อุ่นไอ..ในลมหนาว..

ผู้หญิงช่างฝัน

พัดผ่านมาอีกระลอกแล้ว... ลมหนาว
แต่ครั้งนี้.. ฉันกลับสัมผัสไม่ได้ถึงความอบอุ่นแห่งหนาวนั้น
อุ่นเดียวที่ฉันปรารถนา..  และเฝ้ารอคอย.. 
อุ่นเดียวที่แม้มิอาจจับต้อง แต่ฉันก็เคยได้สัมผัส.. ได้รู้สึก...
แล้ววันนี้
วันที่ลมหนาวเยือน..  ใยฉันจึงรู้สึก ห น า ว เ ห น็ บ บาดลึกลงไปถึงเนื้อในเช่นนี้เล่า  
เพราะเหตุใด.. ลมหนาวเจ้าเอย
ฉันเศร้านัก..

น้ำตาเธอไหลในคืนเหงา
เงียบงันอยู่กับเงาอันเปล่าว่าง
ร่องแก้มมีน้ำใสไหลเป็นทาง
ค่อยค่อยแห้งแล้งร้างไปจากตา
ดวงใจเธอโศกเกลื่อนรอยโศก
ฉีกขาดวิปโยค  ปรารถนา
ฝันบิน  ดั่งนกที่ผกฟ้า
แรงก็กล้า  ปีกก็หลุบลงเกลือกดิน
ชีวิตเธอช้ำและอับเฉา
ผลิดอกไม้สีเทาที่ไร้กลิ่น
ซุกอยู่ในมุมแคบแห่งราคิน
อึดอัดทัดถวิลถึงชีวี
ความฝันเธอแห้งเหมือนแล้งฝัน
แสวงหานิรันดร์อันริบหรี่
แต่งดาวประดับฟ้าในราตรี
ดาวก็ดับทับทวีทรมาน
ความหวังเธอปลิวลิ่วถลา
สลายหวังวุ่นว้าทุรนร่าน
สลายแล้วสลายเล่าช่างร้าวราน
หวังแล้วขาดพลาดผ่านเพียงสายลม
เธอเปิดประตู ออกจากห้อง
เหม่อมองด้วยตาอันขื่นขม
มองดิน  มองฟ้า  มองสังคม
รับน้ำค้างพร่างพรมในราตรี
เธอเห็นดาวตกที่ปลายฟ้า
เห็นดาวอื่นยังคงค่าฉายแสงสี
ทำให้เธอเข้าใจในชีวี
รอให้มีความหวังพลังใจ
เธอเดินเหงาหงอยอยู่ริมถนน
มองผู้คนคึกคักขวักไขว่
คนอื่นก็มองเธอสลับไป
ไม่รู้ใครเป็นใครที่ผ่านทาง
เธอเห็นราตรีที่มืดมิด
ใจเธอคิดถึงอรุณจะรุ่งสาง
ดวงตา  เงียบเหงา  อ้างว้าง
ฝ่ามอง  ฟ้ากว้างและทางไกล
เธอกลับเข้าไปอยู่ในห้อง
นั่งมองฝาผนังเห็นหยากไย่
พอหลับตาก็เห็นภาพใครต่อใคร
กวักมือเรียกเธอออกไปร่วมเดินทาง  / ไพวรินทร์  ขาวงาม

ฉันซ้ำโศก.. ด้วยกวีบทเศร้า (สำหรับฉัน)  
เพิ่มดีกรีความรานร้าวที่ท่วมท้นจากฤดูกาลที่แสนรัก
ลมหนาวเจ้าเอย ..   
ใยเจ้ามาแปรเปลี่ยนไปในช่วงที่คืนวันเว้าแหว่ง แล้งไร้..   วันที่เศร้าสุมรุมหัวใจเช่นนี้นะ
ฉันเฝ้าแต่คร่ำครวญ..


หนาวราวคมแห่งมีดมากรีดเนื้อ
เนื้อยังเหลือรอลมกรีดคมให้
และทุกครั้งดั่งมีดมากรีดใจ
จะทนไว้ให้กรีดสักกี่คม
เรณูฤดูหนาวปวดร้าวนัก
ปลิวไปในความรักที่ขื่นขม
ผิวจักขาดบาดผิวด้วยริ้วลม
เกินจักห่มบาดแผลด้วยแพรพรรณ
ดวงเนตรฤดูหนาวราวฉ่ำน้ำ
ค้างผลึกลึกล้ำสะท้านสั่น
เพียงพร่ำพลอดยอดหญ้าท้าตะวัน
หนาวสิ่งนั้นสิ่งนี้นี่หนาวนัก   / ไพวรินทร์  ขาวงาม

อุ่ น เ ดี ย ว ที่ ฉั น ป ร า ร ถ น า..  แ ล ะ  เ ฝ้ า ร อ ค อ ย.. 
อุ่ น เ ดี ย ว ที่ แ ม้ มิ อ า จ จั บ ต้ อ ง   แ ต่ ฉั น ก็ เ ค ย ไ ด้ สั ม ผั ส..  ไ ด้ รู้ สึ ก...
พัดผ่านไปโดยเร็วเถิด... ลมหนาว     
ฉันภาวนา...