...สมน้ำหน้านัก...

บุญนำ

ความฉลาดของคนไม่ได้อยู่ที่ตนเองจะคิดเองว่าตนเองฉลาดหรือตนเองโง่ 
การพินอบพิเทาการเอาอกเอาใจการเลียการเสนอหน้าการแสดงตนเองว่ายอมเป็นขี้ข้าอย่างน้อยก็ทำให้คิดได้เช่นนั้น บางคนยอมได้แม้กระทั่งฆ่าลูกของตนเอง เพื่อจะได้มา ได้มาในสิ่งที่ตนต้องการ
ในเส้นทางของการเดินของเขา ไม่ได้ปูด้วยดอกกุหลาบจริงแล้ว หากแต่เป็นเศษเลือดเศษเนื้อของคน น้ำตาของคน ความซื่อสัตย์ของคน ที่ถูกเขาหักหลัง และสร้างเป็นบันไดเหยียบย่ำขึ้นสูงต่อไป
มันยังไม่เข้าใจ ถึงตอนนี้แล้วมันยังไม่เข้าใจ
...สงสัยแล้วว่า ขนาดเห็นโลงศพแล้วยังมิยอมหลั่งน้ำตาแล้วจะหลั่งหรือจะมีเวลาหลั่งหรือไม่...
...เมื่อชอบแต่ความหวานของลิ้น แล้วก็ย่อมต้องโง่เง่าเป็นธรรดา....
...การทำร้ายคนลับหลัง ไม่ใช่นิสัยของคน...
ความช้ำใจของข้าพเจ้า นับกระไรได้ เป็นแต่เพียงความช้ำใจของมดตัวหนึ่ง
ความช้ำใจของมดหลายๆตัวก็อาจจะทำร้ายสัตว์ใหญ่ได้
...ตอนนี้ทำอะไรอาจไม่คิดถึงคนอื่น เพราะว่ากำลังมัวเมาเลยเถิดและไม่ทันได้คิด...
สมน้ำหน้าผู้ที่คิดว่าตนเองฉลาดนัก โปรดอย่าลืมว่า หากมิใช่ข้อมูลจริงในการพิจารณาแก้ปัญหา ชาตินี้ก็อย่าหวังจะแก้อะไรได้
...แม้ผมจะต้องลำบากกับคนที่คิดว่าตนเองฉลาด แต่ผมก็จะทนลำบากให้ได้ ว่าไปแล้วบางที ในโลกนี้อาจมีเพียงคำว่า ผู้ชนะ หรือ ผู้แพ้ เท่านั้นก็เป็นได้
...เมื่อยังมีหมูมามามองก็คงบ้าต่อไป
แต่ถ้าเมื่อไหร่ไม่มีหมูมามามองแล้วก็คงบ้าไม่ออก..
ฮ่าๆ...สมน้ำหน้าตนเองนัก...