ในความว่างเปล่า

SawPhuThai

ฉันค่อย ๆ  หันมองหน้าคนที่เข้ามานั่งข้างๆ   ให้ชัดๆ
เขายังคงเหมือนเดิม    เหมือนเดิมในความรู้สึก   ของวันแรกที่พบกัน
ฉันยิ้มบาง ๆ   เพื่อต้อนรับ   เขาที่เพิ่งมาถึง....
"คุณมานานแล้วเหรอ?"   เขาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างเคย
"ค่ะ..."   ฉันสบตาเขาก่อนที่จะละสายตาไปมองผืนน้ำกว้างที่อยู่ตรงหน้า    
"วันนี้หนีงาน    มาอยู่ตรงนี้นานแล้ว"  ฉันพูดต่อ
พูดจบก็มองออกไปสู่ผืนน้ำที่กว้างเหลือเกิน   เหมือนจรดขอบฟ้า...
แต่รู้สึกได้ว่าเขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่วางตา
เหมือนหาข้อสังเกต   หรือหาสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น
"วางหูโทรศัพท์จากคุณแล้วก็มานั่งตรงนี้"   ฉันบอกเล่าความเป็นมาของวันนี้
เขายังคงไม่พูดอะไรออกมา    ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น
นั่นสิ...ก็คงนิ่งอยู่อย่างนั้น   เขาจ้องมองอยู่อย่างนั้น  เพื่อรอ  รอให้ฉันพูดต่อ...
"แน่ใจ   และมั่นใจ   ชั้นแค่ไหน?"  ฉันพูดขึ้นแล้วสบตาเขาเพื่อหาคำตอบ
เราสบตากันอยู่นานเขายังคงนิ่งไม่มีคำตอบใดใด   เราทั้งคู่ละสายตาจากกันและกัน
แล้วมองออกไปสู่ผืนน้ำกว้างที่อยู่ตรงหน้า...และอยู่ในความเงียบเป็นนาน
"คุณพร้อมจะเดินเคียงผมมั้ย?"  เขาหันมาจ้องมองตาเพื่อหาคำตอบ
ฉันสบตาแว๊ปเดียวก็ต้องหลบดวงตาที่มีอิทธิพลคู่นั้น   ฉันยังคงนิ่งเงียบกับคำถาม...
"ผมถามคำเดียวว่า   กลัวไหม? "เขาถามย้ำเพื่อให้ได้คำตอบ...
เราทั้งคู่นิ่งอยู่กับความเงียบ   เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน  ในวินาทีนั้น...
สักพักในความเงียบมีเสียงถอนหายใจแทรกขึ้น    รู้สึกได้ว่าเหนื่อยล้าเหลือเกิน....
ฉันหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ  ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย
ที่รู้ว่าเขาเหนื่อยเพียงใด  แต่ฉันทำสิ่งใดได้ล่ะ   ฉันได้เพียงแต่ตอบคำถามเขาไป...
คำตอบเดียวว่า "กลัว"   ฉันกลัวอะไรก็ไม่รู้   ฉันเองไม่มีคำตอบ...
"คุณจะอยู่...รอใครตรงนี้"  เสียงยังคงเรียบอย่างเคย  นิ่งอย่างเคยในคำถาม
"โลกใบนี้กว้างนะคะ   คุณมองผืนน้ำที่อยู่ตรงหน้าสิคะ  คุณเห็นอะไรบ้าง?"
เขายังคงนิ่ง  สายตามองออกไปที่ผืนน้ำกว้างเหมือนหาคำตอบ
ฉันจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า   เขายังคงนิ่งมองออกไปไกล  ไกลแค่ไหน?  
ฉันก็ไม่อาจรู้ได้...การรอคอยบางสิ่งเหมือนนาน    แสนยาวนาน...
ฉันเองก็ไม่รู้       แต่รู้สึกเห็นแก่ตัวที่ถามเขากลับไปแบบนั้น...
ฉันรอ....รอให้อดีตที่ปวดร้าวคือกลับมาเหรอ?
ฉันรอ....รอคอยใครเหรอ?
ฉันรอ....ให้เวลาผ่านพ้นไปเพียงเท่านั้นเหรอ?
" ผ ม ไ ม่ เ ห็ น สิ่ ง ใ ด เ ล ย "   เขาหยุดความเงียบลง...
และหยุดความฟุ่งซ่านของฉันลง  ณ  ตอนนั้นเอง....
รู้สึกตกใจจนสะดุ้งแล้วไปมองหน้าเขา   นั้นคงเป็นคำตอบสำหรับหัวใจนี้...
"ผมขอถามคุณอีกครั้ง    คุณรอใคร"  เขาเอ่ยขึ้นเพื่อให้ได้คำตอบ
ฉันยังคงนิ่งเงียบ   ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย    ฉันหวั่นไหว  
ฉันสับสน   ฉันไม่รู้ต้องตัดสินใจอย่างไร    เรื่องราวมากมายที่เคยผ่านเข้ามา   
เหมือนเป็นเงื่อนไขที่บงการให้ฉันคิดและตัดสินใจ   กับทุกเรื่องราว  
ในความผิดพลาดของคนอื่น    ถูกฝังไว้ในจิตสำนึกเสมอมา  เพื่อเป็นบทเรียน
จนไม่สามารถรื้อถอนออกไปได้แล้ว   ไม่มีความมั่นใจ   ฉันกลัวความผิดพลาดในชีวิต....
 
"คุณอยู่ตรงนี้ก็คงไม่เจอชายในฝัน  ผมมั่นใจ"
"คุณพร้อมเดินเคียงผมมั้ย?   คุณยินดีจะให้ผมอยู่ในความว่างเปล่านั้นไหม?"
"อย่ากลัว"  เขาย้ำเพื่อให้เกิดความมั่นใจ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันรู้....
คุณมีแค่     " มื อ เ ป ล่ า "
คุณมีแค่     " หั ว ใ จ ที่ ว่ า ง เ ป ล่ า "
คุณคือ     " ค ว า ม ว่ า ง เ ป ล่ า "
คุณไม่มีสิ่งใดเลย...ที่ฉันสามารถมองเห็น
แต่รู้สึกและสัมผัสได้ว่า...คุณมี     " รั ก แ ท้ "    ฉันแน่ใจ...