เมื่อวันนั้นมาถึง

หนี้บุญ

ฉันรู้จักเขามาแล้วหลายปี ตลอดระยะที่รู้จักกัน ฉันรู้ว่าสักวันเขาต้องจากฉันไปแน่ๆ แม้เขาจะบอกว่า ตราบจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย ฉันก็ไม่เคยมั่นใจ เขาเป็นของรักของคนอื่น ฉันเป็นแค่ส่วนเกินฉันจะไปมีความสำคัญอะไรกับเขาได้ ตั้งแต่คบกันมา เขาเสมอต้นเสมอปลายเคยห่วงใยเอาใจใส่แต่ต้นอย่างไงตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ฉันเคยแอบถามเขาว่า กับอีกคนล่ะ เขาปฎิบัตอย่างทำกับฉันหรือป่าว เขาตอบว่าแน่นอนอีกคนอยู่ใกล้ตัวเขาย่อมดูแลได้ดีกว่ากับฉันซึ่งอยู่ไกลตัว เมื่อไม่สามารถดูแลคนอยู่ไกลตัวได้ความรู้สึกห่วงจึงต้องมีมากกว่าคนใกล้ตัวแน่ๆ ฟังแล้วก็ให้นึกยินดีดีใจว่า ชีวิตคนอาภัพๆ อย่างฉันก็ยังมีคนมาเป็นห่วง 
      ไม่นานมานี้เขาซื้อบ้านหลังใหม่ บ้านหลังใหม่นี้จะเป็นทั้งรังรักของเขาและครอบครัวพร้อมทั้งจะกลายเป็นออฟฟิคของเขาไปด้วย เมื่อแรกรู้ว่าเขาสร้างสมบัติชิ้นใหม่ ฉันก็ยินดีกับเขา แต่แปลกใจว่า ทำไมบ้านใหม่เสร็จแล้ว เขาจึงยังไม่ยอมย้ายสักที เพราะที่ใหม่คงจะสะดวกกว่าที่เก่า อาณาเขตใหญ่กว่า ที่อยู่และที่ทำงานอยู่ในรั้วเดียวกัน อะไรจะสมบูรณ์กว่านี้มีอีกมั้ย ฉันถามเขาว่า เมื่อไรจะย้าย เขาบอกว่ายังไม่ได้ดูฤกษ์ ถามแล้วถามอีก เขาบอกว่า เธอรู้มั้ย เพราะเธอทำให้ฉันไม่อยากย้ายฉันทิ้งเธอไม่ได้ เกี่ยวกันด้วยเหรอ เขาตอบว่าเกี่ยวมาก เพราะต่อจากนี้ไปที่ทำงานอยู่ในบ้านหลังใหม่ที่เขาจะต้องอยู่กับครอบครัวของเขา แต่จากนี้ไปเวลาที่เราจะมาคุยสนุกกันแทบจะไม่มีอีกแล้ว ฉันฟังแล้ว บ้าใบ้ไปทันที 
      แล้วจะให้ฉันทำอย่างไง สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือให้กำลังใจเขา ว่าเขาต้องไปอยู่ที่ใหม่ กับครอบครัวแสนสุขของเขา ของอื่นถือเป็นของนอกกายหมดเมื่อจำเป็นเขาต้องยอมตัดบางอย่างทิ้งเพื่อคงเหลือสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า ฉันยอมรับได้ รู้มาตั้งนานแล้วว่าฉันคือ ส่วนเกิน แต่รับรองส่วนเกินชิ้นนี้จะไม่มีทางทำให้เขาต้องเดือดร้อนแน่ๆ เชื่อฉัน เพื่อเขาฉันยอมแม้จะต้องนอนร้องไห้ไปตลอดชีวิตฉันก็ยอม เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาได้พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่า ของไร้ค้าชิ้นนี้กลับเหมือนของมีค่าสำหรับเขามาก ขอให้มีความสุขๆ นะคะ ต่างคนต่างมีเป้าหมายของตัวเอง เมื่อเรามาถึงทางแยก และเราไม่สามารถร่วมทางกันได้อีก ก็ขอให้ต่างคนต่างเดินคนละทางเพื่อสุขที่รออยู่ข้างหน้าเถอะ