ขอโอกาส

นายโคมไฟขี้ใจน้อย

ทำไมคืนนั้นผมรู้สึกแปลกๆ ผมกลับมาที่หอตอนตี3 อ่านหนังสือไม่เข้าหัวเลยกระวนกวายใจบางอย่าง ใช่กุ้งยังไม่โทรมา เธอจะถึงหอรึยัง ผมชักเป็นห่วง ผมโทรเข้ามือถือเธอแต่ก็ไม่ติด คิดว่าแบตคงหมดมั้ง แต่พอถึงตี 4 เธอยังไม่โทรกลับมา ผมก็คิดว่ามันคงไม่ใช่แล้วล่ะ ถ้าแบตหมดก็ต้องเสียบสายชาร์จแล้วโทรมาบอกผมสิ แต่ไม่มี ผมเริ่มกระหน่ำโทรตั้งแต่ตี 4 จนถึง 7 โมงครึ่ง เพราะผมต้องไปสอบ ผมนั่งทำข้อสอบไม่ได้เลย เพราะผมกังวลว่าเธอจะเป็นอะไรมั้ย ก็เลยรีบออกจากห้องสอบแล้วโทรหาเธอ เหมือนเคย ไม่ติด และข้อความที่ผมส่งให้เธอก็ส่งไม่ได้ พอมาที่ร้านพี่ฝนบอกผมว่า เมื่อคืนกุ้งโดนกระชากกระเป๋า และโดนทำร้ายแต่โชคดีที่ไม่โดนข่มขืน เธอหนีรอดมาได้ พอผมได้ยินแค่นั้นล่ะ ผมรู้ทันทีเลยว่าผมนี่มันโง่งี่เง่าสิ้นดี ทำไมผมถึงไม่ไปส่งเธอนะ ทำไม? ผมถามเบอร์หอจากพี่เมพี่ของกุ้ง แต่หอไม่มีโทรศัพท์ ผมอยากไปหาเธอเหลือเกิน แต่ผมออกจากร้านไม่ได้ อยากไปขอโทษเธอที่ผมไม่ได้ดูแลเธอ แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ผมจะฝากของไปให้เธอพี่เมก็ลืมมาเอา ผมจะขอเบอร์พี่เม เพราะอยากคุยกะเธอเหลือเกิน พี่เมก็กลับก่อน ผมเลยเสี่ยงดูเผื่อจะฟลุค คืนนั้นผมขับรถตามหาหอของกุ้ง เพราะผมจำรถเธอได้ถึงแม้จะเคยเห็นแค่ครั้วเดียวก็ตามแต่ไม่เจอรถของเธอเลย ทั้งคืน ตามหาทั้งวันทั้งคืนอยู่แถวๆเซนทรัล ฮิล ปาร์ค แต่ไม่เจอเลย จนกระทั่งผมเข้าไปทำงานที่ร้าน ถึงได้รู้ว่าเธอกลับไปเชียงรายแล้ว ณ วินาทีนั้น ผมคิดถึงหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เธอเคยยิ้มให้ผม คิดถึงครั้งแรกที่ผมส่งดอกกุหลาบไปให้ในวันวาเลนไทน์แล้วก็ได้เบอร์มา คิดถึงเสียงน้อยใจที่เธอบอกผมว่าไม่กัดหรอก ผมถึงได้รู้ว่า ผมมันโง่แค่ไหน ตอนมีเธออยู่ผมไม่ได้บอกบางอย่างออกไป ถึงตอนนี้จึงได้รู้ว่าเธอมีค่ากับผมแค่ไหน ผมแน่ใจตัวเองแล้วว่าผมชอบเธอ คิดถึงเธอ และเป็นห่วงเธอ อยากจะขอให้เธอให้โอกาสผมได้ดูแลเธอเหลือเกิน ตอนที่มีเธออยู่ไม่ได้บอก แต่พอถึงคราวที่อยากบอกก็ไม่มีเธออยู่ฟังแล้ว ตอนนี้ได้แต่ภาวนาขอให้เธอกลับมา ผมสัญญาผมจะดูแลเธอเท่าที่ชายคนหนึ่งจะดูแลและปกป้องคนที่เค้ารักได้