กุหลาบ...วาเลนไทน์

ชัยพิษณุกร

       " พี่ครับ...ซื้อดอกกุหลาบผมสักดอกสิครับ "  ผมเกือบจะหาต้นเสียงนั้นไม่เจอ หากไม่ก้มหัวให้ตำลง เด็กผู้ชายตัวเท่าลูกหมา ผอมกระหร่อง ถูกห่อด้วยเสื้อที่ " ขี้ริ้ว " มอซอ หอบดอกกุหลาบสีแดงเพลิง ตัดกับผิวกระดำกระด่าง ดวงตาคู่นั้น ดูอมทุกข์เอาไว้เกินวัย
        " ผมอยากกลับบ้าน " 
        ใจผมอยากสงเคราะห์ มันสักดอกจริงๆ หากไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ช่วงเทศกาลแบบนี้ โต๊ะภายในร้านดังๆของผับย่านนี้ จะถูกจองจนเต็มทั้งร้าน
        " เอาไว้ก่อน " ผมตอบปฎิเสธ
        " โธ่พี่! ผมอยากกลับบ้น ผมอยากกลับบ้าน " มือเล็กๆมอมแมมข้างหนึ่งของมัน เหนี่ยวชายเสื้อผมไว้ จนตัวเอน ทว่า...ก็ยังแหกปากร้องลั่น
        " เฮ่ย! กรูรีบ " ตีนนักเที่ยวบางคน สะดุดกับขาผมที่เข้าไปขวางทางเขา
                             ในวันนั้น ทุกคนต่างรีบ ผมเองก็รีบ
        " ปล่อยก่อนพี่ไม่มีเงิน " ที่สุดก็ต้องอ้างเรื่องเงินนี้ล่ะครับ
        " โกหก! ถ้าพี่ไม่มีเงินจะมาเที่ยวได้ไง " มันย้อนเข้าให้
        " เออๆ เดี่ยวถ้าพี่จะกลับ แล้วจะมาเหมาซื้อของเราทั้งหมดเลย "
        มันมองผมด้วยดวงตาละห้อย ปริ่มจะร้องไห้
        " มาเร็วๆนะพี่...ผมอยากกลับบ้าน " 
        มือที่กำอยู่ก็ค่อยๆคลายออก ผมมองสารรูปเด็กคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
แว๊บเดียว! มันก็วิ่งปราดเข้าไปยังรถแท็กซี่ ที่กำลังจอดส่ง " นักเที่ยวราตรี "กลุ่มใหญ่ 
         ที่ริมถนนตรงนั้น ที่เดิมตอนที่ผมเดินเข้ามา มันคงจะยืนรอผมตรงนั้น ตามสัญญาส่งเดชของผม
         คงอีกนานกว่าที่ผมจะกลับบ้าน ถ้ามันอดทนรอได้จริง มันคงได้เจอผม
                                                                    - โปรด (ติด) ตามต่อในครั้งหน้า -