่เอาเข้าจริงก็หอบอุปกรณ์กลับบ้านหลายชิ้น
เวลาว่างส่วนหนึ่งก็หมดไปกับการจัดรูป แต่งรูป (และถ่ายรูป)	
โต๊ะทำงานก็เป็นอย่างที่เห็น บรรยากาศเป็นใจอย่างนี้ ไม่ทำงานยังไงไหว (เนอะ)				

ปีหน้ายังไม่มีกำหนดกลับแน่นอน
แต่ที่แน่ๆ ถ้ามีเวลาว่างสักอาทิตย์ก็จะกลับไปเยี่ยมบ้านแน่นอน
ปีนี้โชคดี ได้กลับไปพักผ่อนนานถึง 8 วัน
ส่วน 8 วันที่ว่านี้ไปทำอะไรที่ไหนมาบ้าง
ก็คงต้องติดตามกันต่อไปค่ะ