.... เธอคือ...คนพิเศษ ....

ผีเสื้อปีกบางฯ

ความรักของคนบางคนก็เริ่มต้นขึ้นได้ง่าย ๆ 
ดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆเพียงแต่อาศัยเวลาเรียนรู้กันนานหน่อย 
จากความเป็นเพื่อนที่ค่อย ๆ สนิทกันมากขึ้น มากขึ้น 
คุยกันได้ทุกเรื่อง วันละหลาย ๆ ชั่วโมง 
เจอหน้าก็คุย กลับถึงบ้านก็โทรคุย 
คุยๆๆๆ กันเข้าไป แบบว่าไม่เคยมีวันไหนที่ไม่มีอะไรคุยกัน 
คุยไปคุยมาเราก็ชักเริ่มรู้สึกว่าไม่เคยคุยกับใครได้มากเท่านี้ 
มาก่อนในชีวิตแล้ว 
"คนรัก" 
ในแบบที่เราคิดก็คือคนที่เราจะคุยกับเขาไปได้ตลอดชีวิตอย่างนี้น่ะแหละ 
เป็นเพื่อนสนิทกันอยู่หนึ่งปีแล้ววันหนึ่งระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน 
เหมือนทุกวัน ก็บอกเขาไปทางโทรศัพท์ง่าย ๆ ว่าสงสัยจะ "รัก" เขาเข้าแล้วล่ะ 
ปรากฏว่าใจตรงกันเพียงแต่เราแน่ใจก่อนเขา 
ส่วนเขายังมัวแต่คิด ๆ เลยไม่ทันเรา โดนเราตัดหน้าบอกซะก่อน 
แต่แล้วไม่รู้ทำไมรักกันหวานชื่นอยู่แค่ไม่กี่เดือน 
อยู่ ๆ ก็เกิดหมดเรื่องคุยกันขึ้นมากะทันหัน มันแปลก ๆ 
ไม่มีอะไรเหมือนเดิม เอาแต่ใจกันมากขึ้น 
เรียกร้องกันมากขึ้น ต่างคนต่างไม่มีใครฟังใคร 
พูดอะไรก็ผิดหูกันไปหมด 
ยิ่งพยายามยิ่งเหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้า 
พอตัดสินใจว่าจะเลิกต่างคนก็ต่างเสียดายห่างกันได้ไม่กี่วันก็กลับมาคบกันอีก 
เป็นยังงี้อยู่เป็นปี ๆเสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไรจนในที่สุดก็ตัดสินใจจบ 
บอกเลิกเขาไป...บอกเหตุผลไปยาวเหยียดแล้วจบว่าอย่าโทรมาอีกเลย 
เขาตอบกลับมาสั้น ๆ ว่าลาก่อน 
ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็จบกันไปแบบหายไปจากชีวิตกันและกันนานเป็นเดือน 
จนวันหนึ่งก็รู้สึกว่าถึงแม้เราจะคบกันเป็นแฟนไม่ได้ 
ทำไมเราถึงจะต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งไปด้วยล่ะ 
ในที่สุดเราสองคนก็กลับมาเป็นเพื่อนกัน 
เป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมหรือจะเรียกว่ามากกว่าเดิมก็น่าจะได้ 
คนบางคู่ก็แปลกดีนะพอเป็นเพื่อน 
มันเหมือนมีช่องว่างดี ๆ ที่ทำให้เราต่างคนต่างได้หายใจ 
ไม่เหมือนตอนเป็นแฟนที่กระทบกระทั่งกันซะจนต่างคนต่างเจ็บ 
กลับมาเป็นเพื่อนกันคราวนี้ความรู้สึกดี ๆ 
มันยิ่งดียิ่งขึ้นกว่าเดิม 
เพราะต่างก็ยอมรับแล้วว่าเราไม่มีทางกลับไปเป็นคนรักกันได้อีก 
เราเลิกกันโดยที่ต่างคนต่างไม่ได้มีคนอื่น 
พอกลับมาเป็นเพื่อนสนิท ก็คบกันอยู่หลายปีโดยไม่มีใคร 
ในสายตาคนอื่นที่เฝ้ามองเราไม่มีใครเชื่อซักคนว่าเราเลิกกันแล้ว 
ถามว่าตัดใจได้จริงเลยเหรอในตอนนั้นก็ตอบตรงๆ ว่าไม่หรอก 
ทั้งที่รู้ว่าสำหรับเขาเราคือเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นแล้วจริง ๆ 
แต่พอได้ใกล้ชิดประหนึ่งเป็นคนรู้ใจกันอย่างนั้น 
ในใจก็แอบหวังว่าจะมีซักวันหรือเปล่านะที่ต่างคนจะต่างกลับมารักกันอีก 
แต่แล้วเขาก็ได้เจอคนที่เขารักและสามารถอยู่กับเขาได้จริง ๆ 
แปลกดีเหมือนกันเพราะนึกว่าพอถึงวันนี้ตัวเองจะเจ็บจะทนไม่ได้ 
แต่พอถึงเวลาจริง ๆ กลับเฉย ๆ และมีความสุขไปกับเขาด้วย 
คงเพราะ "ความรัก"ที่เคยมีมันเปลี่ยนเป็นความผูกพันไปโดยที่เราไม่รู้ตัวมั้ง 
ถามว่ายังรักไหมก็ตอบได้อย่างไม่ลังเลอีกเหมือนกันว่า "รัก" 
เขายังเป็นคนคนเดียวที่เรารู้สึกว่าคือคนที่จะคุยกันไปได้ตลอดชีวิต 
และเขาเองก็รู้สึกกับเราอย่างนั้นเหมือนกัน 
แต่ที่เป็นไปได้สำหรับเราสองคน 
ก็คงแค่เป็นได้แค่ "เพื่อนรัก" เป็น 
"คนพิเศษ"ของกันและกันอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เท่านั้นเอง