"...อยากกอดเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนความตายจะมาถึง..." ขั้นที่..1 เกมส์นี้ จะเริ่มพรุ่งนี้

ไม้หวึ่ง

ฝนตกกระหน่ำซัดลงมาจากฟ้าอันกว้างใหญ่ และหยดลงบนพื้นดินอันแข็งกระด้าง
ณ เบื้องบน สู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว และทันใด พื้นดินอันแห้งเหือด กลับชุ่มชื่นด้วยหยาดน้ำฝนอันชุ่มฉ่ำ หน้าตึกภาษาต่างประเทศ รุ้งตะวัน กับกลุ่มเพื่อนไฮโซของเธอ กำลังเดินออกจากห้องภาษาอังกฤษ รุ้งตะวันออกมาจากห้องก่อนเพื่อน ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสดใส
" เฮ้อ...ผ่านพ้นไปอีกแล้วสำหรีบวิชาสอนทำยานอนหลับ สบายจริงๆเลย หลับเต็มตื่นซักทีนะพวกเรา "
ได้ยินเพื่อนของรุ้งตะวัน (เอ็ม) พูดด้วยเสียงอันแผ่วเบานุ่มนวลว่า 
" แหม อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย เธอก้มหน้าไปฟุบกับโต๊ะเรียน แต่เธอเอาหูแนบโทรศัทพ์มือถือคุยกับหนุ่มที่ไหนไม่รู้ ฉันเห็นหรอกน่ายัยรุ้ง อย่ามาทำไก๋กลบเกลื่อนเลยนะ "
พลางใช้มือทำท่าเป็นโทรศัพท์คุยล้อเลียนรุ้งตะวันว่า
" ฮัลโหล บอยเหรอคะ เรากำลังเรียนอยู่นะคะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วจะลงไป...ค่ะ คิดถึงสุดหัวใจเลย...อิอิอิอิ "
เพื่อนๆที่เหลือพากันหัวเราะคิดคัก รุ้งตะวันยิ้มพลางใช้มือตีแขนเอ็มเบาๆ
" บ้าน่า ยัยเอ็ม ฉันก็อายแย่น่ะสิเล่นแฉกันซึ่งๆหน้าแบบนี้น่ะ "
สาวๆหัวเราะคิกคักพลางเดินตามทางบนตึกชั้นสาม ลงบันไดไปชั้นที่สอง มองลงไปข้างล่าง พลันเห็นศรีษะผู้ชายไว้ผมรองทรงไว้รากไทร ผมสีดำขลับเงางาม ผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นมาจากชั้นสอง กลุ่มสาวไฮโซเดินลงจากบันไดพลางหัวเราะคิกคักไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ทันใดนั้นรุ้งตะวันชนเข้ากับผู้ชายที่กำลังเดินขึ้นมาคนนั้นอย่างไม่ทันระมัดระวังตัว อย่างรวดเร็ว ข้าวของจากมือรุ้งตะวันไม่ว่าจะเป็นหนังสือเรียน หรือกระเป๋าเครื่องสำอางของเธอ ล้วนร่วงสู่พื้นกระจายออกไม่มีทิศทาง แต่คนยังยืนอย่างมั่นคง
รุ้งตะวันเดือดดาลเป็นการใหญ่ ถลึงตามองผู้ชายคนนั้นอย่างดุดัน กล่าวด้วยเสียงดังเกรี้ยวกราดว่า
" นี่ นาย!! เดินยังไงของนายเนี่ย ดูซิ ข้าวของฉันหล่นหมดแล้วเนี่ย เก็บขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ "
พลางชี้นิ้วไปที่ข้าวของบนพื้นอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนั้นก้มลงเก็บพลางกล่าวด้วยเสียงอันนุ่มนวลแผ่วเบาว่า
" ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ทันมองผมผิดเองครับ "
เขาเก็บของที่หล่นบนพื้นอย่างรวดเร็ว และลนลานงุ่มง่าม เดิมทีรุ้งตะวันคิดว่าผู้ชายคนนี้จะต้องดุเธอตอบกลับ ที่เธอเองก็ผิดที่มัวแต่คุยจนไม่ได้ดูทาง แต่ผิดคาด ผู้ชายคนนี้กลับไม่แม้แต่จะโกรธหรือทำหน้าบึ้งตึงใส่เท่านั้น แต่ยังขอโทษและเก็บของให้อย่างรวดเร็ว เหตุการณ์นี้เหนือความคาดหมายของทุกคนนัก จึงได้แต่ยืนงุ้มคิ้วปากอ้าตาค้างด้วยความสับสนในนิสัยที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน
" เสร็จแล้วครับ นี่ครับของของคุณ "
ผู้ชายคนนั้นยื่นของให้รุ้งตะวันด้วยมือทิ้งสอง ทุกคนจึงมองเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน ทุกคนถึงกับใจอ่อนระทวย มือไว้อ่อนไหว ที่แท้เป็นผู้ชายหน้าตาอ่อนหวาน คางแหลม ผิวขาวมีเส้นเลือดฝาดที่สองข้างแก้ม คิ้วหนาตาโต ปากแดงหูกางเล็กน้อยดูน่ารักเหมือนเด็กน้อยๆไม่มีผิด
"...น่ารักจังเลย..."
เพื่อนๆของรุ้งตะวันหันมามองหน้ากันแล้วพูดโดยพร้อมเพรียง รุ้งตะวันยิ้มอย่างอ่อนหวาน แทนสีหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่ ยืนมือรับอย่างแช่มช้า สองข้างแก้มแดงซ่าน ปากถามออกไปว่า
" นายชื่ออะไรเหรอ เราไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลย "
ผู้ชายคนนั้นยิ้มที่มุมปาก ปรากฏรักยิ้มบุ๋มลงไปทั้งสองข้างแก้ม ฟันทุกซี่เรียงรายสวยงาม กล่าวเสียงนุ่มนวลว่า
" ผมชื่อซอครับ เรียนแผนกช่างก่อสร้าง ปี 2 แต่ผมไม่มีเพื่อนหรอกครับ ไปไหนมาไหนคนเดียว เลยไม่ค่อยมีใครรู้จักผมเท่าไหร่หรอกครับ...เอ่อ ผมต้องรีบไปเรียน ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ "
พลางวิ่งขึ้นบันไดด้วยความรวดเร็ว วิ่งผ่านกลุ่มสาวไฮโซไปชึ้นบน กลิ่นหอมดอกมะลิอบออวลต้องจมูกของกลุ่มสาวไฮโซ ทุกคนมองตามอย่างระทนระทวย ได้ยินเอ็มพูดว่า
" น่ารัก นิสัยดี สุภาพบุรุษมากๆ...ได้ใจเราเลยอ่ะ "
รุ้งตะวันมองหน้าเอ็ม ทอดถอนใจคำหนึ่ง กล่าวว่า
" ฝันไปเถอะย่ะ เขาต้องเป็นของฉันเท่านั้น "
เอ็มใช้มือท้าวเอวพลางกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า
" งั้นเรามาดวลกันไหมล่ะ ว่าใครจะได้หัวใจซอไปครอง "
รุ้งตะวันท้าวเอวตาม พลางกล่าวว่า
" ได้ งั้นเกมนี้จะเริ่ม พรุ่งนี้ "
..........................................หมดขั้นที่ 1.................................................
สวัสดีครับ ผลงานนี้เป็นผลงานแรก ที่ผมได้คิดไว้ว่าจะเป็นผลงานที่ผมจะเอาจริงเอาจังด้วย แต่ด้วยความเป็นมือใหม่ จึงยังเขียนได้ไม่ดีเท่าผู้มีประสบการณ์สูงเท่าท่านผู้อ่านหลายๆท่านนะครับ เพราะฉะนั้น ผมขอน้อมรับคำวิจารย์ต่างๆจากท่านผู้อ่านทุกท่าน เพื่อนำมาปรับปรุงแก้ไขเรื่องนี้ต่อไปครับ ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ บ๊ายบายครับ