เงาที่หายไป

โคลอน

เป็นคำถามที่ดูจะตอบได้ง่ายๆ ถ้าคนที่ฟังหรืออ่านไม่เคยผ่านความรู้สึกเหล่านี้มาก่อน
...............................................................................................
ฉันพยายามทั้งชีวิตเพื่อหนีเงาของตัวเอง แต่ยิ่งหนีมันก็ยิ่งตามเรามา ถ้าเราวิ่งมันก็วิ่งไปกับเราด้วย ถ้าเราเดินมันก็เดินไปกับเราด้วย แม้กระทั่งเวลาเราหกล้มมันก็ยังล้มเป็นเพื่อนกับเราไปด้วย(ทำไมล่ะ ...ฉันอายคนเดียวไม่พอใช่มั๊ย?)
"อะไรกันนะเนี่ย...ไม่ได้ขอให้มาด้วยสักหน่อย ไม่มีเธอฉันก็ไปของฉันเองได้....ฉันเหนื่อยแล้วนะที่เธอมาเกาะติดฉันแจแบบนี้ ปล่อยๆฉันไปคนเดียวหน่อยได้มั๊ย?"
...เงียบ...ไม่มีแม้เสียงตอบรับหรือปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น....เงียบจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองอย่างชัดเจน ชัดจนน่าใจหาย
ได้เลย...ขอฉันพักเอาแรงก่อน แล้วรับรองว่าพรุ่งนี้ฉันจะย่องหนีเธอก่อนที่เธอจะทันรู้ตัวด้วยซ้ำ(ฉันแอบวางแผนในใจ)
...แค่คิดก็ผิดแล้ว...ไม่ต้องรอให้เธอเผลอเลย พอฉันขยับตัวเธอก็พร้อมแล้วที่จะไปกับฉันโดยไม่เคยถามสักคำว่าฉันกำลังจะไปไหนเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะทั้งๆที่เวลาฉันมีความสุขฉันก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเธอสักครั้ง หรือเวลาที่ฉันมีความเศร้าก็ไม่ยักกะมีน้ำตาของเธอสักหยดที่จะร้องไห้ไปกับฉัน แล้วเธอจะอยู่กับฉันไปเพื่ออะไร?
เปล่าเลย...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิดเธอยังเป็นเธอเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกที่ฉันเห็นเธอ...ตรงกันข้าม กลับเป็นฉันเองต่างหากที่เปลี่ยนไปนี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่...ฉันถามตัวเองอย่างตรงไปตรงมาด้วยความจริงใจเป็นครั้งแรกในชีวิต....ฉันวิ่งหนีตัวเองทำไม...แม้เธอจะเป็นแค่"เงา" แต่เธอก็คือส่วนหนึ่งในความเป็นฉัน
เธอรู้จักฉันทุกแง่มุม...เธอเห็นฉันอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็น...ยกเว้นเวลาที่ฉันหาที่อยู่ที่เธอจะไม่สามารถตามฉันไปได้ แต่ฉันก็อยู่ได้ไม่นาน ฉันไม่สามารถอยู่ในที่ๆไม่มีเธอได้ เพราะที่ๆไม่มีเธออยู่มันดูเงียบเหงาและอ้างว้างเหลือเกิน
ตอนนี้ฉันเรียนรู้ที่จะรักและอยู่กับเธออย่างมีความสุขได้แล้ว...เวลาใดที่ฉันรู้สึกเหนื่อยที่มีเธอเดินร่วมทางหรือตามไปทุกที่ที่ฉันไม่อยากให้ไป ฉันก็แค่อยู่นิ่งๆ....นั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น ลมเย็นสบาย ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับสิ่งรอบตัว มองดูความสวยงามของธรรมชาติรอบข้าง เก็บดอกไม้ตามทางที่ผ่านมาใส่ใจเอาไว้
"ตอนนี้ฉันไม่ต้องวิ่งหนี"เงา"ของตัวเองให้เหนื่อยแล้วล่ะ"