คำสารภาพ

อ.วรศิลป์

ลูกรักของพ่อ...ลูกรู้หรือเปล่า ?
นับตั้งแต่วันที่พ่อแต่งงานกับแม่
พ่อก็รอคอยการเกิดมาของลูกอย่างใจจดใจจ่อ
ลูก....ผู้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข
ลูก....ผู้เป็นพยานความรักระหว่างพ่อกับแม่
ลูก....ผู้เป็นส่วนเติมเต็มให้กับชีวิตครอบครัว
และนับตั้งแต่วันที่รู้ว่า....พ่อกำลังจะมีลูก
นับตั้งแต่วันที่แม่บอกกับพ่อว่ามีลูกอยู่ในครรภ์
** ความปิติยินดีก็ท่วมท้นอยู่ในใจ **
พ่อเฝ้าทนุถนอมตั้งแต่ลูกยังไม่เกิด
พ่อเอาใจใส่และดูแลแม่ของลูกเป็นอย่างดี
และถึงแม้พ่อจะไม่ใช่คนอุ้มท้อง
แต่พ่อก็ได้เรียนรู้ความยากลำบากของแม่ไม่น้อย
หลายเดือนที่พ่อกับแม่ช่วยกันตระเตรียมทุก ๆ อย่างที่จำเป็น
ในที่สุด......วันที่รอคอยก็มาถึง
วันนั้นพ่อพาแม่ไปโรงพยาบาล
ที่นั่น....พ่ออยู่เคียงข้างแม่ตลอดเวลาเพื่อรอรับขวัญลูกพร้อม ๆ กัน
และทันทีที่ลูกเกิด....จำได้ว่าน้ำตาพ่อไหล
ความปิติยินดีภายในเอ่อท้น....เมื่อร่างน้อย ๆ ของลูกพริ้มหลับอยู่ในอ้อมกอด
พร้อม ๆ กับความตั้งใจว่า  " พ่อจะรักและเลี้ยงดูลูกของพ่อให้ดีที่สุด "
หลายปีผ่านไป
ลูกรัก...พ่อขอโทษ
ถ้าการกระทำบางอย่างของพ่อทำให้ลูกไม่สบายใจ
ถ้าคำพูดบางคำของพ่อทำให้ลูกทุกข์ใจ
ถ้าพ่อไม่สามารถให้ทุกสิ่งที่ลูกขอและอยากได้
ถ้าพ่อเคยทำโทษลูกอย่างขาดเหตุผล
ถ้าพ่อไม่ได้เป็นตัวอย่างดีแก่ลูกในหลาย ๆ เรื่อง
.................
แต่ขอลูกพึงจดจำไว้ว่า " พ่อรักลูก "  
รักตั้งแต่ลูกยังไม่เกิด และ จะรักตลอดไป
พ่อขอเพียงเท่านี้จริง ๆ
.................
รักลูกเสมอ
พ่อ