ทำไม...ไม่ลืม

n_jung

ทุกคนคงไม่อยากจะต้องเจ็บเพราะ  แต่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันมา ต่อจากนี้..จะไม่มีอีกแล้ว
วันนี้..ข้างกายเขา ไม่มีฉันอยู่
วันนี้...เราไม่มีคนอยู่เคียงข้าง
เหงาใจไม่น้อยเลย เหมือนกับขาดอะไรไปบางอย่างในชีวิต
ทำไมนะ...ก่อนหน้านี้ที่ไม่มีเขา ไม่มีใคร เราถึงไม่รู้สึกอย่างนี้
แต่พอได้กลับมาอยุ่ในสถาณการณ์แบบเก่าๆ เราถึงอยู่ไม่ได้
ไม่แปลกหากเราจะเป็นอย่างนี้
ก็เขา..เข้ามาปรับเปลี่ยนชีวิตของเราให้เปลี่ยนไปจากเดิม ทีละน้อย
แต่พอเขาจากไปทำให้เรารู้สึกได้ว่าไม่ชิน
...จากที่เคยอยู่คนเดียวพอมีเขา ก็เหมือนมีส่วนมาเติมเต็มในชีวิต
แต่พอขาดไปอีก ทำให้เรารู้สึกแปลกๆไป
ไม่แปลก..ถ้าแรกๆเราจะรู้สึกเหงา
เราคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา  สถานที่ๆเคยมีเรานั่งอยุ่ตรงนั้น
โรงหนังที่เคยไปดูด้วยกัน  ร้านอาหารที่เคยไปกิน
ที่ทำงานที่เขาไปรับไปส่ง..เสมอ
อาจจะทำให้เราเจ็บปวดบ้าง  เพราะยังไม่ชิน
เดินไปทางไหน ก็เฮ้อ...เราเคยเดินมาทางนี้ด้วยกันบ่อยๆนะ
มองเห็นกระเป๋าตังค์ก็ เฮ้อ..เราเคยซื้อให้เขานี่นา
.....รอเวลาอีกซักนิดเถอะ  ทำใจให้ชิน
เรียนรู้ความเหงา ความเจ็บปวด  เพื่อจะได้รู้สึกว่ามันเป็นยังไง
ความรักไม่ได้มีความสุขเสมอไป เหมือนในนิยายหรอก
อยู่คนเดียวก็ลืมได้เอง
เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ