อ่านเมล์ตัวเองแล้วนะ

แอนนาจิว

วันนี้เจนมาถึงห้องประมาณ 6.30 ในตอนเย็น เพลียมากค่ะ
คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป ก็เลยหลับไม่รู้เรื่องเลย พอตื่นหาไรกินเสร็จก็มานั่งส่งเมลล์หาพี่นี่แหละ
ตอนนี้เจนก็กำลังคุยโทรศัพท์กับพี่อยู่นะเนี่ย ทั้งคุยทั้งส่งเมลล์เลย แต่พี่ไม่รู้หรอกว่าเจนกำลังส่งหาพี่อยู่
เจนเองก็คิดถึงพี่ไม่น้อยไปกว่าที่พี่คิดถึงเจนเลย อ่านเมลล์พี่แล้วก็รู้สึกดีจังค่ะ
ตอนนี้ก็ยังมึนๆ หัวอยู่นิดๆ แต่ก็ดีขึ้นจากเดิมมากแล้วค่ะ ยิ่งได้คุยกับพี่ก็ยิ่งหายเร็วขึ้นอีกนะ
ทำไมครั้งนี้พี่ถึงส่งเมลล์มาเยอะจัง แต่อ่านแล้วก็ยิ้มได้โดยไม่รู้ตัวเลยนะ
ขอบคุณมากสำหรับสิ่งดีๆ ทุกอย่างที่พี่ทำให้ ไม่คิดว่าจะได้จากใครแบบนี้เลย
ไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงดี เอาเป็นว่าที่ให้ได้ในตอนนี้ ก็คงจะเป็นความรักความปรารถนาดีทั้งหมด
ที่มีอยู่ ยกใส่ถาดถวายฟรีให้คนดีไปเลย  .......
พุดถึงเวลานอน ก็คงไม่ต่างกัน เจนเองก็อยากตื่นมาแล้วเห็นพี่อยู่ข้างๆ เหมือนกันค่ะ
ถามว่าเจนอยากอยู่กับพีไหม ตอบได้เลยว่า อยากอยู่ด้วยมากๆ ค่ะ เวลาที่พี่มาหา
มาอยู่ด้วย เจนโคตรมีความสุขเลยอ่ะ   แต่ความสุขนั้นมันจะหมดลงก็ตอนที่พี่ต้องกลับ
ลองคิดดูซิ...ทุกครั้งที่เจนตื่นมาก็จะเห็นอยู่ข้างๆ แต่มาวันนึง ตื่นมาแล้วไม่เจอ มันรู้สึกเหงาๆ
อย่าไงไม่รู้ มันแบบว่า ว่างเปล่า จนรู้สึกใจหายเลยนะ   
เอาเป็นว่า....มีโอกาสก็อยากอยู่กับพี่นะคะ