เหงา

สองร่าง

เหงา.....ใช่ตอนนี้ผมรู้สึกเหงามาก ๆ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด ทำไมนะคนเราจะต้องมีความเหงาเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตด้วย
ลมพัดโชยมาผ่านช่องหน้าต่างของคอนโดที่อยู่สูงถึงชั้น 12 ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีแดงซึ่งวางซ้อนอยู่บนเตียงขนาดหกฟุตอีกที ผ้าปูที่นอนสีฟ้า และพื้นที่บนเตียงที่เมื่อก่อนเคยแคบเมื่อสมัยที่คนรักของผมยังอยู่ ตอนนี้มันดูกว้างและกว้างมากจนเกินที่จะนอนคนเดียวได้อีกต่อไป
ชีวิตเกย์ปกติก็ยากอยู่แล้ว ผมโชคดีที่ได้พบกับเขาและเราได้รักกัน และอยู่ด้วยกันมานาน ใช่มันนานมาก ตั้งแต่วันที่เราคบกันจนถึงวันที่เขาจากไปนับรวมเวลาแล้วก็ สิบสามปี ผมยอมรับว่าผมรักเขามาก มันมากจนผมไม่คิดว่าจะรักใครได้อย่างนี้อีก เราไม่ได้เลิกกัน เขาไม่ได้มีคนใหม่ แต่โรคร้ายที่พรากเขาไปจากผม ตลอดหนึ่งปีที่ผมเฝ้าดูแลเขาตั้งแต่ผมรู้ว่าเขาป่วยด้วยการติดเชื้อในกระแสเลือด ผมเทียวเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เช้าไปหา เที่ยงไปทานข้าวด้วยกัน และเย็นก็แวะไปเยี่ยมเป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือน ผมไม่รู้ว่าผมทำได้อย่างไร ใครๆที่รู้จักก็บอกว่าทำไมต้องทำให้เขาขนาดนั้น ผมตอบตัวเองไม่ได้ ที่รู้ก็คือ เรามีกันและกัน และผมจะดูแลเขาจนถึงที่สุด
เขาเคยนอนอยู่บนเตียงสีฟ้านั่น ตรงนั้นยังคงมีรอยของการนอนยุบลงไปให้เห็นอยู่ กลิ่นยาที่ผมต้องทาให้เขาเพื่อลดความเจ็บปวดจากอาการแพ้ยาจนผิวแห้งแตก และกลายเป็นสีดำเหมือนยางมะตอยทั้งตัว ยังคงมีกลิ่นให้ได้สูดหายใจเข้าไป เพียงแต่เขาคนที่ผมรักไม่ได้อยู่กับผมแล้ว 
ผมอยู่กับความเหงามาได้สองเดือนกว่าๆ  ผมมีเพื่อนที่จะไปสังสรรค์เฮฮาได้ตลอดเวลา แต่แปลกที่ผมอยู่คนเดียวทีไร ไม่ว่าจะขับรถ ก่อนจะหลับ หรือเดินอยู่คนเดียว ผมจะคิดถึง คิดถึงเขามากๆ 
วันนี้เขาได้จากไปแล้ว ไปในที่ที่ผมเองก็ไม่อาจเดา ก็คงได้แต่หวังว่าเขาคงจะได้ไปสู่สุขติ และมีความสุขในชาติภพหน้า จากวันนี้และตลอดไปผมจะไม่ลืมคนที่ผมรักคนนี้เลย ถึงแม้อาจจะมีใครในอนาคต แต่เขาคนนี้ก็จะคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป.....ด้วยรัก