เกลียดฉันหรือไร

แก้วเปล่า

....ดึกดื่นเพียงใด...ของราตรีนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจนัก
สิ่งที่ผ่านเข้ามาในความรู้สึกของฉันตอนนี้..คือบทกลอน
แสนหวานที่คุณเฝ้าพร่ำพรรณาถึงหญิงที่รักของคุณ...
บทกลอนนับร้อยที่คุณบรรจงร้อยถ้อยคำอันงามงด..จากก้นบึ้ง
ของหัวใจที่ลึกมากยากที่ใครจะเข้าถึง..ความงดงามเหล่านั้น
เรียงร้อยออกมาเป็นตัวอักษร..อาจมีบ้างบางบทกลอนที่คุณ
ปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปแล้วเผลอออกมาเป็นใครอื่น
ที่มิใช่นาง...แต่ในห้วงความคิดของคุณสักนิดไม่เคยมีฉัน
เข้าไปอยู่ในนั้นเลยหรือ...หรือในความทรงจำที่มีแก่ฉัน
มีแค่ความเกลียดชังหรือไร...หากสิ่งที่ฉันคิดเป็นเช่นนั้น
จริง..ฉันมิอาจถือโทษโกรธคุณได้...หากกรรมคือผลของ
การกระทำ..ฉันก็ขอรับกรรมที่ฉันได้กระทำต่อคุณไว้...
หากคุณคิดว่าสิ่งที่คุณได้มอบให้ฉัน ถ้อยคำ หรือการกระทำใดๆ
เมื่อหลายปีผ่านมานี้...เป็นสิ่งที่ถูกต้องในจินตนการของคุณ..
( ฉันมิอาจใช้ว่า ความคิดของคุณ เพราะฉันรับรู้มาตลอดว่าคุณอยู่กับ
จินตนาการ และฉันก็เป็นเพียงจินตนการหนึ่งที่คุณรู้สึกว่าไม่ใช่
อย่างที่อยาก อย่างที่ต้องการ )ฉันก็จะยอมรับว่า สิ่งที่ฉันได้กระทำกับคุณ
เมื่อหลายปีผ่านมานี้...เป็นสิ่งที่ผิด โดยไม่โต้เถียงใดๆ...
ความผิดของฉันคงเป็นต้นเหตุแห่งความเกลียดชังในใจคุณ
ฉันจึงไม่สามารถเข้ามาเป็นตัวละครในบทกลอนของคุณได้แม้เพียง
เสี้ยวกวี...
แต่กระนั้นฉันก็ยังเฝ้าอ่านคำสวยงาม
 รู้สึกดีๆที่คุณคอยพร่ำเพ้อถึงใครคนนั้นของคุณ
แม้เขามิอาจอยู่เคียงข้างคุณได้ก็ตาม
ฉันมิเคยรู้สึกเจ็บปวดสักนิดที่คุณยังคะนึงถึง
ใครคนนั้น แต่ทรมานไหนจะเท่าที่ใจคุณ
ไม่มีแม้เงาฉันอยู่เพียงสักนิดเดียว