ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเค้าก็ยังเป็นเค้า...เราก็คือเรา...เค้าผู้ไม่เคยมองเรา...เราผู้ซึ่งมองแต่เค้า..รักแต่เค้า...ทำเพื่อเค้า...แต่เราก็ยังเป็นได้แค่คนที่เค้ารู้จัก...เป็นแค่รุ่นน้องคนหนึ่ง...ทุกครั้งที่เค้ามองหาใครสักคน...คนๆนั้นต้องไม่ใช่เรา...ทุกครั้งที่เรามองหาใคร...คนๆนั้นคือ...เค้า..รักเค้ามากจนทรมาน...แต่ไม่เคยโทษเค้า...แค่เห็นเค้ายิ้ม...ก็มีความสุข...แต่เมื่อเห็นเค้าเศร้า..คนที่จะเป็ยจะตายกลับเป็นเรา...เราผิดเองที่ไม่กล้าบอกเค้า...เพราะเรากลัวว่า...ถ้าวันหนึ่งเราพูดไป...มิตรภาพที่วันนี้เคยมี...พรุ่งนี้จะมีอีกไหม...ทุกครั้งที่เจอหน้ากันเค้าจะเล่นกับเรา...แล้วเค้าจะเล่นอีกไหม....เราจึงทำได้แค่นี้...เฝ้ามองเค้าห่างๆ...ดีใจที่ได้รักเค้า..คุ้มแล้วสำหรับเรา...คือ...แค่นี้
23 พฤศจิกายน 2549 07:44 น. - comment id 93867
บางครั้งการเฝ้ามองอย่างเดียวในช่วงที่เรียกว่า Puppy Love ก็ช่วยให้เรารู้จักยับยั้งชั่งใจได้ดีขึ้นนะ อาจไม่เห็นผลวันนี้แต่อนาคตเราก็จะเป็นคนที่ก่อนจะบอกรักใครต้องดูให้แน่ใจก่อน อะไรแบบนี้แหละ...งั่ก...มาอารมณ์ หญิงไทยใจโบราณอีกแระ ปล.สักวันพระจันทร์จะไม่ร้องไห้แน่นอน
26 พฤศจิกายน 2549 14:23 น. - comment id 93956
%48ขอบคุณมากนะคะคุณโคลอน
29 พฤศจิกายน 2549 21:06 น. - comment id 93983
ชอบมากค่ะ เพราะตรงกับตัวเองด้วย จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ การที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็มีความสุขเหมือนกันใช่ม่ะ ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องสั้นดีๆแบบนี้
9 ธันวาคม 2549 13:48 น. - comment id 94196
ยังดีนะที่เขายังไม่มีแฟน.... ไม่เหมือนเราเลยไปชอบคนมีเจ้าของ....ก็เหมือนกันเห็นเข้าเศร้าก็คอยปลอบเห็นเข้ามีความสุขก็ยิ้มให้วันนึงเห็นเขายิ้มก็ดีใจแล้ว.....แต่เหมือนกับเขาจาเลยกับแฟน.....แต่ก็ไม่เลิกเหมือนเพลง..อยู่อย่างเหงาๆของบอยพีชเมคเกอร์อะ..... ไม่รู้สิ บางทีเราก็ท้อเหมือนกันนะ..แต่ถ้าขาดเขาไปก็คงทำใจลำบากถึงจะต้องอยู่ในฐานนะ......