อธิษฐาน
อ.วรศิลป์
" จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า
ขอช้างขอม้า ให้น้องข้าขี่ ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง
ขอเตียงตั้งให้น้องข้านอน ขอละครให้น้องข้าดู
ขอยายชูเลี้ยงน้องข้าเถิด ขอยายเกิดเลี้ยงตัวข้าเอง "
เด็กน้อยผู้หนึ่งก้มหน้าก้มตาอ่านข้อความบนกระดาษในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ
น้ำเสียงสดใสกังวานไปทั่วเรือน
" อ้าว....ลูกไม่ขอให้พ่อกับแม่เลี้ยงลูกหรือ ? " เสียงพ่อกระเซ้าแหย่ทันทีที่
สิ้นเสียงลูกชาย
" พ่อครับ นี่มันแค่ตัวหนังสือ ผมจดตามครูมา พรุ่งนี้คุณครูจะให้อ่านทีละ
คน ไม่เห็นเกี่ยวกับพ่อกับแม่เลย " หนูน้อยอธิบายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนตามประสา แววตาเป็นประกายด้วยความรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุข ส่วนแม่แอบยิ้มอยู่ในครัว ขณะที่สองมือง่วนอยู่กับถ้วยชามกองโต
" อ้าว ไม่รู้สิ พ่อคิดว่า........." พ่อเอื้อมมือไปลูกหัวลูกชายอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับลุกเดินออกไปหน้าบ้าน ในขณะที่เสียงสดใสของหนูน้อยเริ่มดังอีกครั้ง " จันทร์เอ๋ย....."
..........................
กลางดึกคืนนั้น เทวดาองค์หนึ่งปรากฎมาหาหนูน้อย
" เด็กเอ๋ย เรามีเรื่องราวจะบอกเจ้า พ่อของเจ้าจะอยู่กับเจ้าได้อีกไม่นาน แต่ไม่ต้องกลัว เพราะเจ้ายังมีแม่คอยดูแลเจ้าอยู่ "
หนูน้อยนิ่งไปชั่วขณะ ไม่แน่ใจกับภาพที่เห็นและสิ่งที่ได้ยิน และแล้วความกลัวก็อุบัติขึ้นในจิตใจ น้ำเสียงสั่นเครือ ถ้อยคำหลุดลอดจากปากหนูน้อยอย่างยากเย็น " ทำไมพ่อผมต้องตายครับ ? "
" เราไม่รู้ บอกได้แต่เพียงว่า เวลาของพ่อหนูใกล้หมดเต็มทีแล้ว " เทวดาองค์นั้นตอบ
สองมือหนูน้อยสั่นเทา ขณะก้มลงกราบแทบเท้าเทวดา " ผมขอท่านได้ไหมครับ ? "
" ถ้าไม่ยากเกินไป เราคงไม่ปฏิเสธ เพราะหนูเป็นเด็กดี " เทวดากล่าวกับหนูน้อย
" อย่าเพิ่งให้พ่อผมตายได้ไหมครับ ? ....ผม...ผมรักพ่อผม "
" ได้สิ ถ้าหนูจะให้สัญญา "
" สัญญาอะไรครับ ? " หนูน้อยถาม
" ก็สัญญาว่าหนูจะเป็นเด็กดีตลอดไปไงล่ะ สัญญาได้ไหม ? "
...........................
หนูน้อยสะดุ้งตื่นเพราะเสียงหมาที่เลี้ยงไว้ พ่อลืมตาขึ้นมอง ดึงหนูน้อย เข้ามากอด พูดว่า " นอนเสียเถอะลูก ไม่มีอะไรหรอก "
หนูน้อยเอื้อมมือกอดพ่อไว้แน่น ก่อนจะปิดตาลงอีกครั้ง
" ได้ครับ ผมสัญญา " หนูน้อยรำพึงในใจ ก่อนจะกระซิบบอกพ่อเบา ๆ ที่ข้างหู " พ่อครับ ผมรักพ่อ "