ปริศนาในบ้านลึกลับ ตอนที่ 1

Princess_in-dream

ถึง...คุณพรเทพ อาษานิวัฒ
.....วันนี้ฉันเดินทางมาถึงบ้านพักอากาศนิวัฒนาแล้วละคะ  ที่นี่สวยมากเลยคะ  เป็นบ้านไม้หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ  มีบรรยากาศที่งามๆคะ คุณเชื่อไหมว่าที่บ้านหลังนี้มีคนใจดีตั้งสองคน  ฉันเรียกเขาทั้งสองว่า "คุณท่าน" คุณทานทั้งสองมีลูกตั้งสี่คน  คุณหนูคนโตเป็นผู้ชายไม่ค่อยพูดจากับใคร  แต่ก็นิสัยดีนะคะ  คุณหนูคนที่สองก็เป็นชายเหมือนกัน  คนนี้เป็นคนเอาแต่ใจ  แต่ก็รักพี่น้องเหมือนกัน  ส่วนคุณหนูคนที่สามนั้นเป็นผู้หญิง เธอน่ารักมากเลย  แต่คุณหนูคนเล็กยังเป็นทารกชายอยู่เลย ครอบครัวนี้คงอยู่กันอย่างมีความสุขนะ ตอนนี้ฉันตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว พอครบกำหนด  ฉันจะกลับไปหาพี่นะ  ขณะนี้ฉันต้องทำงานเก็บเงินให้มากก่อน  เราจะได้สุขสบายน่ะ  หวังว่าพี่คงดูแลลูกตาของเราดีๆนะ  ฉันว่าลูกเราคงเท่าๆกับคุณหนูคนที่สองนั้นแหละ  แล้วฉันจะรีบกลับนะ  ดูแลลูกด้วย  ลาก่อน...
จาก...พิมภาพรรณ  อาษานิวัฒ
.....มือหญิงสาวที่จับจดหมายไว้ในมือนั้นสั่น  หยาดน้ำตาของคนที่เป็นลูกก็หยดลงบนจดหมายฉบับนั้น  หล่อนไม่อาจกั้นน้ำตาออกมาได้
.....พริมรตา  อาษานิวัฒ  กำลังจับจดหมายของแม่ซึ่งหายตัวไปเขียนถึงพ่อที่เสียชีวิตแล้ว  จดหมายฉบับนี้เป็นฉบับแรกที่ตนมี  เป็นจดหมายการติดต่อระหว่างพ่อกับแม่  หล่อนไร้พ่อกับแม่มานานหลายปีแล้ว  พ่อตนถูกฆ่าโดยที่ตามจับคนร้ายไม่ได้  ส่วนแม่ตนนั้นได้หายไปตั้งแต่ยังเด็กพร้อมน้องที่อยู่ในครรภ์  พริมรตาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด  แต่หล่อนเชื่อว่าสักวันหนึ่งหล่อนต้องเจอแม่  จนกระทั่งวันนี้  หล่อนกลับไปบ้านเก่าที่พ่อเคยอยู่  แต่ตอนนี้ได้ขายไปแล้ว  ก็ไปเจอจดหมายฉบับนี้ในตู้ลิ้นชักเก่าๆในบ้าน  ตอนนี้เธอรู้ที่อยู่แม่ตนแล้ว  เป็นบ้านพักอากาศตระกูลนิวัฒนา
.....วันรุ่งขึ้น  พริมรตาปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปที่บ้านพักอากาศนิวัฒนาเพื่อตามหาแม่  หล่อนปั่นจักรยานผ่านทางเล็กๆที่พอสำหรับรถคันเดียวผ่าน  ข้างทางมีต้นไม้อุดมสมบูรณ์  ถ้าแม่หล่อนอยู่ที่นั่นจริงๆ  หล่อนจะพาแม่กลับมาบ้าน  มาอยู่กับหล่อน
.....เวลาผ่านไป  หล่อนเพิ่งรู้สึกว่าตนมายืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่  ภายในดูสงบเสงียมไร้ผู้คน  หล่อนมองหาที่กดกริ่งเพื่อพบคนในบ้าน  แต่ก็หาไม่เจอ  หล่อนคิดว่าจะตะโกนเรียก  แต่พอหล่อนไปเกาะที่ประตูรั่วบ้านเล็ก  ประตูนั้นก็เปิดออกอย่างง่ายดาย  หล่อนจึงเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีรออะไรทั้งสิ้น
.....หล่อนก้าวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่นั้น  ไม่มีแม้แต่ผู้คนอาศัยอยู่  มีแต่เสียงเท้าเดินฝ่าความเงียบเข้าไป  ภายในบ้านหลังนั้น  ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ทันสมัย  และอาจจะเป็นบ้านของคนรวยด้วย
.....หล่อนเดินไปถึงรูปวาดภาพใหญ่ภาพหนึ่ง  ภาพที่มีชายกับหญิงโอบกอดลุกทั้งสี่คน  ทั้งสี่คนนี้คงหมายถึง "คุณหนู" ทั้งสี่ที่แม่ตนได้บรรยาย  และชายหญิงทั้งสองคงเป็น "คุณท่าน" นั้นเอง
.....หล่อนเอื้อมมือไปแตะกับรูปภาพวาดนั้น  แต่ต้องชะงักเมื่อมีมืออีกมือหนึ่งมาคว้าข้อมือเธอไว้  และกระชากสุดแรงพร้อมเสียงตะคอก
"คุณเป็นใคร  เข้ามาในนี้ได้ยังไง  จะมาขโมยของงั้นหรอ"
.....ชายคนนั้นกระชากพริมรตาล๊อกคอ  แล้วพาไปหน้าบ้าน  พริมรตาไม่ทันตอบอะไร  ก็ต้องยอมไปกับเขาก่อน  แล้วพอถึงประตูหน้าบ้าน  เขากระชากหล่อนออกไปนอกบ้าน  หล่อนจึงรีบพูดว่า
"ฉันขอโทษนะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจเข้าไปหรอก"
.....ชายคนนั้นซึ่งหันหลังเข้าบ้าน  ก็หันกลับมา  ทำให้พริมรตาเห็นมาชายคนนั้น  สูง  ผิวสีแทน  แววตาส่อถึงความเจ้าอารมณ์  แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือโครงหน้าตอนเด็กกับตอนผู้ใหญ่  คนนี้ต้องเป็น "คุณหนู" คนที่สองแน่ๆ!
"ผมไม่เชื่อคุณหรอก  อย่ามาหลอกให้โง่เลย"
"ฉันมาตามหาแม่  แม่ฉันเป็นคนใช้ที่นี่นะคะ"
"คนใช้อะไร  ที่นี่ไม่มี  หลอกผมไม่สำเร็จหรอก  ออกไปนะ"
"แต่แม่บอกว่าแม่อยู่ที่นี่"
.....พริมรตาไม่พูดอย่างเดียว  ยังนำจดหมายฉบับนั้นส่งให้ "คุณหนู" ดูด้วย  เขาเปิดมันออกอ่าน  ความเจ้าอารมณ์ของเขาหายไปในพริบตา  แล้วเขาก็พับจดหมายแล้วโยนใส่พริมรตา  แล้วพูดว่า
"จดหมายมันหลายปีแล้ว  ทำไมคุณไม่มาหาก่อน"
"เพราะฉันเพิ่งเจอมันนะสิ"
"เพิ่งเจอมันหรอ"
....."คุณหนู" ถามด้วยสีหน้างุนงง  พริมรตาจึงรีบอธิบายว่า
"ฉันอยู่คนเดียวมานานแล้ว  พ่อฉันตายไปจากฉัน  ตอนฉันยังเด็ก  ส่วนแม่ฉันก็หายไปตั้งแต่พ่อยังไม่เสีย  ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด  ในบ้านเด็กกำพร้า  พอฉันกลับมาที่บ้านเก่าของพ่อ  ซึ่งเป็นมรดกสิ่งเดียวที่ฉันมีอยู่  ฉันค้นตู้จนเจอจดหมายนี้  ตอนนี้ฉันอยากเจอแม่เพราะที่อยู่สุดท้ายของแม่ฉันคือที่นี่  แม่สมัครเป็นคนใช้ที่นี่  ขอฉันเจอแม่นะ"
.....พริมรตาขอร้อง "คุณหนู" เพื่อเจอแม่ของตน  เขาทำท่าหยุดคิดแล้วก็พยักหน้าพร้อมพูดว่า
"ผมจะช่วยคุณ"
.....รอยยิ้มก็ปรากฎบนใบหน้าของหญิงสาว  ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาได้  เพราะรอยยิ้มที่ใสบริสุทธิ์นั้น
.....ชายหนุ่มชวนหญิงสาวเข้ามาในบ้าน  เขานำหล่อนไปในห้องทำงานที่ใหญ่และสวยงาม  บนผนังเพดานด้านบนเป็นภาพวาดเทพธิดา-เทพบุตรล่องลอยไปในท้องฟ้า  อุปกรณ์เครื่องใช้ทุกอย่างเป็นไม้ขัดเงาอย่างดี   ชายหนุ่มเชิญหญิงสาวนั่งบนเก้าอี้นวมสีแดงแสนนุ่ม  ส่วนตัวเขานั่งเก้าอี้นวมสีเขียวตรงข้าม
"ผมคิดว่าแม่คุณคงอยู่ที่กรุงเทพ  เพราะบ้านหลังนี้คนในบ้านผมนานๆมาที  ไม่ได้มาบ่อยๆหรอก"
.....พริมรตารีบพูดว่า
"งั้นคุณพาฉันไปหาได้ไหมคะ"
"ได้ไง"
.....ชายหนุ่มพูดเสียงดังท่าทีตกใจ
"ท...ทำไมละคะ"
.....พริมรตาก็ตกใจไม่ใช่น้อย  ที่ทำไมชายหนุ่มพูดอย่างนั้น
"นี่คุณ...บ้านผมไม่ใช่สาธารณะที่จะพาใครเข้าออกตามใจได้  อย่างคุณ  คุณเข้าไปเพื่อหาแม่คุณ  คนในบ้านผมเข้าไม่คิดอย่างนั้นหรอก  มันต้องมีหลักฐาน"
"มีหลักฐานหรอ"
.....พริมรตาทำหน้างง
"ใช่  ต้องมีหลักฐาน"
"หมายความว่าอะไร"
"หมายความว่า...คุณเข้าไปในบ้านผมในฐานะอะไร"
"คนใช้ก็ได้"
"นี่คุณ...คนใช้บ้านผมเยอะจนบางคนว่างงานแล้วนะ"
"แล้วฉันจะทำยังไงละ"
.....พริมรตาถามด้วยเสียงที่ไม่มั่นคง
"มีทางเดียว..."
....."คุณหนู" ยืนไขว้หลัวในท่าทางที่แสนสง่าหันหน้ามาน้อยๆอย่างช้าๆ  ดวงตานั้น  ทำให้พริมรตารู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่
"แต่งงานกับผมนะ"