นักเดินทาง

แมงกุ๊ดจี่

...ในการเดินทางแต่ละช่วงของชีวิต  ซึ่งในแต่ละคนมีความแตกต่าง
แม้ว่าจะมีความเป็นอยู่ในสังคมเดียวกัน  หรืออาจแตกต่างกันไป   
หากแต่...ช่วงชีวิตของทุกคนดำเนินไปในทิศทางของแต่ละคน
การเดินทางในแต่ละช่วงของชีวิต  ที่ทำให้ได้พบกับเรื่องราว
หลากหลายรสชาดของการมีชีวิตเพื่ออยู่  มีทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากันไป...
ต้องพบปะผู้คน  และประสบกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ไม่คาดคิดและไม่เคยนึกฝันว่าจะมี ?
...ช่วงหนึ่งของการเดินทาง  บน*โลกไซเบอร์*  หรือยุค   IT  นั้น
เป็นที่ ที่ต้องใช้หัวใจ + สมอง - ความผูกพันธ์  =   ความจริงที่เป็น
หัวใจต้องมีความแข็งแรง  และแกร่งพอที่จะก้าวย่างไปในโลกแห่งจินตนาการนี้...
ซึ่งการเป็น...*นักเดินทาง*  ที่อยากเห็นโลกกว้างที่ตัวเองยังไม่เคยเจอนั้น
หากหัวใจไม่แกร่งพอที่จะเดินในโลกแห่งนี้   อาจต้องเจ็บปวดโดยไร้สาระ
เพราะอะไรหรือ?   คงตอบให้ได้ในทันที  "อ่อนไหวเกินไป" (อีกนัยใจง่ายอ่าา).....
...บางเหตุการณ์หรือสถานการณ์ แห่งโลกจินตนาการ  *กลลวงในอักษร*   
ยากหากจะเดาไปสู่ใจของผู้ที่ถ่ายทดผ่านอักษร  ที่ผ่านหน้าจอคอมพ์  
ต้องผ่าน และกลั่นกรองจากกระบวนการทำงานของระบบสมอง  
ไตร่ตรองด้วยความถี่ถ้วน  และต้องใช้หัวใจร่วมด้วยในกระบวนการคิดนั้น  
ซึ่งยากที่จะทำความเข้าใจ  แต่หลักการโดยส่วนตัว   หรือวิจารณญาณส่วนบุคคล  
ต้องคิดค้นหาเหตุ  นำไปสู่การตัดสินใจ  (ประมาณว่าเหตุผลส่วนตัว  *คนเอาแต่ใจไม่สนใจใคร)
...ก้าวย่างในการเป็น*นักเดินทาง* ของแต่ละคนนั้น  
มีทั้งเจ็บปวด  สุขและทุกข์คละเคล้า  ซึ่งได้พบในโลกแห่งจินตนาการ...
จนต้องกลับมาถามใจบาง-บางว่า   เจ็บเพื่ออะไร  และทำไม?ต้องเจ็บ
ครั้งแรกที่ก้าวเข้าโลกแห่งจินตนาการ...ฉันใช้หัวใจในการคิดตัดสินใจ...
แต่ไม่เคยใช้สมอง...เพียงเพราะต้องการเรียนรู้  ที่จะรู้จักและรักใครสักคน
ต้องใช้หัวใจแลกเพื่อจะได้สิ่งที่ดี่ที่สุดกลับคืนมา   แม้...ไม่ดีที่สุดก็ยินดีรับ...
...เมื่อลืมใช้สมอง  จึงทำให้เจ็บ  สาหัสเลยทีเดียวกับการก้าวพลาดขั้นรุนแรง
เกิดขึ้นในโลกแห่งจินตนาการ แต่ก็ไม่ซีเรียส  เพราะโลกจินตนการเปรียบได้ดั่งโลกมายา
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่ยินยอมให้ใครรับรู้...ความลับเหรอ?   
เป็นความลับต่อโลกความเป็นจริงต่างหาก  ซึ่งในโลกจินตนาการทุกคนมีโอกาสได้รู้
ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม (ประมาณว่าโดยยัดเยียดให้รับรู้  หรือบังเอิญมาอ่านเจออย่างตอนนี้  อิอิ)
...ณ วันนี้  การมองด้วยหัวใจ   แล้วผ่านกระบวนการกลั่นกรองของสมอง
กลับทำให้ฉันไว้ใจคนในโลกจินตนาการ  มากกว่าโลกความเป็นจริง...
ฉันเองก็ไม่รู้ว่า...กระบวนการกลั่นกรองนั้น   จะมีประสิทธิภาพเพียงใด
แต่ว่า...หัวใจนี้กลับยอมรับอย่างเต็มภาคภูมิ    ว่า...นั่นคือสิ่งที่เลือกแล้ว...
...การเดินทางในโลกแห่งจินตนาการนี้   ก็เป็นแค่ช่วงชีวิตหนึ่งของ *นักเดินทาง*
ซึ่งไร้แสงสว่างใด ๆ  มาส่องนำทางให้เดินไป  แต่ยังยืนยันว่าจะใช้หัวใจ  ในการนำทาง
แม้ช่วงหนึ่งจะเจ็บช้ำมาก็ตาม....
...วันที่หัวใจฉันอ่อนล้า   ฉันมีโลกอินเตอร์เน็ตที่ช่วยทำให้ผ่อนคลายความอ่อนล้าที่มี  เพราะหัวใจที่ไร้จุดยืน   วันที่เสียคนที่รักไป   มันทำให้ท้อแท้จริง ๆ  นะ 
(สำหรับฉัน  ฉันเป็น) ความผูกพัน    ฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีโอกาสได้ผูกพันกับใครบ้าง   
หรือใครจะผ่านเข้ามาบ้าง...ในชีวิตของฉันพบคนมาหลายประเภท   
เห็นโลกมาก็มาก   มากกว่าอายุจริง ๆ  ของฉันซะอีก...
...ถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่าฉันสู่รู้เกินไปหรือเปล่า? 
 ประสบการณ์การใช้ชีวิตอะไรจะมีมากมายอย่างโม้หรือเปล่า.(ไม่ต้องเชื่อฉันหรอก)
ในโลกความเป็นจริงฉันพบเจอคนมามากมายหลายรูปแบบเหลือเกิน 
ซึ่งในโลกจินตนาการแห่งนี้   ฉันเพียงต้องการได้พบใครที่เป็นมิตร
และเป็นบุคคลที่ฉันไม่เคยเจอในโลกความเป็นจริง...ขอเพียงเป็นมิตร   
ไม่ต้องเป็นเพื่อนแท้  ตายแทนกันได้หรอก  ไม่ต้องเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็ได้    
ฉันไม่ต้องการหรอกนะ   ฉันแค่...อยากพบใครก็ได้ที่มอบความเป็นมิตร
ไม่ทำร้ายทำลายกันเท่านั้น  เพียงแค่สบตา   หรือเพียงส่งยิ้มมา  เท่านี้ก็ดีมากแล้ว   
ไม่ต้องเข้าใกล้ฉัน  ไม่ต้องมาดูแลฉันหรอก    เพียงอยากให้คุณดูแลตัวเอง
ให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง เพราะฉันไม่สามารถดูแล  และให้ชีวิตของฉันกับใครได้
เพื่อนแท้ตายแทนกันได้  สำหรับฉันนั่นไม่มี   แต่ฉันจะให้ความรู้สึกที่ดี    
มอบความปรารถนาดีไม่ทำร้ายไม่ทำลายล้างใคร       
...ฉันพบมาหลายรูปแบบแล้ว...ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรกับคนในโลกจินตนาการแห่งนี้...
ฉันไม่เคยมีช่วงชีวิตที่ได้เรียนหนังสือภาคบังคับอย่างพวกคุณ ๆ     
แต่ฉันกับได้เรียนรู้ชีวิต   ที่สังคมบังคับให้รับรู้... ฉันเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด
เรียนรู้ที่จะทะเยอทะยาน   ไข่วคว้าสิ่งที่คิดฝันไว้  ฉันถูกชะตากำหนดให้เกิดมา....
เพื่อที่จะได้พบแต่คนที่โหดร้ายหรือ? ฉันเคยตั้งคำถามเหล่านี้
ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่    มันเกือบจะตลอดในการใช้ชีวิตของฉัน 
แต่ปัจจุบันฉันเลิกถามมันไปแล้ว   เพราะต้องเรียนรู้...ในสิ่งที่เห็นและเป็นไป...
อย่างเข้าใจ  แม้ว่าไม่เข้าใจ   ก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้...
ที่ฉันตัดสินใจเขียนเรื่องราวนี้  เพราะฉันรู้สึกอ่อนล้ากับการสิ่งที่พบเจอ   
หัวใจคนก็หวั่นไหว... อ่อนไหวต่อสิ่งเร้าที่มีเข้ามาทำให้รู้สึก....
เมื่อได้รับรู้   และรู้สึก...ฉันไม่ต้องการคาดหวังกับใครทั้งนั้น...
ฉันอยู่ในสังคมเพียงลำพัง มานานเท่ากับอายุที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ 
 โหดร้ายแค่ไหน?   แม้ไม่อยากเจอ  ก็ต้องเจอ  และก็ต้องยอมรับ...  
*ขอโทษ!   หากข้อความบางอย่างทำใครสะท้อนความรู้สึก*
แมงกุ๊ดจี่   ก็เป็นได้แค่แมงกุ๊ดจี่ขี้ควายเท่านั้นเอง...