หน้าส่วนตัว
::คนหนุ่มสองคนที่ผมรู้จัก::
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
14 เมษายน 2550
(เผยแพร่ครั้งแรกในpraphansarn.com)
ผลา เป็นหนุ่มใหญ่ ร่างหนา ตัวสูง ผิวคล้ำ หน้าตาคมคาย ตัดผมเกรียน ผมเพิ่งรู้จักเขา ส่วน ดลบุญ เป็นเด็กหนุ่ม ผิวขาว ร่างเล็ก ผอม ไว้ผมยาว ผมรู้จักเขามานาน
ผลาเป็นเจ้าของที่ดินร้อยไร่เศษ ที่ปล่อยให้ไม้ขึ้นเองตามธรรมชาติเบียดแทรกกันราวกับป่า ผืนดินรอบ ๆ ที่ของเขาเป็นทุ่งอันกว้างใหญ่ของคนอื่น ๆ ที่ทำการเกษตรเชิงเดี่ยวเพื่อขาย ในสวนป่าของผลามีวัวขาวฝูงใหญ่เกือบร้อยตัวกินใบไม้ใบหญ้าอยู่ในนั้น เขาแบ่งที่ออกเป็นล็อค กั้นไว้ด้วยลวดหนามเพื่อให้วัวเข้ากินหญ้าและใบไม้วันละแปลง ภายในพื้นที่ที่มองจากข้างนอกเข้าไปเหมือนป่ากลางทุ่งแห้งแล้งมีบ่อน้ำขนาดใหญ่สำหรับวัวและปลา มีลอมฟางใหญ่หลายลอมสะสมไว้สำหรับช่วงที่หญ้าและใบไม้ร่อยหรอหน้าแล้ง ผมได้รู้จักกับผลาเพราะดลบุญ
ดลบุญ เป็นเด็กหนุ่มรุ่นน้องจากโรงเรียนในหมู่บ้านเดียวกับผม เขาเป็นคนเรียนเก่ง ออกจากบ้านตั้งแต่อายุยังน้อยได้ทุนเรียนต่อจนจบระดับปริญญาโท นาน ๆ เขาจึงกลับบ้าน แม้จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันผมก็เห็นความเคลื่อนไหวของเขาจากการติดตามอ่านข้อเขียนในนิตยสารวรรณกรรมที่เขาทำ
ตอนที่เรียนมัธยมด้วยกันดลบุญเคยแข่งขันแต่งกลอนแปดวันสุนทรภู่อยู่คนละทีมกับผม ทีมอายุน้อยทีมนั้นชนะทีมรุ่นใหญ่อย่างทีมของผมไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด เขานับถือฝีมือผมและผมก็นับถือฝีมือเขามาตั้งแต่ตอนนั้น เราทั้งคู่นับถือครูที่พยายามปลุกปั้นให้เราเป็นนักนิยมวรรณกรรมมาตั้งแต่เยาว์วัย ดลบุญชวนผมไปทำหนังสือด้วยแต่ผมปฏิเสธ โดยเลือกที่จะใช้ชีวิตราวกับนักบวชไม่ถือครองจีวร
ผลาแกร่งมาตั้งแต่ อายุไม่ถึง 12 ปีดี เขารู้หลักในการครองชีวิตมาตั้งแต่วัยที่พ่อแม่ยังไม่แบ่งทรัพย์สินมรดกให้ เขาชอบปลูกและดูแลต้นไม้ ชอบเลี้ยงสัตว์ เขาเริ่มเป็นเจ้าของวัวและแพะมาตั้งแต่อายุ 15 ปี ต้นไม้ใหญ่ในแปลงของน้าของอาก็เป็นฝีมือการเพาะเมล็ดและปลูกของเขาทั้งนั้น เวลานี้ไม้พวกนี้โตพอที่จะทำเสาเรือน ทำพื้น ทำฝาบ้านได้ นั่นเป็นสิ่งที่คนมีอายุหลายคนคิดได้แต่ทำไม่ได้ เพราะมาคิดเอาตอนที่อายุมากแล้ว
ดลบุญ เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ตั้งแต่อายุไม่ถึงวัยเบญจเพส เขาพิมพ์หนังสือและออกเร่ขายตามโรงเรียนต่าง ๆ นานหลายปี จนสะสมทุนมากพอที่จะออกนิตยสารวรรณกรรมได้ด้วยตัวเอง โดยส่วนตัวดลบุญชอบการเขียนร้อยกรองและเรื่องสั้น เขาเขียนโดยใช้นามปากกาหลายนามปากกา ในที่สุดเมื่อมีที่อยู่ที่ยืนเป็นของตนเองเขาก็หันไปใช้ชื่อและนามสกุลจริงในการเขียนและทำงานบรรณาธิการกิจ ในวันที่ผมพบกับดลบุญในงานชุมนุมศิษย์เก่าหนหนึ่ง เขาให้ผมดูต้นฉบับบทสัมภาษณ์ผู้คนที่รอการตีพิมพ์อยู่ไม่น้อยกว่าร้อยสกู๊ป เป็นผู้คนที่เหมือนเพชรรอการเจียระไนย ทั้งนั้น ในนั้นมีเรื่องของผลา ที่ดลบุญออกปากชวนผมไปเยี่ยมเยียนด้วย
------
เดี๋ยวมาต่อครับ
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 15 เม.ย. 2550 11:36 น. - ID 8015 
1628
2
0
18 เมษายน 2550 16:36 น. - comment id 95709
ต่อ)
บ้านไม้ใต้ถุนไม่สูงนักของผลา อยู่กลางที่โล่งภายในสวนป่า เรือนพักนั้นอยู่ถัดจากโรงเรือนที่เป็นคอกแพะและวัวออกไปราวยี่ สิบเมตร ห่างจากตัวบ้านออกไปเกือบสิบก้าวไม้ผลยืนต้นพวกมะม่วงหลากหลายพ ันธ์ออกลูกสุกเต็มต้นเป็นอาหารของหนูและนกที่อยู่กันเหมือนไม่เ คยมีภัยมนุษย์ใดมาทำให้หวาดสะดุ้ง เสียงหมู่ผึ้งครางหึ่งอึงอลตามหมู่ไม้ยืนต้นที่ออกดอกหอมพร้อมก ับให้น้ำหวานตลอดช่วงกาลผลิดอกสืบเผ่าพงษ์ของไม้บางพันธุ์ ดลบุญชี้ให้ผมดูรวงผึ่งตามแขนงของกิ่งกระโดงของไผ่ป่าที่ขึ้นเป ็นทรงพุ่มกลมราวเนรมิตตลอดเส้นทางที่เราเดินจากบ้านพัก ไปตามทางเดินในที่ดินของผลา ทางเดินในสวนป่าก็คือทางกันไฟที่เจ้าของออกแบบไว้อย่างฉลาดชาญ ที่ดินแถบนี้มักมีไฟลามทุ่งมาทุกทางและทุกปี แต่ไฟนั้นก็เข้ามาไม่ถึงที่ดินของผลาเพราะเขามีทั้งแนวและน้ำกั นไฟ
ผลาให้เพื่อนคนงานในสวนป่า ทำแพะเพื่อเป็นอาหารมื้อเย็น วิธีการทำแพะ ต้องมีคนทำสองชุด ชุดแรกเถือเอาหนังถลกออก ชุดที่สองชำแหละเนื้อออกเป็นก้อนเป็นกอง ถ้าให้ชุดแรกทำทั้งถลกหนังและชำแหละเนื้อ แพะที่จะเป็นอาหารมื้อเย็นรับรองแตะต้องไม่ได้ มันจะเหม็นหืนจนชวนอาเจียน แต่เมื่อทำแพะด้วยกระบวนการนี้ เนื้อที่ได้จะเป็นเนื้อวิเศษ รสชาติเลิศกว่าเนื้อวัวและหมูขุน หอมร่อยทุกเมนู ไม่ว่าจะเป็นย่างน้ำตก ยำหรือพร่าแบบภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เย็นนั้นทั้งผม ผลา ดลบุญและเพื่อนคนงานในสวนป่าได้เฮฮากับวิสกี้ข้าวโพดแปดสิบดีกร ีกับพร่า ย่างน้ำตกและต้มยำป่าเนื้อแพะอยู่จนค่ำมืด หลังมื้อเย็นก็นอนคุยกันต่อเรื่องชีวิตและความพอเพียง
ดลบุญแวะมาเยี่ยมผลาแล้วหลายหน เขาเล่าว่ากว่าจะทำสกู๊ปชีวิตของใครคนใดคนหนึ่งจบสมบูรณ์ในแง่ม ุมที่ต้องการ ต้องใช้เวลาพอสมควรเหมือนกัน บางทีต้องรอให้ผ่านช่วงหนาว บางทีต้องรอให้เข้าช่วงฝน บางครั้งก็ต้องรอให้มรสุมหลงฤดูกาลผ่านพ้นไปก่อนจึงจะเก็บภาพแล ะถ้อยคำสำคัญได้ เมื่อผลาถามดลบุญว่าเหน็ดเหนื่อยหรือเปล่าในการเดินทางเกือบตลอ ดชีวิต ดลบุญก็ถามกลับว่าแล้วพี่เหนื่อยหรือเปล่าที่เลี้ยงวัวตลอดชีวิ ต ทั้งคู่หัวเราะเสียงดัง ดังสะท้านป่าแทนคำตอบ ผมคิดว่าเขาทั้งคู่รู้จักคำตอบของกันและกันดี กับคำถามคล้ายกันนี้ว่าผมเหนื่อยหรือเปล่ากับการเดินจงกรมเกือบ ทั้งวัน นั่งสมาธิยาวนานเกือบทั้งคืน ผมก็คงหัวเราะ และว่า มันจะเหนื่อยกะผีอะไร สิ่งที่เราทำด้วยความชื่นชอบ มันสนุกจะตาย ฮา
ผลาเล่าให้ฟังว่า เขาเลี้ยงวัวมานาน จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ แม่วัวที่เลี้ยงมันให้ลูกดีมากทุกตัว วัวจึงเพิ่มทวีคูณในเวลาไม่นาน เมื่อขายวัวก็ได้เงินก้อนโตที่มากพอจะซื้อที่ดินที่คนอื่นทำการ เกษตรใด ๆ ก็ไม่ได้ผลไว้สำหรับให้ไม้น้อยใหญ่เหยียดต้นขึ้นตั้งตรงกลายเป็ นผืนป่า ทีดินสำหรับปลูกข้าวผลาแบ่งส่วนไว้ไม่มากนัก สามคนพ่อแม่ลูกจะกินข้าวมากมายอะไรนักหนา ยิ่งลูกไปเรียนหนังสือในเมืองจำนวนคนที่จะกินข้าวก็ลดลงไปอย่าง ฮวบฮาบ ( คนเล่าทำเสียงติดตลก คนฟังก็เฮฮา) ทุกวันนี้ผลาเลี้ยงวัวไม่เกินไปกว่าหนึ่งร้อยตัว เขาว่าถ้าเลี้ยงมากเกินจากนี้มันจะเกินกำลังรับของหญ้า ของใบไม้ น้ำและฟางข้าว ที่เตรียมไว้ หลายปีก่อนวัวของเขาเคยล้มตายพร้อมกันทีเดียวเป็นสิบตัว วัวที่ได้อาหารไม่สมบูรณ์ก็จะอ่อนแอขี้โรค เหมือนคนยากคนจนไม่มีจะกินที่เจ็บป่วยได้ง่ายดายกันจัง บุญดลแทรกว่า ก็เกือบเท่า ๆ กับคนรวยที่ป่วยเพราะกินแล้วก็นั่งนอน ๆ ไม่ยอมออกแรงให้เห็นเหงื่อ เราฮากันครืน
ผลาถามดลบุญว่า เห็นเดินทางคนเดียวมาหลายปี ไม่คิดจะเอาเมีย(แต่งงาน)หรือ คนถามถึงกับอึ้งแล้วหันมาทางผม ผมปฏิเสธที่จะตอบแทน เขาจึงว่า ก็คิด ๆ อยู่ ผู้หญิงส่วนมากเขากลัวผมน่ะพี่ กลัวผมเกาะ ทั้งพูดทั้งหัวเราะ ผลาว่า เฮ้ย จะไปคิดไรมาก คนมันก็ต้องเกาะกันแหละ ไม่เกาะ เก๊าะ หลุด เราก็ได้ฮากันตรึมอีกสี่ห้าคน แม่บ้านของผลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่พูดอะไรมาก นั่งฟังพวกเรานอนคุยกันอยู่ไม่นานก็ขอตัวไปนอน
ยิ่งดึกดลบุญยิ่งซักในเรื่องราวต่าง ๆ ทั้งแบบกระทู้สดและกระทู้แห้ง ผลาตอบตรงและหนักเหมือนหมัดฮุคและอัพเปอร์คัต ผมหลับไม่ลงแม้จะเหนื่อยจากฤทธิ์ของเมรัย เครื่องบันทึกเสียงขนาดจิ๋วเท่าหัวแม่มือทำหน้าที่ของมันอย่างซ ื้อตรง ก่อนจะแยกกันนอน ดลบุญบอกว่าจะเอาไปถอดเทปและทยอยตีพิมพ์ในนิตยสารวรรณกรรมของเข าเองในฉบับถัดจากฉบับหน้า เจ้าบ้านฟังยิ้ม ๆ ก่อนจะกล่าวราตรีสวัสดิ์ด้วยเสียงหาว แล้วทุกคนก็หลับโดยไม่สนใจริ้นและยุงเลยซักคน
---------------
มีต่อครับ
19 เมษายน 2550 15:51 น. - comment id 95718
แม้ผลาและดลบุญจะอยู่คนละสายอาชีพ คือคนหนึ่งเป็นเกษตรกรผู้เป็นไทจากนโยบายด้านการเกษตรของรัฐเกื อบสิ้นเชิง อีกคนเป็นนักธุรกิจโลกหนังสือที่มีอิสระทั้งเงินและเวลา แต่เขาทั้งคู่มีสิ่งที่เหมือนกันคือความเพียรอันเลิศ กับความเข้าใจชีวิตในระดับที่อาจหลุดพ้นได้ทุกเมื่อ เฉกเช่นนักสู้และเซียนทั้งมวลที่มีคุณสมบัตินั้นเป็นคุณสมบัติใ นการไปถึงยอดของความฝัน ผมได้ฟังถ้อยคำของทั้งคู่อย่างอิ่มเอมมโนสำนึกอย่างพระนวกะฟังธ รรมอันวิเศษจากพระเถระผู้ถึงธรรม ณ ห้วงกาลอันสมาธิของพระใหม่ดำดิ่งเป็นอารมณ์เดียวก่อนรุ่งอรุณ
รุ่งเช้าหลังจากเราเดินชมป่า และพูดคุยกันเรื่องชีวิตของประชาชนที่แขวนอยู่บนความขัดแย้งของ ชนชั้นสูงและธุรกิจการเมือง เราก็กลับมากินอาหารเบา ๆ ข้าวต้มปลาฝีมือแม่บ้านของผลา ผลาเล่าว่าลูกสาวคนเดียวของเขา กำลังเรียนระดับปริญญาโทอยู่ในเมือง เธอแต่งงานแล้วแต่ไม่มีลูกและคู่ของเธอก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเห ตุทางรถยนต์ เขาว่าชีวิตก็เป็นดั่งนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เราจะยึดเอาไว้ได้ ถึงวันหนึ่งก็กลับสู่ธาตุเถ้าดั้งเดิม ช่วงที่มีชีวิต ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป เขามีหน้าที่เลี้ยงวัว ก็เลี้ยงวัว ดลบุญมีหน้าที่ทำหนังสือก็ทำหนังสือ เขาหันมาทางผมและว่าคุณมีหน้าที่บำเพ็ญตบะ ก็ทำไป เราหัวเราะเบา ๆ ดลบุญถามว่า ขายวัวปีละ 30-40 ตัว ตัวละ 30,000 ถึง 40,000 บาท เงินเยอะแยะพวกนั้นเอาไว้ทำอะไร ผลาหัวเราะและว่าติดตลกว่า เอาไว้ปลูกต้นไม้ นั่นเป็นคำตอบที่สานุศิษย์เซ็นย่อมตีความหมายออกอย่างง่ายดาย ดลบุญก็เป็นฝ่ายถูกถามย้อนด้วยเหมือนกันว่าเงินเป็นสิบล้านพันล ้านในธุรกิจหนังสือเอาไว้ทำอะไร ลูกเมียก็ไม่มี เขายิ้มว่า คงเอาไว้เลี้ยงปลวกมั้ง ผลาว่าคนที่สบายที่สุดไม่ต้องทุกข์กับเงินคือผม ไม่มีเงินก็มีความสุข เป็นคนจนผู้ยิ่งใหญ่ตัวจริง ก็คงจริงอยู่หรอกมั้งครับ ผมแทบไม่ต้องใช้เงินเพื่อซื้ออันใดทั้งสิ้น ทุกอย่างมีคนนำมาบริจาคทานให้ทั้งนั้น
สาย ๆ ดลบุญกับผมก็ลาผลาออกมาจากสวนป่าของเขา แม่บ้านของผลามีของฝากให้เราคนละขวด เป็นน้ำผึ้งเดือนห้าที่เธอบรรจุขวดเก็บไว้เป็นของที่ระลึกแก่ใค รก็ตามที่แวะเวียนมาเยี่ยม
ก่อนแยกกับดลบุญเขาสัญญาว่าจะถอดเทปและพิมพ์ต้นฉบับแรกส่งมาให้ ผมอ่านในเรื่องที่พวกเราคุยกันเกือบทั้งคืน หนุ่มดลบุญไหว้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนเด็กขอพรจากผู้ใหญ่ ผมยิ้มให้เขา ยิ้มยินดีในความสำเร็จทั้งมวลที่มีมาและจะมีต่อไปของคนผู้มีควา มเพียนอันเลิศเช่นเขา
--------------
ขอได้รับความขอบคุณจาก ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ ครับผม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ