** ทัศยุราชันย์(วานนรินทร์ยุพราช) **

แก้วประเสริฐ

                                    บทที่  ๒๔
                              วานนรินทร์ยุพราช
ถึงเรื่องราวภายนอกมานะท่านพ่อปู่”  องค์ทัศยุราชันย์ทรงพระดำรัส
    แล้วก็ทรงเล่าเรื่องต่างๆให้มหาราชครูแห่งนาครินทนาครรับทราบทุกประการ
เมื่อมหาราชครูรับฟังแล้วก็นิ่งอึ้งไปสักพัก พลางกล่าวทูลว่า
      “เมื่อการเป็นเช่นนี้  เห็นทีทางปักษินนครคงจะทำศึกเพียงแค่ลวงต่อท่านท้าวนิลกาฬ
มิได้ทำศึกโดยแท้จริง หรือว่าทางปักษินนครคงจะพบเห็นเล่ห์เพทุบายที่วางกลศึกไว้   
อีกประการหนึ่งทาง   ท่านท้าววิหะคะยุราชซึ่งมีพระอุปนิสัยดุร้ายยิ่งนัก คงจะได้รับการ
หว่านล้อมจากองค์พระยุพราชวานนรินทร์จนทรงแปรเปลี่ยนพระราชหฤทัยเสียแล้ว 
หรืออาจจะมีสาเหตุอื่นใดที่ทางเราไม่รู้ได้  ก็นับว่าเป็นบุญของเมืองนาครินทนาครยิ่งนัก
ทาง เรานั้นหาได้เกรงกลัวต่อท้าวนิลกาฬและท้าวสุพพัตสุระก็หาไม่   อันพระอุปนิสัยใจคอ
ของท่านท้าวเธอนิลกาฬถึงแม้จะเหี้ยมหาญมุทะลุดุดัน  แต่ก็ขาดความละเอียดรอบคอบถี่ถ้วน
มิเห็นผู้ใดในสายตามีความลุ่มหลง โลภ ความโกรธเป็นเกณฑ์เอาแต่ใจตัวเองเป็นสำคัญ
มัวเมาอยู่แต่ในกามารมณ์ยิ่งนัก  แม้แต่พระยุพราชของพระองค์ซึ่งมีความเฉลียวฉลาดมาก
ก็ยังมิเห็นชอบด้วยคัดค้านไม่ยอมเสด็จมาในการศึกครั้งนี้  หากมาดแม้นมีองค์พระยุพราช
ของพระองค์เสด็จมาศึกครั้งนี้คงยากแก่การรับมือได้  แต่นี้เพราะองค์ยุพราชมีพระอุปนิสัย
เหมือนพระราชมารดาหมกมุ่นอยู่ในศีลธรรมจริยธรรมเพียงแค่เฝ้าปกครองนครเท่านั้น
จึงเกิดการคัดค้านขึ้นและเสด็จหนีออกจากเมืองไป จวบจนพระราชบิดามาการศึกจึงได้หวน
กลับมายังเมืองอีกครั้งหนึ่ง   ซึ่งการนี้ ผิดกับท่านท้าววิหะคะยุราชถึงแม้พระองค์จะดุร้าย
แต่พระอุปนิสัยนั้นกลับเยือกเย็นยิ่งนัก คาดการณ์คำนวณเหตุการณ์ได้แม่นยำยิ่งนัก  อีกทั้ง
พระองค์ชอบทรงไตร่ตรองได้อย่างละเอียดรอบคอบรอบรู้ทั้งตำหรับพิชัยสงคราม
และอุปนิสัยคนได้อย่างเยี่ยมยอด    นี่ซิที่เราหวั่นเกรงกว่าผู้ใดๆก็มีเพียงท่านท่านท้าวเธอ
พระองค์นี้เท่านั้น ตลอดจนยังมีพระยุพราชที่ทรงเฉลียวฉลาดมากด้วยปัญญายากจะหาบุรุษใด
มาทัดเทียมได้ รอบรู้กลศึกตำหรับพิชัยสงครามอย่างเชี่ยวชาญเล่ห์กลเพทุบายต่างๆดีเยี่ยม
        นี่แสดงถึงชาตาฟ้าดินได้เข้าคุ้มครองเมืองเราเป็นแม่นมั่นถึงทำให้ทรงแปรเปลี่ยน
พระอุปนิสัยขององค์ท้าววิหะคะยุราชได้ถึงเพียงเช่นนี้ ”  ท่านมหาราชครูกล่าวขึ้น
       “นั่นซิท่านพ่อปู่ หากแม้นการเข้ารบร่วมของเมืองปักษินนครเกิดขึ้น
เราจะทำประการใด  ที่มิให้เคืองขุ่นแก่องค์ท่านท้าววิหะคะยุราชล่ะ”
     องค์ทัศยุราชันย์ทรงตรัสถามขึ้น
       “การครั้งนี้เราคาดการว่าองค์พระยุพราชวานนรินทร์ที่พระองค์ทรงเฉลียวฉลาดยิ่งนัก
ก็จะหาทางคลีคลายเองได้   ส่วนทางเรานั้นหากมีการรบพุ่งขึ้นเมื่อใด   ก็ให้ทหารฝ่ายเรา
พยายามหลบเลี่ยงการต่อสู้กับทหารของทางฝ่ายปักษินนคร   ทำเป็นทีเข้าต่อสู้กันอย่าให้
เกิดความรุนแรงขึ้นได้เพราะจะเห็นเหตุให้เสียการศึกทั้งปวงนะพระองค์”
        “ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ควรจะนัดหมายกับองค์พระยุพราชวานนรินทร์ให้เข้าใจถึงเหตุผลนี้
แสร้งทำเป็นกลอุบายหลอกล่อต่อท่านท้าวนิลกาฬ ทำอย่างไรจะส่งข่าวให้ทราบโดยเร็วได้”
        “แล้วใครล่ะจะเป็นผู้ไปส่งข่าวนี้ให้ทรงรู้ได้ล่ะ”  องค์ท้าวทัศยุราชันย์ตรัสขึ้น
ฉับพลันพระองค์หญิงปทุมวดีทรงกล่าวขึ้นถึงการณ์นี้ว่า
       “หม่อมฉันขอรับอาสาการนี้เพค่ะ “ องค์หญิงปทุมวดีหันไปยิ้มทรงกล่าว
       “น้องหญิงจะไปเองหรือ เราไม่ให้ไปหรอกนะ”  ท้าวทัศยุราชันย์ตรัสเป็นห่วง
       “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพค่ะ น้องหญิงคงจะให้องครักษ์หญิงไปทำการนี้หรอก
เพราะว่าได้ฝึกปรือวิทยาอาคมจนเชี่ยวชาญยิ่งนัก  สามารถล่องหนหายตัวไปทำการครั้งนี้
และก็จะ มิเป็นที่สงสัยแต่ประการใดเพค่ะ “ องค์หญิงปทุมวดีทรงแย้มพระสรวล
        “หากเป็นเช่นนี้พี่เองก็เบาใจยิ่งนัก “  องค์ท้าวเธอรำพึงเบาๆ
        “ถ้าเป็นได้อย่างนี้ ก็คงจะสำเร็จต้องรีบดำเนินการก่อนวันพรุ่งนี้นะ”  ท่าน
มหาราชครูกล่าวขึ้น
          “ถ้าอย่างนั้น ขอให้เสด็จพี่รีบตราพระราชสาสน์ถึงองค์พระยุพราชวานนรินทร์
แล้วนำมาให้หม่อมฉันเพค่ะ”  องค์หญิงปทุมวดีตรัสขึ้น
          “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็จะทำเดี๋ยวนี้เลยล่ะ”  ว่าพลางพระองค์ก็ทรงเสด็จไปยังโต๊ะ
หนังสือของท่านพ่อปู่ราชครู ทรงร่างพระราชสาสน์ทันที เสร็จแล้วก็ทรงนำมาให้
แก่เจ้าหญิงปทุมวดี    ครั้นองค์หญิงได้รับหนังสือแล้วก็เสด็จออกไปยังนอกตำหนัก
ตรัสแจ้งแก่เหล่าสนมกำนัลที่ยืนคอยรับบัญชาให้ไปตาม วิชชุเมฆานและศรีสวรรค์
ให้เข้ามาพบพระองค์โดยด่วน   เมื่อนางสนมรับบัญชาแล้วก็รีบออกไปทันที
       ในช่วงระยะคอยกันอยู่นั้นต่างพากันปรึกษาหารือสิ่งต่างๆกับท่านมหาราชครูอยู่
   ครั้นหัวหน้าฝ่ายทหารวิชชุเมฆานและศรีสวรรค์เข้ามาถวายบังคม
องค์หญิงปทุมวดีก็ทรงมีรับสั่งทันทีทรงพระดำรัสว่า
        “นี่แน่ะ วิชชุเมฆานและศรีสวรรค์  เราจะให้ท่านทั้งสองนำพระราชสาสน์
นี้ไปพบแก่องค์พระยุพราชวานนรินทร์อย่าให้ผู้ใดจับได้เป็นอันชาด  หากมาดแม้นว่า
ทำการมิสำเร็จก็ให้ทำลายหนังสือฉบับนี้พร้อมกับทำลายตัวเองทันที แม้นหากพลาดพลั้ง
ก็ขออย่าได้กลับมาให้เราเห็นหน้าเจ้าอีกต่อไป”  องค์หญิงปทุมวดีตรัสด้วยพระพักตร์
เคร่งขรึมดุดันในพระกระแสดำรัส   จนเป็นที่หวาดหวั่นแก่ทหารทั้งสองยิ่งนัก
      “พ่ะย่ะค่ะ  เพค่ะ.....พระองค์รับไว้ด้วยเกล้า จะมิทำให้พระองค์หญิง
เสียพระหฤทัยแก่การนี้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ เพค่ะ” 
 หัวหน้าทหารหญิงชายและทหารหญิงศรีสวรรค์น้อมรับพระบัญชา
      “ให้เจ้าทั้งสองจงออกเดินทางได้แล้วและล่องหนหายตัวไปอย่าปรากฏตัวที่ใด
พอใกล้ๆยังที่ประทับให้ผุดดำดินไปโผล่ใกล้ๆพอเห็นองค์พระยุพราชอยู่พระองค์เดียว
ถึงจะถวายพระราชสาสน์นี้   ทุกๆประการอย่างให้เหล่าทหารได้เกิดสงสัยเป็นเด็ดขาด
พวกเจ้าทั้งสองเข้าใจหรือไม่”  องค์หญิงทรงตรัสกำชับ
       “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ เพค่ะ”   ครั้นแล้วเมื่อวิชชุเมฆานรับพระราชสาสน์แล้ว
ทั้งสองก็พลันหายตัวจากไปทันที ต่อหน้าองค์ทัศยุราชันย์และองค์หญิงดาริกาตลอดจน
ท่านมหาราชครูที่เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ก็ต่างพากันเอ่ยปากชมเชยทหารขององค์หญิงปทุมวดี
เป็นเสียงเดียวกันถึงความเด็ดขาดและความสามารถของทหารชายหญิงทั้งสองมิขาดปาก
       “หากเป็นเช่นนี้ทางเราก็รู้สึกสบายใจเพียงแต่ต้องรอการติดต่อกลับเท่านั้น”
ท่านมหาราชครูปรารมภ์ขึ้นเบาๆ
        ฝ่ายขุนทหารชายและหญิงครั้นออกจากพระนครก็เหิรเดินอากาศสู่ฟ้ามุ่งหน้าเข้า
ไปยังภูเขาติรังคะคีรี ผ่านทหารของนครสินธุนครที่กระจัดกระจายอยู่แถวตามเชิงเขา 
 ก็หลีกหลบพอถึงที่เปลี่ยวก็รีบลงพื้นดิน พากันปรึกษาคาดคำนวณเห็นพ้องต้องกันแล้ว
ก็พากันชำแรกร่างลงสู่พื้นดินเลาะไปตามกระแสน้ำที่ไหลมาจากยอดเขาแทรกร่างผ่าน
ขึ้นไปยังยอดเขาผ่านกองทหารปักษินนครเข้าสู่ห้องพลับพลา ครั้นโผล่ขึ้นมาเห็นทั้งสอง
พระองค์นั่งอยู่บนพระเก้าอี้มีโต๊ะตั้งไว้อยู่ริมหน้าต่าง  ทั้งสองก็รีบแอบยังม่านบังตาทันที
 เนื่องด้วยองค์ท้าววิหะคะยุราชกำลังปรึกษากับองค์พระยุพราชวานนรินทร์อย่างเคร่งเครียด
 ได้ยินท่านวิหะคะยุพราชท้าวเธอทรงตรัสเบาๆ  
     “หากลูกพ่อคิดดีแล้ว พ่อเองก็ตามใจลูก เพียงแต่ว่าทางเมืองนาครินทนาครนั้นเมื่อได้รับ
การติดต่อแล้วจะมีความคิดอ่านประการใดนั้นแก่เราหรือไม่พ่อเองก็ยังคาดการณ์มิถูก” 
   ครั้นแล้วพระองค์ทรงหยุดชะงักมิทรงกล่าว  พลางหันไปทางม่านที่ขุนทหารหญิงชายกำบัง
ร่างแอบอยู่   พระองค์ทรงตวาดด้วยพระสุระเสียงเบาๆกึ่งเสียงดัง
      “นั่นใครบังอาจนักมาแอบฟังเราสองพ่อลูกที่หลังม่าน ให้รีบปรากฏตัวออกมาโดยเร็ว”
       องค์พระยุพราชวานนรินทร์ก็ทรงผินพระพักตร์หันมาจ้องมองดูพร้อมชักอาวุธพระขรรค์
เพชรออกจากพระวรกายผุดลุกขึ้นยืนทันทีบังร่างองค์วิหะคะยุราชไว้
      ขุนทหารวิชชุเมฆานและทหารหญิงศรีสวรรค์  เห็นดังนี้ก็ให้เกิดความสะดุ้งตกใจยิ่งนักมิคาด
ว่าองค์ท่านท้าววิหะคะจะทรงทราบได้อย่างไรเนื่องจากได้กำบังร่างไว้มิได้เกิดพิรุธเกิดขึ้น
ก็ยังสามารถตรวจสอบพบเห็นได้  แสดงถึงพระพละพลานุภาพอันแกร่งกล้ายิ่งนัก 
ทั้งที่มิได้ระคายให้ผิดสังเกตพบเห็นได้แต่ประการใดจึงพากันกลับคืนร่างแล้ว พร้อมก้าวมา
โน้มกายเข้าถวายบังคมองค์ท้าวเธอทันที   ที่ยืนเฝ้ามองมาท่าทางขึงขัง
      “ขอถวายพระพรพระเจ้าข้า  กระหม่อมเป็นทูตมาจากเมืองนาครินทนาคร
เพื่อนำพระราชสาสน์ขององค์ท่านท้าวทัศยุราชันย์มาถวายให้ทรงทอดพระเนตร
ควรมิควรทรงพระกรุณาโปรดเกล้าด้วยพระเจ้าข้า”
       องค์ท้าวเธอและพระยุพราชเมื่อได้ทรงฟังเช่นนั้นก็ทรงเก็บพระขรรค์
พระพักตร์คลายความตึงเครียดลงทันที  ท่านท้าวเธอทรงแย้มพระโอษฐ์ตรัสขึ้นว่า
     “กระนั้นหรือท่าน  มาแบบนี้ทำให้เราเกิดความสงสัยยิ่งนักไหนๆส่งมาให้ข้าดูหน่อยนะ 
 อือๆพวกเจ้าช่างเก่งกล้าสามารถอาจหาญยิ่งนัก  ที่สามารถผ่านทหารของนคร
ท่านท้าวนิลกาฬและเหล่าทหารของข้าที่เฝ้าอารักขาอย่างเข้มงวดกวดขันมาได้ 
 หากมีคนดั่งพวกเจ้ามากมายเช่นนี้เห็นที่ยากยิ่งนักที่จะปกป้องตัวเองได้ เหอะมี
ทหารหญิงมาด้วยหรือนี่”
 พระองค์ทรงตรัสชมเชยทหารทั้งสองที่เฝ้าหมอบรับพระบัญชาทรงแคลงพระทัยนัก
    “ทรงพระกรุณาธิคุณแล้วพระเจ้าข้า”  วิชชุเมฆานและศรีสวรรค์ยกมือขึ้นน้อมก้ม
ถวายพระบังคม พร้อมยื่นพระราชสาสน์ส่งให้ท่านท้าวเธอทันที
     เมื่อท่านองค์ท้าวเธอรับพระราชสาสน์มาทอดพระเนตรก็ทรงพระสรวลพลางยื่น
ส่งให้องค์พระยุพราชทันที
     “เขามีหนังสือมาถึงลูกนะ  อ่านดูซิ”  พระองค์พลางยื่นให้องค์พระยุพราช
     “ ทางเขาช่างมีอัชฌาสัยดียิ่งนะ”  พระองค์ทรงดำรัสต่อ
 องค์พระยุพราชวานนรินทร์ครั้นรับหนังสือมาอ่านทบทวนแล้วก็ทูลแก่องค์ท้าวเธอ
     “เสด็จพ่อทรงเห็นเป็นประการใดในพระราชสาสน์นี้พระเจ้าค่ะ”
     “แล้วแต่ลูกซิ  ส่วนพ่อนั้นเห็นว่าเขาคงมิได้มีเล่ห์เพทุบายประการใดไม่
เพราะในหนังสือนั้นก็กล่าวอย่างชัดแจ้งมิได้มีข้อเบี่ยงเบนเล่ห์ตามตำรา
พิชัยสงครามอยู่แต่ประการใดไม่ เพียงรอคำตอบจากเราเท่านั้น”
      “ถ้าเป็นอย่างนั้นลูกคิดว่าควรตกลงกระทำการให้สอดคล้องซึ่งกันและกันแต่
ทว่าอาจจะมีการล้มหายตายเจ็บกันบ้างนะเสด็จพ่อ”   องค์ยุพราชตรัสขึ้น
       “ก็เป็นธรรมดาในการศึกเช่นนี้ย่อมต้องเสียไปบ้างทั้งสองฝ่ายเพียงแต่ว่า
รักษาส่วนใหญ่ไว้ก็เพียงพอย่อมมิเป็นที่คลางแคลงใจแก่ฝ่ายตรงข้ามใดๆได้”
       “ถ้าเสด็จพ่อเห็นด้วย ลูกก็จะตอบพระราชสาสน์นี้ให้ท่านทูตนำไปทูล
ถวายแก่องค์ท้าวเธอทรงทราบถึงแผนการพระเจ้าข้า”
        “ดีแล้วล่ะลูกแล้วนัดหมายวันที่เราทั้งสองจะเข้าต่อสู้กันให้ชัดเจนด้วย
        “พระเจ้าข้า”   องค์พระยุพราชรับสนองพระบัญชา  ทรงเสด็จไปยังโต๊ะ
หนังสือพลางเขียนพระราชสาสน์ตอบแก่องค์ทัศยุราชันย์ เมื่อเสร็จสรรพก็ทรง
นำมายืนให้แก่ขุนทหารวิชชุฆานทันที
				

ภาพประกอบของคุณ เฌอมาลย์ขอรับท่าน....แก้วประเสริฐ.