::ตอนจบ ของเรื่องสั้น เรื่องนั้น::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ก่อพงษ์  พงษพรชาญวิชช์
	27  เมษายน  2550
ตอนสุดท้ายของเรื่องเขียนจบหรือยังคะ   เพื่อนสนิทของผมถาม    เมื่อเราได้พูดคุยกันกับพรรคพวกไปแล้วนานพอสมควร   ผมกับพรรคพวกได้กลับมาพบเพื่อนสนิทของตนเองที่จากกันไปนานร่วม 20 ปีในงานวันคืนสู่เหย้านักเรียนม.6 รุ่นแรกของโรงเรียนประจำอำเภอเมื่อปลายเดือนมีนาคมนี้เองครับ
ผมหัดเขียนเรื่องสั้นในปีที่ 1  ที่เรียนต่อระดับอุดมศึกษา  แต่ความพยายามก็ไม่เป็นผล   คือขึ้นต้นเรื่องได้แต่เขียนต่อไม่ได้   สมุดบันทึกจึงเต็มไปด้วยเรื่องสั้นที่มีแต่ตอนต้นและตอนกลาง    เพื่อนสนิทของผมอ่านเรื่องสั้นที่ผมเขียนไปหัวเราะไป    เธอว่า      นี่อาจเป็นเรื่องสั้นแนวใหม่ที่ไร้ตอนจบ   กับว่า  อย่าหยุดเขียนนะ เธอจะติดตามทุกเรื่อง
ตอนเรียนชั้นมัธยม  ผมกับเพื่อนชอบวิชาภาษาไทยกันพอสมควร   เท่า ๆ กับศิลปะ   ส่วนวิชาอื่น ๆ ชอบในระดับปานกลาง  ที่เป็นเช่นนั้น  เพราะได้ลุยกับงานวิชาภาษาไทยที่ครูมอบหมายให้ทำเข้มข้นตลอดปี   ครูให้ทำอะไรบ้าง..   เยอะครับ  
อันหนึ่งที่ผมกับพรรคพวกพากันสนุกมาก  ภาษาของเราคือ   มันส์   คือทำแผ่นข่าวรายสัปดาห์   กิจกรรมนี้ครูให้เรียนรู้การทำข่าวทำหนังสือพิมพ์   โดยให้อุปกรณ์พวกกระดาษปรู๊ฟแผ่นใหญ่ ๆ   สี  กาว  คัตเตอร์   ปากกา  ดินสอ  และหนังสือพิมพ์เก่า   ๆ  กับบอกแนวคิดกว้าง ๆ ว่าให้พวกเธอตั้งสำนักหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์  กำหนดออกหนังสือติดแปะไว้ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนใต้ร่มไม้ใหญ่หลังอาคาร  1 หน้าอาคาร  2  ทุกเช้าวันจันทร์   ใครจะเป็นบรรณาธิการ หรือจะสลับกันเป็นก็ตามแต่จะพูดคุยกัน   งานนี้มีคะแนนให้คนละ 10  คะแนน       
เพื่อนสนิทของผมได้รับหน้าที่ในกองจัดทำหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์คนละคอลัมน์ครับ   ได้แก่ข่าวพาดหัวและรายละเอียดข่าว      ซุบซิบ   บทความ  เรื่องสั้น   ร้อยกรอง   วิชาการทันสมัย  และธรรมะสำหรับคนวัยมันส์     ผมรับหน้าที่คนวางบล็อก คือเอาเรื่องของแต่ละคนมาจัดลงในแผ่นกระดาษปรูฟให้ลงตัวเป๊ะ   จัดหัวหนังสือพิมพ์ให้เหมือนเดิมทุกสัปดาห์  ทำตัวไม้พาดหัวข่าวให้พอดีกับช่อง   ทำหัวคอลัมน์ให้ดึงดูดและคงเอกลักษณ์  เขียนการ์ตูนขำขันแซวนักเรียน ภารโรง ครู และ ผอ.   ทั้งหมดนั้นมีหนังสือพิมพ์ของจริงเป็นแบบ   คือเลียนทั้งลักษณะอักษร ลักษณะการจัดวาง   เพียงแต่ปรับเอาจากหลาย ๆ ฉบับมาเป็นฉบับที่ทั้งเพื่อนนักเรียน รุ่นพี่  รุ่นน้อง ภารโรง ครู และ ผอ. ต้องมารออ่านและแอบอ่าน  ให้พวกเราคนทำได้แอบปลื้มกับผลงานนั้น
เมื่อทำงานร่วมกันผมจึงได้รู้ว่าเพื่อนแต่ละคนมีความสามารถแพรวพราว   ใช้ภาษาได้เก่งเกินตัว    คล่องตัวในการค้นคว้าและเขียน   มีเหลี่ยมในการทำข่าวและเรียบเรียงให้ต้องติดตาม    กล้าคิด  กล้าถาม กล้าเถียง   และกล้าที่จะยอมรับความจริง      
แผ่นข่าวรายสัปดาห์ของเราได้รับการกล่าวขวัญถึงไปทั่วโรงเรียน   คนอ่านบางคนทำหน้างง ๆ   บางคนยิ้มและหัวเราะ   บางคนส่ายหัว ส่ายหน้าก็เรียก   หลายคนเขม่น   เพราะชังลีลายียวนของบางคอลัมน์  บางท่านชม    บางท่านชัง   เพราะไปเปิดเผยบุคลิกที่ท่านอุตส่าห์อำพรางไว้นาน    เมื่อคำวิจารณ์ว่า พวกนี้หัวแข็ง  ดื้อ    และแก่คิด  และเขียนแรงเกินไป  หนาหูขึ้น  หนังสือพิมพ์แผ่นรายสัปดาห์ก็ต้องปิดตัวลง  ก่อนกำหนด  แต่ครูก็ให้คะแนนพวกเราเต็มสิบทุกคน 
จากการประเมินผลโดยทีมงานอีกทีมหนึ่ง  เราได้ทราบจากแบบสอบถามที่ทำขึ้นว่า   ผู้อ่านร้อยละ  63  ชอบการพาดหัวข่าว   ร้อยละ  54  ชอบคอลัมน์ซุบซิบ   ร้อยละ  42   ชอบคอลัมน์ร้อยกรองที่เปิดโอกาสให้ผู้อ่านส่งกลอนมาลงได้   ร้อยละ 31  ชอบการ์ตูน   ร้อยละ   29   ชอบคอลัมน์วิชาการทันสมัย   ร้อยละ  25   ชอบธรรมะสำหรับคนวัยมันส์   ร้อยละ   9   ชอบเรื่องสั้น   ร้อยละ  56  ชอบการจัดรูปแบบของแผ่นข่าว   คะแนนเฉลี่ยของความพึงพอใจอยู่ที่ประมาณ   6  ส่วน 10 
ผมจำภาพการทำงานและภาพแผ่นข่าวพวกนั้นได้ติดตา   ในงานชุมนุมศิษย์เก่าหนนั้นผมบอกกับเพื่อนสนิทว่า  ผมชอบงานของทุกคน   สนุกกับการจัดเรื่องลงหนังสือ   และภาพหนนั้นผลักดันให้ผมเก็บหอมรอมริบจากการทำงานที่กรุงเทพฯเอาเงินมาตั้งสำนักพิมพ์เล็ก ๆ  พิมพ์หนังสือขาย   พรรคพวกพากันตาโตตื่นเต้นและขอดูหนังสือที่ผมพิมพ์   ผมกลับมาหยิบเอาหนังสือในรถไปให้เพื่อนดู   เขาถามว่าทำไมไม่เห็นหนังสือพวกนี้ในแผง   และทำไมไม่ใช้ชื่อจริง    ผมตอบพวกเขาไปว่า  ผมเร่ขายตามโรงเรียนไม่ฝากสายส่ง  เพราะสายส่งคิดเปอร์เซ็นต์จากยอดขายแพงเกินไปกับไม่จัดหนังสือให้ดึงดูด บางทีก็เอาไปซุกไว้ในมุมที่คนไม่ค่อยหยิบอ่าน   ส่วนเรื่องชื่อจริง    ผมยังอ้ำอึ้งเฉไฉไม่ยอมตอบพรรคพวก  ก็ไม่มีอะไรปิดบัง  เพียงผมกลัวมัน ไม่เวิร์ค
ตอนสุดท้ายของเรื่องเขียนจบหรือยังคะ
เรื่องสั้นที่เพื่อนที่สนิทที่สุดของผมถามถึง  เป็นเรื่องสั้นที่เราทั้งคู่เป็นนางเอกและพระเอก    ผมไปเยี่ยมเธอที่บ้าน   ช่วยเธอกับน้องและพ่อแม่ปักดำนา   ได้ไปดูหนังในงานวัดที่ต้องเดินไต่คันนาชื้นข้ามทุ่งด้วยกัน   เห็นเดือนเพ็ญเหนือทุ่งข้าวกลมโตงามแจ่มใจในเวลาเดียวกัน       ผมเขียนเรื่องสั้นนั้นไม่จบ   ค้างเรื่องไว้เพียงครึ่ง  เพราะเป็นเรื่องของผมกับเธอ    ที่มีอยู่ครึ่งเดียว
ยี่สิบปีผ่านไป   ผมได้นึกถึงเรื่องสั้นเรื่องนั้นอีกครั้งเมื่อได้อยู่ต่อหน้านางเอกของตนเอง   มันช่างละม้ายหนังบางเรื่องที่เคยดูในวัยเยาว์    
บางทีการจากก็ให้ความรู้สึกที่ดีกว่าการครองคู่     เพราะความรู้สึกที่งดงามจะไม่มีความหม่นหมองจากความโกรธเกลียดอันเนื่องมาแต่ความคาดหวังที่อีกฝ่ายไม่สามารถเป็นไปดังคาดเข้ามาทำลายความงดงามในสิ่งที่เรียกว่า ความรัก
ผมบอกเธอไปว่า
ตอนจบผมให้นางเอกกับพระเอกกลับมาครองคู่กัน  ในวันที่แต่ละคนอายุเข้าปูน  70    
เราทั้งคู่ต่างหัวเราะ  พรรคพวกคนอื่น ๆ ยังสนุกอยู่กับเพลงแบบซิงก์อะลองมากกว่าการพูดคุย  
เฮ่ย  ..   สองคนนั่น หัวเราะอะไรกันน่ะ    มาร้องเพลงดีกว่า   อย่าบอกนะว่าจะกลับมารักกันอีก     เพื่อนที่สนิทที่สุดของผมอีกคนหนึ่งแซว  ว่าแล้วก็ยื่นไมโครโฟนมาให้เราทั้งคู่
ผมจะเขียนตอนจบของเรื่องสั้นเรื่องนั้น   แบบนั้น   ดีไหมครับ