.. (แม่คร๊าบ..ผมหิว) (แม่คร๊าบ..ผมหิว) แง่ว แง่ว..แง้ว..แง๊ว เสียงเริ่มแผดดังขึ้นทุกที ๆ มีใครได้ยินเสียงลูกแมวร้องบ้างไหมคะ เด็กสาววัยสิบแปดปี สวมกางเกงยีนส์เข้ารูป กับเสื้อยืดคอโปโล ด้านหลังพิมพ์ชื่อเว็บไซต์ของร้าน ช่วงนี้ปิดเทอมต้องอยู่กับบ้านช่วยงานในร้าน ปกติก็ไม่ต้องอยู่โยงเฝ้ามากนัก แต่นี่แม่ทะเลาะกับพ่อ หนีไปนอนที่บ้านยายตั้งแต่เมื่อคืน เธอก้มมองตามใต้โต๊ะคอมพิวเตอร์ทุกตัวที่เรียงกันอยู่ข้างฝาอย่างเป็นระเบียบ ลูกค้าที่นั่งอยู่ สองโต๊ะแรกหันมามอง แล้วส่ายหน้า ก่อนจะหันไป สนใจสิ่งที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ แว๊ว..แว๊ว... (หิว ๆ ๆ) เสียงของแมวยังดังมาเป็นจังหวะ สักพักก็เงียบไป น่าจะเป็นลูกแมวหลงทาง ซึ่งฟังดูเหมือนมีอยู่ตัวเดียว เมี้ยว...เมี้ยว เธอส่งเสียงเลียนแบบ เผื่อมันจะส่งเสียงตอบ จะได้ตามหาต้นเสียงได้ถูก แง่ว...แง่ว แง่ว แง้ว..แง้ว (ผมอยู่นี่..แม่ใช่ไหม.. แม่ แม่ แม่) เล่นเจ้าล่อเอาเถิดกันอยู่อย่างนั้น ลูกค้าคนแรกคงจะเซ็ง ก็เลยเรียกเจ้าของร้านมาคิดเงินค่าบริการอินเตอร์เน็ต แล้วเดินหน้ามุ่ยออกไป แหะ แหะ.. ก็คนมันสงสัยนี่นา ถ้าเกิดลูกแมวมันถูกอะไรทับอยู่แล้วไปช่วยไม่ทัน มันตายขึ้นมาจะว่าไงล่ะ เธอค้อนตามหลังลูกค้า เข้าใจว่าเขา คงรำคาญกับเธอที่ส่งเสียงเหมียว ๆ อยู่ได้ คิดเงินลูกค้าเสร็จก็เดินหาต่อ จากหน้าร้าน จรดหลังร้าน ตามซอกโต๊ะ ซอกตู้ ก็ไม่เห็นมี จนชักจะเซ็งแล้วบ้างเหมือนกันก็เลยนั่งแผละ อยู่ริมประตูทางเข้า ที่จัดเก้าอี้เรียงข้างฝาอีกด้านไว้สองตัว เอาไว้ให้ลูกค้านั่งรอ แต่ตา ก็ยังมองหาที่มาของเสียงอยู่ ร้านออกจะโล่ง ตรงกลางบ้านโล่ง มองเห็นสองข้างฝาได้ชัดเจน ฝั่งหนึ่งวางคอมพิวเตอร์เรียงกันแปดตัว อีกฝั่งหนึ่งของข้างฝา ก็มีเก้าอี้ที่เธอนั่ง สองตัว ถัดไปเป็นตู้หนังสือเอาไว้ให้ลูกค้าอ่านเล่นบ้าง เช่าบ้าง ถัดไปก็ตู้กระจกยกพื้นสูง แต่ใต้ตู้ก็ไม่มีอะไร แล้วก็เครื่องถ่ายเอกสาร แมวคง ไม่ไปอยู่ในเครื่องถ่ายหรอก มันตั้งเด่นเห็นสง่า ข้างหลังเครื่องมีซอกเล็ก ๆ เกือบติดฝานั่นก็โล่ง โต๊ะเก็บเงินหันหน้าเข้าข้างฝา ใต้โต๊ะโล่ง ในลิ้นชักก็ชักออกมาดูหมดแล้ว แม้จะขัดกับหลักความจริงไปบ้าง ว่าแมวอะไรจะหลุดไปอยู่ในลิ้นชักรก ๆ แบบนั้น ถัดไปเป็นโต๊ะวางของ วางเครื่องเข้าเล่มแบบสันห่วงกับเครื่องเคลือบ บนโต๊ะมีแต่อุปกรณ์ ใต้โต๊ะก็โล่ง ๆ แล้วก็เป็นผนังที่กั้นระหว่างหน้าบ้าน กับหลังบ้านออกจากกัน มีประตูที่เปิดโล่ง มองทะลุไปถึงไหน ๆ เลี้ยวซ้ายก็ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ตรงไปอีกหน่อยมีอ่างล้างหน้า แล้วก็ประตูห้องน้ำ ถัดจากห้องน้ำ เมื่อก่อนเป็นครัวเดี๋ยวนี้ปรับเปลี่ยนเป็นเหมือนห้องโถงโล่ง ๆ มีแต่ตู้เย็น วางชิดข้างฝาอยู่มุมห้อง มีเครื่องซักผ้าวางติดอยู่กับ ผนังห้องน้ำ เออ.. แล้วแมวมันจะไปอยู่ส่วนไหนของประเทศ เอ๊ย.. ของบ้านหวา.. เธอถอนหายใจเฮือก ๆ ความสงสัยยังไม่จางหาย แต่ความเหนื่อยหน่ายเข้ามาแทรกด้วย เลยเดินออกประตู ที่ชั้นในเป็นประตูกระจก และชั้นนอก เป็นประตูเหล็กดัด มีซอกว่างระยะห่างจากประตูชั้นนอกถึงชั้นในอยู่ประมาณสักคืบหนึ่งเห็นจะได้ (แม่คร๊าบ..แม่คร๊าบ) นั่น ๆ มีตัวอะไรไม่รู้สูง ๆ ใหญ่ ๆ เดินมาที่ประตูจะ ไม่ใช่แม่หรอก แต่ต้องส่งเสียงไว้ก่อน ขู่ไว้ มันจะได้กลัวว่าเรายังมีแม่ นั่น ๆ ๆ ตัวสูง ๆ ใหญ่ ๆ หันมาแล้ว สองสายตาประสานกัน ดวงตาสีเหลืองอำพันเบิกกว้าง ผิดกับอีกคู่หนึ่งที่น้ำตาลเข้มส่องประกายวาววาม สดใส ฟื่อ...ๆ ๆ (อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวกัดนะเฟ้ย) ตัวอะไรไม่รู้ ใหญ่ยักษ์ ทำท่านั่งคล้าย ๆ กับเราเลย แปลกทำไมขา กับแขนถึงไม่เท่ากันเหมือนเรานะ.. โอ๋.. เจ้าเหมียว อยู่นี่เองมานี่มาม๊ะ เธอนั่งยอง ๆ ยื่นมือไปในซอกระหว่างประตู หมายจะจับลูกแมว หน้าตาคล้าย ๆ กับลูกเสือดาว ลำตัวลายพร้อย หางที่ขดหนีบอยู่ฟู เหมือนกับคนกำลังขนลุกตั้งชันยังไง ยังงั้น มันนั่งขดตัวหงออยู่ ส่งเสียงขู่แฟ่ด ๆ ขยับถอยหลังไปจนสุดมุม แง๊ว... (อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวเค้าจะฟ้องแม่นะ) มาสิ.. ออกมาเร็ว เมี้ยว เมี้ยว แง๊ว ๆ ๆ ๆ (อะไรพูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง แม่ครับช่วยด้วย แม่ แม่ ช่วยด้วย...) ออกมาสิเจ้าเหมียว ไปหลบอยู่ทำไมตรงซอกนั่น ฝุ่นเยอะจะตาย สกปรก มา..ออกมาเร็ว ง้าว...ง้าว ... ๆ ๆ ๆ (แม่ครับ..ช่วยด้วย.. แม่ แม่ ... แม่อยู่ไหน แม่...แม่) เจ้าเหมียวน้อยร้องเสียงดัง จนน้ำตาคลอหน่วยตาสีเหลืองอำพัน จวนเจียนจะ หยาดหยดลงมาทางร่องจมูก เหมียว มานี่สิ หิวไหม เธอเอื้อมมือเข้าไป แต่ก็ยังไม่กล้าจับ น้อง ๆ คิดเงิน แป่ว ! แหว่ว ! มันอะไรกันนักหนาฟระ ลูกค้าพวกนี้ คนกำลังยุ่งวุ้ย เธอเงยหน้า ส่งสายตาขุ่น ๆ ไม่แพ้เจ้าเหมียวที่อยู่ในรู เอ๊ย ! อยู่ตรงซอกประตูนั่น เดินไปดูนาฬิกาจับเวลาที่แขวนไว้ สามสิบบาท เร็ว ๆ ฉันจะไปลูกแมว ดู ๆ ชักช้า กว่าจะล้วงกระเป๋าออกมาได้ เอ๋า..ยังให้แบงค์ร้อยอีก เธอเปิดลิ้นชักหยิบเงินทอนให้ลูกค้า ขอบคุณค่ะ ไปเร็ว ๆ สิ ลีลาศอยู่ได้ เธอเดินตามลูกค้าออกมานั่งอยู่ข้างประตูเหมือนเดิม ดูเหมือนจะไม่ได้เรื่องอะไร เรียกก็แล้ว อะไรก็แล้ว เจ้าเหมียวมันขู่แฟ่ด ๆ จึงเดินกลับมาหยิบเงินในลิ้นชัก รีบสาวเท้าออกไปยังร้านขายของชำที่อยู่ห่างออกไปอีกสองช่วงตึก กลับมาก็หาถ้วยเล็ก ๆ แต่ก็ไม่เจอ จึงไปรื้อถังขยะ หยิบขวดน้ำเปล่าที่ทิ้งไปแล้ว มาตัดเอาเฉพาะส่วนก้นขวด ไม่ลึกเท่าไหร่ เทนมลงไป แล้วเอาไปวางล่อไว้ตรงซอกประตู เอ้า..หิวก็กินซะ ไม่ต้องเขิน เธอวางมันไว้ใกล้ ๆ ตัวลูกแมว แล้วเดินหายลับขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน .. ก๊อก ๆ เธอเคาะประตูแล้วเปิดผลั๊วะเข้าไปตามประสาคนใจร้อน คุ้ย ๆ เอาร่างที่นอนคุ้ดคู้จมอยู่ในกองผ้าห่ม บนเตียงนอนออกมาจนได้ ยืนปักหลักอยู่ที่ข้างเตียง อีกฝ่ายงัวเงีย อะไรฟระ ตูเพิ่งจะนอนเอานอนหกโมงเช้า แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วล่ะ เขาลืมตาตื่น คนปลุกยิ้มหวานจ๋อย แต่อีกฝ่ายดวงตาแดงก่ำ พอเขาเห็นหน้าเธอก็ปิดตานอนต่อ พ่อ ตื่น ๆ เธอนั่งลงข้างเตียง เขย่าร่างเขาเบา ๆ อือ เขาพลิกหันหลังให้ แล้วเอาผ้าห่มคลุมมิดศีรษะ แต่ก็ถูกดึงเหมือนปลอกเปลือกกล้วย มีลูกแมว เหมือนเพิ่งคลอดเลย ตัวเล็ก ๆ มาจากไหนไม่รู้ มันหลบอยู่ตรงซอกประตูหน้าบ้านแน่ะค่ะ อ๊าก.. พระเป็นเจ้าช่วยด้วยเถิด ลูกต้องตื่นจากฝันหวาน ๆ เพราะลูกแมวหลงทางเนี่ยนะ อือ พ่อ อือ.. ฉัตรเลี้ยงมันไว้นะ อือ เย.. พ่อใจดีจัง ไปล่ะ งั้นพ่อนอนต่อเถอะ อือ เด็กสาวเดินยิ้มย่องจากมา ส่วนเขานอนลืมตานึกแช่งชักหักกระดูกไอ้ลูกแมวบ้านั่น.. อะไรวะ คนจะนอน..ดันมาขัดจังหวะ เอ๊ะ.. หรือที่จริง ต้องโทษยายฉัตรธิดา เออ ๆ ช่างมัน ๆ ยกให้มันคนหนึ่ง อ้ายลูกบังเกิดเกล้า . เขายิ้มปิดเปลือกตา ชักผ้าห่มขึ้นคลุมโปง พ่อ .. ๆ เสียงเล็ก ๆ แหลม ๆ แว่วมาอีก เออ..เวรกรรมของตรู เขาเปิดเปลือกตามาใหม่ เสียงตะโกนเรียกมาแบบนี้ แสดงว่าต้องลุกไปดูมัน... เฮ้อ 0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 สองเดือนถัดมาลูกแมวหลงแม่ตัวเดิม ที่เคยเดินตุปัดตุเป๋ เพราะแข้งขายังไม่แข็งแรง กระโดดผลุงขึ้นบนตักเด็กสาวที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ตัวของมันยาวจนเกือบฟุต ไม่รวมหาง ที่ลายพร้อย มันตะกุยต่อจนไปพาดบ่าของเธอ.. ฉัตรธิดาถอนใจ รามือจากการพิมพ์งานช้อนตัวนุ่มนิ่มของเจ้าตัวยุ่งลงจากบ่า เอาไปวางพื้น แล้วพิมพ์งานต่อ (ไม่เอา..ผมจะอยู่กับแม่) เจ้าตัวดีมันเดินไปที่เก้าอี้ตัวถัดไป กระโดดขึ้นเก้าอี้ แล้วกระโดดขึ้นโต๊ะคอมพิวเตอร์ เดินหลบหลีกจอคอมพิวเตอร์กลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง ก้าวขาคู่หน้ามาเหยียบแป้นวางคีย์บอร์ดก่อน แล้วตามด้วยขาหลัง ส่งให้ขาหน้าสองข้างไปเกาะเกี่ยวที่ไหล่ของเธอ อุ้ย ! เจ็บนะ เธอร้องอุทธรณ์ เมื่อเล็บคม ๆ จิกผ่านเสื้อมาถูกเนื้อที่ไหล่ จนต้องรีบช้อนตัวเจ้าตัวยุ่งขึ้นไปพาดบ่า ให้มันพาดอยู่อย่างนั้นซะให้พอใจ แป๊ปเดียว เล็บคม ๆ ก็เกี่ยวเอาเส้นผมที่เธอรวบไว้ด้วยยางรัดธรรมดา ขยุกขยิก ฉัตรธิดาถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินทั้งที่เจ้าเหมียวอยู่บนบ่า เดินตรงไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู้ หยิบขวดนมออกมา ดันเบา ๆ ให้ประตูตู้ปิด แล้วกอดเจ้าเหมียวไว้ ก้มลงหยิบชามเล็ก ๆ ใส ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ตู้ติดมือมาด้วย แล้วเอามาวางตรงขาเก้าอี้ โต๊ะคอมพ์ตัวที่เธอนั่งเมื่อกี้ วางขวดนมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยกเจ้าตัวยุ่งไปวางบนพื้น ดวงตาสีเหลืองอำพันคู่นั้น ใสแจ๋วจนเห็นภาพตัวเองปรากฏอยู่ในนั้น เธอยิ้มให้มันก่อนจะใช้นิ้วชี้ผลัก ก็ไม่เบานักหรอกเพราะมันไม่ทันตั้งตัว จึงล้มหงายท้องลงไป ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมาใหม่ เธอขยับมาหยิบขวดนม แล้วเทลงไปในถ้วย เมี้ยว... (ขอบคุณคร้าบ แม่) มันรีบซุนหน้าไปที่ถ้วย แต่เธอผลักหัวมันออก เทนมเติมเข้าไปอีก แล้วก็ลุกขึ้นเอาขวดนมไปเก็บ กลับมาอีกที เห็นเจ้าตัวดีกำลังเลียแผล็บ ๆ คงจะหยุดกวนไปอีกนานล่ะ .. เธอกวาดสายตาอ่านทวนงานพิมพ์ที่ค้างไว้เมื่อครู่ เมื่อเทียบกับต้นฉบับลายมือเขียนได้แล้วก็ลงมือ พิมพ์ต่อ ถึงแม้จะปิดร้านไปนานแล้ว พ่อกับแม่ไปงานแต่งของญาติ ก็เลยเป็นภาระของเธอที่ยังต้องพิมพ์งานต่ออีก เนื่องจากว่า ลูกค้าเร่งจะเอาตอนเช้าตรู่ของพรุ่งนี้ เธอชะงักมือ ก้มไปมองเจ้าเหมียวอีกที มันก็ยังก้มหน้าก้มตา จัดการกับนมที่เพิ่งเทลงไป จึงยักไหล่..ยิ้ม ๆ ตั้งสมาธิทำงานต่อไป 0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 ชั้นสองของตัวบ้าน มีอยู่สามห้องนอนเดินขึ้นบันไดมาก็เจอห้องโถงโล่ง ๆ บันได ถ้าเดินตรงไปก็เป็นห้องของฉัตรธิดา ซึ่งตอนนี้ประตูเปิดโล่งอยู่ ห้องโถงนี้ถูกจัดไว้เป็นมุมพักผ่อน มีโซฟาสีเขียวเข้มราคาไม่แพงนักเป็นเฟอร์นิเจอร์หลัก วางอยู่ชิดราวบันได ถัดจากโซฟาไปเป็นตู้โชว์ที่ตั้งโทรทัศน์วางชิด ข้างฝาด้านใน ซึ่งเป็นฝาที่กั้นห้องโถงนี้กับห้องนอนของพ่อกับแม่นั่นเอง เจ้าของห้องที่เปิดประตูโล่งไว้กำลังนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวยาว เธอจ้องจอ โทรทัศน์ตาแทบจะไม่กระพริบ แอบลุ้นตามเรื่องราวที่กำลังดูใจเต้นตึ่กตั่ก บรู๊ว........ อีกแล้ว อ้ายพวกไหนอีกฟระ ร้องเพลง เจ้าเหมียวซึ่งกำลังเลียขนอยู่ไม่ไกลนัก ชะงัก มองหาต้นเสียง อะ...บรู๊ว..... เผ่นสิครับอยู่ทำไมล่ะ มันกระโดดทีเดียวตกปุ๊กบนหน้าอกของหญิงสาวที่นอนดูทีวีอยู่ใกล้ ๆ กัน อุ๊บ..อ้ายเหมียวบ้า โดดขึ้นมาได้ หญิงสาวขยับยกเจ้าเหมียวลงไปปล่อยบนพื้นห้อง เหมียว... (โธ่ แม่ไม่ได้ยินหรือไง ไอ้พวกบ้านั่นมันส่งเสียงอีกแล้วอ่ะ) อะไรอีกล่ะ แก ตาก็ยังคงจับอยู่ที่จอทีวี เธอกำลังดูหนังซาวด์แทรค ซึ่งต้องอ่านข้อความที่ขึ้นหน้าจอประกอบไปด้วย ถ้าไม่งั้นจะไม่รู้เรื่อง เจ้าเหมียวตั้งคอหยั่งคะเนความสูงอีกที ยังไม่ทันจะกระโดดขึ้นไปอีกรอบ ก็ถูกคว้าลำตัวลอยอยู่กลางอากาศ ดูหนังเรื่องอะไรฉัตร พ่ออุ้มเจ้าเหมียวติดมือ นั่งลงข้าง ๆ เมียว... (ขอบคุณครับคุณตา) เจ้าเหมียวหันไปมอง ฉัตรธิดาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มันแลบลิ้นแผล็บหนึ่ง งี๊ว.. (แหวะ ไม่ง้อแม่ก็ได้) หญิงสาวสบตาเจ้าเหมียวจอมซน เอื้อมมือมายีหัวมันเล่น งิ๊ว... (ไม่ต้องมาแตะเค้าเลยนะ) มันเลียขนตรงที่ถูกจับ ก่อนจะเอาหัวซุกไซ้ไปมาที่หน้าอกของชายหนุ่ม หนังผีค่ะ ปิดร้านแล้วหรือคะ อือ.. แม่ล่ะ อาบน้ำ เดี๋ยวก็ขึ้นมา งั้นดูด้วยกันไหม เดี๋ยวฉัตรกรอให้ ก็ดี.. พ่อยกเท้าขึ้นพาดโต๊ะกระจกที่ตั้งข้างหน้า จับตัวเจ้าเหมียวนอนพาดเต็มความยาว แล้วเกาคางให้มันเบา ๆ เมี้ยว...เมี้ยว... (รักตาเปรมจัง) เหมียวกินอะไรหรือยังอ่ะฉัตร ค่ะ ฉัตรให้อาหารเปียกไปแล้วเมื่อเย็น แม๊ว ๆ ๆ ๆ (โห..แม่ขี้เหนียวจะตาย เทให้แค่นิดเดียวเอง จะกินอีก จะกินอีก หิว ๆ ๆ) สงสัยยังหิวอยู่มั้ง ไปเอามาอีกป่ะ เมี้ยว ไอ้แมวตุ๊ด.. เธอค้อนให้ หนอย..อ้อนนะ.. อ้อน เดี๋ยวก็จับไปปิ้งขายหน้าบ้านซะหรอก เมียว.. (ช่างเถอะฮะ แม่ก็ปากร้ายไปแบบนั้นแหละ เนอะตาเนอะ) ฉัตรธิดาแลบลิ้นให้ลูกแมววัยกำลังซนเกลือกกลิ้งศีรษะไปมาในอ้อมกอดของพ่อ ก่อนจะจัดการกับวีซีดีแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อจะจัดอาหารมาให้ไอ้เหมียวเจ้าเล่ห์ ตามคำสั่ง 0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 เจ้าเหมียวหันหน้าไปมองคุณตา เธอทำไม ไม่ยอมรับผิดนะฉัตร มันหันกลับมาทางแม่ ก็ฉัตรไม่ผิด ลูกค้าบอกจะเอาแบบนี้นี่ มองคุณตา ไม่ผิดยังไง แล้วนี่ยังไง ต้องทำใหม่ให้เขาหมดเลย เมนูเล่มหนึ่ง ๆ หลายบาทนะ วัตถุดิบที่ต้องลงทุนไปไม่ใช่น้อยเลย ไหนจะต้องออกแบบ ใหม่อีกล่ะ มองหน้าแม่ พ่อจะบ้ารึไง ทำไมพ่อไม่ฟังฉัตร อีตาลูกค้ามันชีกอกับฉัตรนะ แล้วพอฉัตรไม่เล่นด้วย มันก็หาเรื่อง มองคุณตา ไม่รู้ล่ะ เธอต้องแก้ไขงานนี้ด้วยตัวเองนะฉัตรธิดา พรุ่งนี้ลูกค้าจะมารับแปดโมงเช้า มองหน้าแม่ พ่อใจร้าย ฮือ ๆๆๆ ฉัตรธิดาลุกจากเก้าอี้ กระทืบเท้าวิ่งหนีขึ้นไปทางชั้นสอง เจ้าเหมียวมองคุณตาอีกที แล้วก้าวกระโดดตามเธอไป เมี้ยว ๆ ๆ (แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย) เจ้าเหมียวข่วนประตู แหย่ขาหน้าเข้าไปลอดเข้าใต้ช่องประตู เมี้ยว ๆ ๆ (แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย) ไปให้พ้นนะ ไอ้แมวบ้า! เมี้ยว ๆ ๆ (แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย) ยืนด้วยสองขาหลัง แล้วใช้สองขาหน้าข่วนประตูแกรกกราก ๆ เมี้ยว ลูกแมวตัวยาว ๆ คะมำไปข้างหน้าเมื่อประตูถูกกระชากเปิดมาจากข้างใน มันเดินหงอย ๆ ไปอยู่ข้างเตียง หญิงสาวกระแทก ประตูปิดดังเดิมแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ้าเหมียวน้อยนอนเงียบ ๆ อยู่ที่พื้นห้อง จนเสียงสะอื้นนั้นแผ่วไป มันจึงกระโดดผลุงขึ้นไป บนเตียง เธอคว้าตัวมันไปกอดไว้ เมี้ยว (แม่อย่าร้องนะครับ โอ๋ .....) เลียแผล็บ ๆ ที่แก้ม น้ำใส ๆ ยังหยาดรินออกมาเป็นทาง มีแต่เสียงกลั้นสะอื้นจนตัวโยน เหมียว...... (โอ๋ .....ไม่ร้องนะครับ แม่ฉัตรคนดีของผม) เจ้าเหมียวเกลือกกลิ้งตัวบนหน้าอกของหญิงสาวไปมา ๆ มือเล็ก ๆ กับขนฟู ๆ เปะปะไป โดนปากของเธอเข้า อี๊.. เธอผลักออก ผลุดลุกขึ้นไปยืนทอดอารมณ์อยู่ริมหน้าต่าง เจ้าเหมียวตามมาเคล้าเคลียที่ขา เฮ้อ... นี่นะเหมียว เธอถอนหายใจ ก้มลงอุ้มมันมาแนบอก น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว จริง ๆ ก็แค่ทะเลาะกันเรื่องงาน เธอก็ไม่น่าจะใส่ อารมณ์เสียมากมายขนาดนี้ อายุก็ปาเข้าไปตั้งสิบแปดแล้ว นี่ถ้าใครรู้เข้าคงอายเขาตาย ความจริงฉันก็ผิดหน่อย ๆ ด้วยแหละ เมี้ยว (ไม่จริงหรอกครับ แม่ไม่ผิดหรอก แม่ฉัตรเป็นคนเก่ง ทำงานดี๊ดี) เดี๋ยวฉันจะลงไปขอโทษพ่อแล้วก็แก้ไขงาน จะได้เสร็จทันพรุ่งนี้ เหมียว (ครับแม่..) รู้ไหม อีตาลูกค้าบ้านั่นก็เหลือเกิน ง๊าว..... (จริง ผมเห็นมันโอบไหล่แม่ด้วย..ไอ้ลูกค้าลามก) เจ้าเหมียวซุกซบหน้าอกของเธอ ถูศีรษะเล็ก ๆ ซุกไซ้ไปมา อื๋อ... เธอปล่อยมันลงพื้น ไอ้แมวลามก แกคิดอะไรกะชั้น...หน็อย เจ้าเหมียวแลบลิ้นแผล็บ ๆ กระโดดไปมา หลบปลายเท้าโต ๆ ที่ฉวัดเฉวียนนั่น ก๊อก ๆ คนกับแมวต่างก็ชะงัก แม้จะหายโกรธแล้ว แต่ก็ไม่วายปั้นปึ่ง อย่างน้อยพ่อก็ไม่น่าตะคอกเสียงใส่เธอแบบนั้น ลูกค้าโทรมา บอกว่าที่ฉัตรทำให้น่ะถูกแล้ว ไม่ต้องแก้ไขก็ได้ เขาฝากขอโทษด้วยที่ทำให้ยุ่งยาก พอดีเขาสแกนเมนูส่งไปให้เจ้านายของเขาดูแล้ว เจ้านายของเขาว่าไม่ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ ได้ยินเสียงอะไรตึงตัง ๆ ไล่ฟัดกะไอ้เหมียวอยู่รึไง เมี้ยว (อุ้ม ๆ คุณตา อุ้มหน่อย ๆ) มันมาคลอเคลียที่เท้าของเปรม จนเขาต้องอุ้มมันขึ้นมา ก็ไม่มีอะไร ฉัตร คะ พ่อเสียใจที่ว่าเราแรงไปหน่อย เด็กสาวก้มหน้า หลบตา ฉัตรก็ขอโทษ ไป..เราไปเช่าหนังมาดูกันดีกว่า อ้าว..แล้ว... ปิดร้านไวหน่อยจะเป็นไรไป.. ไป เข้าไปหาย่าด้วย ฮั่นแน่ะ.. จะไปหาย่าหรือจะไปง้อภรรเมียอ่ะคุณเปรม ..โด่ ๆ พ่อใช้มือที่ว่างมาเขกกะโหลกลูกสาว เรื่องของผู้ใหญ่ อิโธ่..ไป..จะไปหาภรรเมียก็ไปเลยพ่อ เดี๋ยวฉัตรเฝ้าร้านเอง แล้วอย่าลืมรับกลับมาด้วยนะ ฉัตรขี้เกียจหุงข้าวแล้ว แล้วไม่ไปด้วยเรอะ หึ... จะออนไลน์แช้ทกะหนุ่ม ๆ มั่ง พ่ออย่าด่าก็แล้วกัน ตามใจ เอ้า..ลูกเราไปด้วยไป พ่อยัดเจ้าตัวขนฟู หน้าเหมือนลูกเสือดาว แต่ตัวดันเป็นลายกะรอกมาให้ เธอรับเจ้าตัวแสบมากอดไว้ มันเลียอีก แผล็บที่แก้ม เธอเลยจับมันโยนเข้าห้องนอน แล้วปิดประตูโครม อยู่ในนั้นแหละ เจ้าแมวลามก เด็กสาวหัวเราะร่า... วิ่งลงบันไดตามบิดาไป ---จบนะจ้ะ----
12 มกราคม 2550 21:50 น. - comment id 94673
..เป็นปุยฝ้ายของเรนแน่ๆเล้ยย.. อิอิอิ.. เธอแค่น้อยใจเรน.... น่า..นะ ..ขอคืนให้เรน.. ..
13 มกราคม 2550 00:48 น. - comment id 94675
อ้าว..ปุยฝ้ายหายหรือคะ ว๊า...แย่จัง น้องเหมียวของพี่แจมชื่อลัคกี้ค่ะ ตกมาจากฟ้า เมื่อประมาณครึ่งปีที่แล้ว ตอนนี้อายุราว ๆ ปีหนึ่งได้มั๊ง คือคล้าย ๆ ที่บอกในเรื่องนั่นแหละค่ะ เขามาตั้งแต่เกือบ ๆ จะแรกคลอดเลยล่ะตัวนี้ แต่เทวดาคงไม่ใจร้ายเอาน้องปุยฝ้ายของน้องเรนมาแน่ ๆ (หวง ๆ ) อิอิ
13 มกราคม 2550 16:22 น. - comment id 94682
ไม่มีตัวโกง แต่มีตัวโก่งแทนเลยใช่ไหมคะพี่แจม อิอิ
14 มกราคม 2550 20:49 น. - comment id 94692
16 มกราคม 2550 20:58 น. - comment id 94706
*** ใช่เลยค่ะ เวลาเค้าเล่นจะตัวโก่ง ๆ โค้ง ๆ แบบที่พูดถึงเลยค่ะ น้องกานต์ *** ขอบคุณนะคะ.. โคลอน ที่มายืนยิ้มให้กำลังใจ
13 กุมภาพันธ์ 2550 21:54 น. - comment id 94951
เห็นเรียกว่าพ่อมาตลอดทั้งเรื่อง ทำไมตอนจบถึงวิ่งลงบันไดตามบิดาไป ทำไมไม่วิ่งลงบันไดตามพ่อไปล่ะ?