หมดกรรม

หนี้บุญ

พี่นิดเป็นนางพยาบาลซึ่งมีความสามารถพิเศษตรงที่สามารถทำนายทายทักและแนะนำบุคคลที่ต้องการความช่วยเหลือ ฉันเคยไปหาพี่นิดครั้งหนึ่งเพื่อให้พี่นิดช่วยดูดวงให้ แต่ก็นานมากแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก จนวันหนึ่งฉันเจอพี่นิด พี่นิดมองหน้าฉันแล้วยิ้มบอกว่า ว่างไปหาพี่หน่อยสิ มีอะไรดีๆ จะบอก ช่วงนั้นงานฉันยุ่งมาก ฉันจึงลืมๆ ไป จนได้เจอพี่นิดอีกครั้ง พี่นิดก็บอกอีกว่า ว่างไปพบพี่หน่อยสิ มีข่าวดีจะบอกนา ฉันจึงนัดแนะกับพี่เขาและก็ไปหาในวันอาทิตย์ถัดไป 
ฉัน   สวัสดีค่ะ พี่นิด
พี่นิด  สวัสดีค่ะ มาได้แล้วเหรอ
ฉัน     ค่ะ 
พี่นิด   นั่งก่อน ทานน้ำก่อนสิจ๊ะ
ฉัน    ใหนพี่ว่ามีอะไรดีๆ จะบอก
     พี่นิดนั่งมองหน้าฉันยิ้มๆ แล้วบอกว่า ไปไหว้ท่านบ้าง ( พระ) เราทำมาหากินในถิ่นของท่าน อยากได้อะไรไปกราบไหว้ท่าน ท่านจะได้ช่วยให้งานเราสำเร็จ  (ท่านในที่นี่คือ พระเจ้าอาวาสที่ท่านมรณะภาพไปนานแล้ว)  เธอรู้มั้ยเธอจะขายได้ แชมป์ 3 ปี ซ้อน ฉันมองพี่นิดด้วยความแปลกใจ พี่นิดรู้ได้ไง ปีที่แล้วฉันขายสินค้าได้มากที่สุดในแบรนด์ที่เราขาย มาปีนี้ฝนตกมากเหลือเกินฉันจะทำได้เหมือนปีที่ผ่านมาหรือไม่ยังไม่แน่ใจ เธอทำได้ แต่ออกจากนี้ไปเธอต้องไปหาดอกไม้ธูปเทียนไปไหว้ท่าน ขอให้ท่านช่วยแล้วทุกอย่างจะสำเร็จ ใหนขอวันเดือนปีเกิดหน่อยสิ ฉันให้วันเดือนปีเกิดแก่พี่นิดแล้ว นั่งมองเธอ พี่นิดบอกว่า วันนี้ถ้าเธอหาปลาไหลไปปล่อยได้ 9 ตัว เธอจะหมดกรรม ต้อง 9 ตัวนะ (ย้ำ)
ปลาไหลแค่ 9 ตัว จะไปยากอะไร เมืองที่ฉันอยู่อย่าว่าแต่ปลาไหล 9 ตัวเลย ต่อให้ 9 พันตัวก็น่าจะหาได้ไม่ยาก ฉันบอกพี่นิดว่า แค่ 9 ตัว ต้องได้ปล่อยแน่ พี่นิดมองยิ้มๆ ตอบว่า ไม่แน่ อยู่ที่ บุญ-กรรม ของเธอ แต่ถ้าเธอปล่อยได้ วันนี้เธอหมดกรรมแน่ ฉันรีบกดมือถือให้ลูกน้องที่รู้ว่า เขาจะสามารถหาปลาไหลจากใหนให้ฉันได้ แล้วฉันก็ลาพี่นิดกลับมา
      หลังจากนั้นไป 2 ชั่วโมง ลูกน้องกลับมาบอกว่า วันนี้เขาหาปลาไหลไม่ได้เลย ไม่มีคนมาขาย และไปมาแล้วหลายตลาด เป็นไปได้ไง เมืองเราออกใหญ่ แค่ปลาไหล 9 ตัว เธอหาไม่ได้เชียวเหรอ  เขาบอกว่าไปหามาจนหมดแล้ว ไม่มีเลย
แสนจะเหลือเชือ เป็นไปได้ไง ฉันคิดถึงคำพูดพี่นิดที่บอกว่า ไม่แน่ แล้วแต่ บุญ-แต่กรรม ของเธอ ทำให้ฉันไม่ยอมแพ้ หลังเลิกงานฉันไปตลาดเอง จนรถริมฟุตบาทแล้วเดินอ้อมไปทางหน้ารถ เข้าไปถามหาจากที่เคยเห็น ไม่มีใครขายเลยจริงๆ เจ้าประจำที่เคยขายก็ไม่มาขาย ฉันไม่ยอมแพ้ยังคงเดินหาต่อไป สุดท้ายก็หมดหวัง เพราะไม่มีเลยจริงๆ ตอนนั้นท้องฟ้าเริ่มมืด ฉันเองก็สายตาสั้นและไม่ได้ใส่แว่น ฉันเดินอ้อมมาทางหลังรถฉัน เห็นแม่ค้าวางกะละมังขายของอยู่ข้างๆ รถฉัน ความที่มันเริ่มมืด ฉันจึงถามแม่ค้าว่า ในกะละมังนั่นอะไรคะ
แม่ค้า ตอบว่า ปลาไหลค่ะ  เท่านั้นแหละ ฉันเกิดอาการปิติจนไม่รู้ว่าความสุขที่ได้มาเจอปลาไหลตอนนี้มันสุขแบบใหน ดีใจเป็นที่สุด เห็นเหลืออยู่นิดเดียว จึงบอกแม่ค้าไปว่า ขอเหมาหมด ทั้งหมดมีอยู่กี่ตัว แม่ค้าเอาถุงมาใส่ ช่างแปลกมหัศจรรย์เหลือจะกล่าว ช่างบังเอิญแท้ๆ เป็นเรื่องจริงที่สุด แม่ค้าตอบว่า มีอยู่ 9 ตัว  ฉันขนลุกขนพองไปหมด คำว่าจะหมดกรรมในวันนี้ช่างมีอนุภาพต่อฉันมากนัก ฉันกำลังต้องการปลาไหล 9 ตัว พอดี แล้วฉันก็ได้ หลังจากจ่ายเงินให้แม่ค้าแล้ว ฉันเหลือบไปเห็น ยังมีอีกถุงอยู่ในอีกถัง จึงถามแม่ค้าว่า แล้วนั่นอะไรอีกล่ะ แม่ค้าตอบว่า ปลาไหล ตัวนั้นใหญ่มาก น้ำหนัก เกือบ 2 กิโล  อ้าวก็ฉันเหมาหมดป้าเหลือไว้ทำไมล่ะ แม่ค้าตอบว่า ตัวนี้แม่ค้าไก่สด แผงตรงโน้นเขาซื้อไว้แต่เย็นแล้ว จ่ายเงินไว้เรียบร้อยแล้วแต่ฝากของเอาไว้ ฉันถามว่า เจ้าใหน แม่ค้าจี้ไปที่แม่ค้าขายไก่สด ชาวมุสลิม ฉันยืนคิดและเริ่มเดินไปหาแม่ค้าไก่สด 
ฉันเข้าไปทักสวัสดีเขา และบอกเขาว่า อยากได้ปลาไหลตัวที่พี่ซื้อไว้ มีความจำเป็นต้องใช้มัน แม่ค้ามองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันมองตอบ และบอกเขาค่อยๆ ว่า พี่จ๋า ขายให้ฉันเถอะนะ ฉันอยากปล่อยมัน ที่มีอยู่ฉันเหมาไปหมดแล้ว เหลือตัวนี้ฉันอยากได้ พี่เรามาทำบุญร่วมกันนะ พี่จ่ายไปเท่าไรฉันยินดีจ่ายเพิ่มให้พี่  แม่ค้ามองฉันนิ่งๆ แล้วตอบสั้นๆ ว่า ได้ เอาไปสิ เงินก็ไม่ต้องจ่ายเพิ่มหรอก เอาเท่าที่พี่จ่ายไปก็แล้วกัน ท่านผุ้อ่านคะ ณ.เวลานั้น ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน มากกว่าที่ฉันได้ ปลาไหลซึ่งจะช่วยให้ฉันหมดกรรม 9 ตัวนั้น ฉันมีความสุขเพราะฉันแน่ใจว่า แม่ปลาไหลตัวใหญ่ตัวเดียวนี้จะต้องมีลูกปลาไหลอีกหลายตัวในท้องแน่ๆ วันนั้นฉันไม่สนใจว่า จะเป็นปลาไหลกี่ตัว จะ 9 ตัวจะหมดกรรม จะเหลือกรรม ช่างมัน ฉันสุขใจที่ได้ช่วยปลาไหลตัวสุดท้ายซึ่งถ้าฉันไม่ไปขอซื้อกับมุสลิมใจดีคนนั้น แม่ปลาไหลตัวนี้คงต้องกลายเป็นอาหารรสโอชะไปแล้ว  คนเราก็เท่านี้ มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์ ถ้าเราคิดว่าเราทำดี ทำไปเรื่อยๆ ไม่หวังให้หมดกรรมเพียงใน 1 วัน สะสมไปเรื่อยๆ มันคงหมดสักวัน ขอให้แม่ปลาไหลจงมีความสุขๆ เถอะ สำหรับฉันวันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด และแม้เวลาจะผ่านมาแล้วเท่าไร ฉันก็ยังจำความสุขณ.เวลานั้นได้