“ผู้ชายในสายลม” (2)

โนริโกะ

แพร  เดี๋ยวจะกลับบ้านแวะรับผมที่หอพักหน่อยนะ  รถผมเสีย
อ๋อ  ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไปรับนะ
วันนี้บริษัทนัดพนักงานไปซ้อมร้องเพลงเชียร์กีฬาสี  ที่จะมีขึ้นอาทิตย์หน้า  จึงให้พนักงานไปซ้อมร้องเพลงเชียร์ที่โรงยิม ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง 
พี่จ๋า  เดี๋ยวแวะรับภานุที่หอพักหน่อยนะคะ  ปกติฉันกับพี่จ๋าจะขับรถจักรยานยนต์คนละคันกลับบ้านพร้อมกันเสมอ  แต่วันนี้ดูเหมือนว่าฝนจะตกด้วย  เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว
เมื่อฉันกับพี่จ๋าไปถึงทางเข้าหอพัก  และต้องข้ามถนนเข้าไป พี่จ๋าพูดกับฉันว่า
แพร  ภานุจะไปกับแพรเหรอ  ฝนจะตกแล้วด้วย  และรถยนต์ของน้องนัทก็จอดอยู่  เขาอาจจะนั่งรถยนต์ไปกับน้องนัทก็ได้นะแพร
แต่เขาบอกให้แพรมารับนะคะ  ยังไงขอแพรเข้าไปถามเขาก่อนนะ  พี่จ๋ารอแพรอยู่ตรงนี้ก่อนนะ
เมื่อฉันขับรถจักรยานยนต์ข้ามถนนมาถึงหน้าห้องพักของภานุ
ภานุ  จะไปกันหรือยัง
เอ่อ  ฝนจะตกแล้วผมกลัวจะเปียกฝนเดี๋ยวจะไม่สบาย
แล้วจะไปหรือเปล่า  ขณะนั้นฝนเริ่มตกแล้ว  และดูเหมือนว่าจะแรงขึ้นเรื่อย ๆ   ฉันรอการตัดสินใจของภานุสักพักเมื่อหันไปมองพี่จ๋า  พี่จ๋าก็ขับรถจักรยานยนต์ไปก่อนแล้วเพราะฝนเริ่มตกหนัก
ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะ  งั้นแพรไปก่อนนะเพราะพี่จ๋าเขาไปแล้ว  ขณะนั้นในใจเริ่มรู้สึกน้อยใจ  
เมื่อฉันและพี่จ๋ามาติดไฟแดงพร้อมกัน  พี่จ๋าถามฉันว่า
ภานุ  ไม่มาเหรอ
เขาไม่มาคะ  เขากลัวเปียกฝน
พี่ก็ว่างั้นแหละ  เขาสำอางจะตาย  เมื่อฉันกลับพี่จ๋าใกล้จะถึงโรงยิมแล้ว  รถยนต์ของน้องนัทก็ขับแซงหน้ารถของฉันไปพร้อมกับบีบแตรให้  ขณะนั้นฉันกับพี่จ๋าเปียกปอนไปทั้งตัวแล้ว มองทางแทบไม่เห็น  แต่ไม่เป็นไร  เพราะบ้านของฉันอยู่ก่อนถึงโรงยิม  ฉันจึงแวะเข้าบ้านก่อน
ขณะนั้นฉันกำลังตัดสินใจว่าจะไปซ้อมเชียร์ดีไหม  หรือไม่ไปดีเพราะในใจฉันคิดถึงแต่เรื่องที่ผ่านมา จึงตัดสินใจโทรไปหาพี่จ๋า
ฮัลโหล  พี่จ๋า  มีคนมาซ้อมเชียร์เยอะไหมคะ
ก็เยอะเหมือนกัน  แพรมาสิ  ภานุเขาก็มานะ  เขามากับน้องนัท  ฝนเริ่มหยุดแล้ว  รีบมานะ
ฉันมีความรู้สึกสองจิตสองใจว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี  ใจหนึ่งก็อยากจะไปเห็นหน้าเขา  อีกใจก็รู้สึกน้อยใจจนไม่อยากจะพบหน้าเขาอีก  นี่หรือคนที่เขาบอกว่ารักเรา  แค่เปียกฝนเขายังไม่ยอมเปียกฝนกับเราเลย  หากเขาห่วงเราสักนิด  เขาคงจะขับรถจักรยานยนต์ให้เรานั่งแล้วเพราะขับรถขณะที่ฝนตกนั้นมันอันตรายเหมือนกันนะ...
ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจมาซ้อมเชียร์  เมื่อมาถึงก็นั่งใกล้กับพี่จ๋า และเพื่อนคนอื่น ๆ  ภานุหันมามองฉัน
และฉันก็มองกลับอย่างเฉยเมย  ระหว่างซ้อมฉันกับภานุไม่คุยกันเลย จนกระทั่งซ้อมเชียร์เสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ภานุเดินมาหาฉัน  และชวนฉันไปกินข้าวเย็นด้วยกัน
	แพร  ไปกินข้าวกันไหม  เมื่อเขาเข้ามาพูดดี ๆ กับฉัน  ฉันก็ตอบกลับไปดี ๆ  และพยายามไม่เอาเรื่องที่ผ่านมามาคิดมาก
	แล้วไม่กลับ  หอพักเหรอ
	ไม่กลับ  วันนี้จะค้างกับเพื่อนแถวนี้แหละ  ไปกินข้าวด้วยกันนะ  เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย  
	แล้วไหนบอกว่า  จะไม่มาไง   ถึงยังไงฉันก็อดถามไม่ได้อยู่ดี  ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่รื้อฟื้นแล้วนะ
	ใครบอกว่าจะไม่มา  ก็กำลังคิดอยู่  แพรก็รีบออกมาเลย  นี่ถ้าไม่ได้น้องนัทนะ คงไม่ได้มาเจอแพรหรอก  ฟังแล้วเหมือนคำแก้ตัว  และเหมือนฉันเป็นคนผิดที่ใจร้อนไม่ยอมรอคำตอบจากเขา	ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะลืมเรื่องราวเหล่านี้ทิ้งไปซะ  เพราะมันจะทำให้ฉันกับภานุทะเลาะกันและไม่สบายใจกันไปเปล่า ๆ
	เรื่องราวระหว่างฉันกับภานุก็ยังคงดำเนินไปเหมือนเดิม  คือในที่ทำงานเราจะไม่ค่อยได้คุยกัน  แต่ก็ยังโทรคุยกันทุกวัน  วันไหนที่ภานุจะไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ  ตอนเย็นเขาจะโทรมาบอกว่า
คืนนี้ผมจะไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ นะ
เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก  เพิ่งหายไม่ใช่เหรอ  ก่อนหน้านี้เมื่อภานุไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ทีไรเขาจะไม่สบายทุกที  เขาบอกว่าปฏิเสธเพื่อนไม่ค่อยได้  และก็ไม่ได้ไปบ่อย ๆ  นาน ๆ เพื่อนจะชวนสักที
กลับดึกไหม
ไมรู้เหมือนกัน
กลับเมื่อไร โทรบอกด้วยนะเป็นห่วงนะ  ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าการกระทำของฉันนั้น  เป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขามากไปหรือเปล่าแต่ขณะนั้น  ไม่ได้คิดอะไร
ได้  แล้วผมจะโทรหานะ
ภานุ  ก็ปฏิบัติอย่างนี้ตลอดจะโทรบอกเมื่อจะไปเที่ยว  หรือเวลากลับก็จะโทรหา  ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนฉันก็นอนรอโทรศัพท์  บางครั้งก็หลับไปแล้วก็ยังตื่นมารับโทรศัพท์ทุกครั้ง  จนกระทั่งวันหนึ่งภานุบอกว่าจะโทรบอก ว่ากลับเมื่อไหร่  แล้วเขาก็ไม่โทรบอก  ซึ่งทำให้ฉันโมโห  เมื่อเจอกันที่ทำงานตอนเช้าฉันจึงทำบึ้งตึงใส่เขา  และเขาก็รู้ตัวนะ  เขาก็ไม่เข้ามาวุ่นวายกับฉันเลยตลอดทั้งวัน...   (โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ)