บันทึกของพ่อ..ที่เป็นของเรน..

rain..

 
....
   พ่อคะ..  เรนขออนุญาตนำบันทึกที่พ่อเขียน ..เก็บไว้ที่นี่นะคะ..
ก็เรนแค่อยากเล่าเรื่องราวของพ่อให้ทุกคนได้รู้ ..และเรนก็อยากจะบอกใครคนนั้นว่า  ไม่มีใครรักเรนได้เท่าพ่อ.. 
       และเรนก็อยากเล่าเรื่องราวของพ่อ..
  อยากบอกใครคนนั้น .. เรนมีพ่อ และพ่อก็รักเรน.. 
 เรนขออนุญาตพ่อนะคะ.. 
        ...............
 
      พ่อบอกว่า..วันที่เรนเกิดเป็นวันที่พ่อตื่นเต้นที่สุด  
แม่เจ็บท้อง..  ก่อนหมอบอก หนึ่งอาทิตย์ .. 
 เสียงโทรศัพท์รายงานโดยแม่บ้าน..  ทำให้พ่อตื่นเต้น
   พ่อบอกว่า พ่อดีใจที่สุด .. พ่อแต่งงานกับแม่ได้ห้าปี ..แม่ตั้งท้อง.. พ่อบอกว่าพ่อรักแม่มาก..  และพ่อก็ต้องการมีเรนตั้งแต่ปีแรกที่แต่งงานกับแม่ 
    แต่แม่ไม่ยอม  เหตุผลของแม่ แม่กลัวว่า  ผิวแม่จะซีด  ท้องจะโย้ .. และที่แม่เกลียดที่สุด คือแม่กลัวว่ามีเรน แม่จะไม่สวย..   แต่แม่ก็ทนคำอ้อนวอนของพ่อไม่ได้ ..
   
    เป็นความโชคดีของเรน..
              ...
              ...				

     บันทึกเดือนแรก.. (เมื่อเรนอายุได้ 1 เดือน)

       พ่อบอกว่า เรนตัวเล็ก มีสีผิวไม่เหมือนแม่  แต่ไม่กวน..ไม่โยเย..
 เวลาหลับพ่อจะมีความสุขที่สุด ..เหมือนเจ้าหญิงเล็กๆของพ่อ 

   พ่อบอกว่า พ่อเปลี่ยนแพมเพอร์.. และชงนมให้เรน และพ่อก็ทำได้ดี  พ่อบอกว่าพ่อมีความสุขที่ได้ช่วยแม่เลี้ยงเรน ..     

    พ่อบอกว่า  เรนเป็นเด็กขี้เกียจ  นอนได้ทั้งวัน..  พ่ออยากเล่นด้วย 
 .. อยากกุมมือเล็กๆของเรน  อยากหอมแก้มป่องของเรน ..

   แต่เหมือนเรนไม่ใส่ใจความรู้สึกของพ่อ.. เรนยังคงหลับปุย.. พ่อไม่กล้าแม้แต่จะหอมแก้ม .. พ่อกลัวเจ้าหญิงของพ่อตื่น..
       ...
 
   บันทึกเดือนที่สอง..(เมื่อเรนอายุ 2 เดือน)

     พ่อบอกว่า เรนเริ่มขยันขึ้น   มือเริ่มไขว่คว้า ตาเริ่มสอดส่าย .. 
  เนี่ยงัยร่า อิอิอิ .. ก็เพราะเรนเป็นแบบนี้นี่เอง ..   มี้ว่าเรนไม่ได้ร้อกน๊า.. ก็เรนเป็นเด็กขี้สงสัยตั้งแต่เกิด..  (พ่อเขียนแบบนั้น จริงๆนะคะ ) .. 
   .. เรนชอบที่จะจ้องมอง.. และชอบที่จะค้น.. 

 พ่อไปทำงาน  แต่ไม่นานพ่อก็กลับ  เพราะพ่อคิดถึงเรน..

 เรนขอข้ามขั้นตอนนิดนึง  ก็บันทึกของพ่อ ทำให้เรนอาย.. อิอิอิ  เรนข้ามละกัน.. นะคะ				

    ที่ห้องรอคลอด พ่อไม่ห่างแม่  หมอบอกให้พ่อสบายใจ
  แต่พ่อก็อดไม่ได้ที่จะถามหมอ..ทุกห้านาที  พ่อได้ยินเสียงร้องเบาๆจากแม่..  พ่อบอกว่าพ่อรู้..แม่เจ็บ..
   พ่อไม่รู้ว่าพ่อจะช่วยแม่ได้อย่างไร .. 

   พ่อ อยากเห็นนาทีที่ตื่นเต้น ..  พ่อจับมือแม่ตลอดเวลา ..
  พ่อปลอบแม่ และพ่อกระซิบบอกแม่..
 
 แม่เป็นผู้หญิงที่วิเศษที่สุดของพ่อ ..  ( เห็นยิ้มของเรนเปล่านา..  )
    ..วินาทีที่พ่อไม่ลืม ..   13.05 น. ..

    พ่อยืนอยู่ข้างเตียงผ่าตัดของแม่ ..พ่อตื่นเต้น พ่อพยายามที่จะบอกตัวเองว่า ..พ่อไม่กลัว พ่อขอเพียงให้เรนและแม่ปลอดภัย.. 

    พ่อบอกว่า เสียงร้องของเรนดังไม่มากนัก ..  นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่พ่อเป็นห่วงเรน.. 
     ... 				

    
     แม่พักฟื้นไม่นาน พ่อบอกว่า แม่อยากกลับบ้าน  ..
แม่เบื่อที่มีคนมากมายมาเยี่ยมแม่..  แม่รู้สึกหงุดหงิด หากเพื่อนของแม่ทักทายด้วยคำพูด  แม่คงลดน้ำหนักไม่ได้.. น้ำหนักแม่ขึ้นตั้งเยอะ  
    
    พ่อเล่าๆแบบขำๆด้วยนะคะ ..
พ่อบอกว่า ..แม่มีเรน.. แม่ก็ยังสวย..  พ่อภูมิใจที่สุด

    พ่อรับแม่กลับบ้าน  พ่อบอกว่า แม่ตื่นเต้นเช่นเดียวกับพ่อ ..
   พ่อถ่ายรูปเรน ไว้มากมาย 
   
   ที่ห้องของเรน ของทุกชิ้น พ่อและแม่ช่วยกันเลือก ภาพที่เรนเห็นในสมุดภาพของพ่อ .. ผนังห้องสีชมพู มีรูปเด็กๆน่ารัก..
 
  ..พ่อคงคิดว่า  ภาพเด็กเหล่านั้น คงช่วยให้เรนมีเพื่อน .. 

    เรนรู้นะคะ.. ว่า พ่อคิดผิด ..
...				

   บันทึกเดือนที่แปด .. (เมื่อเรนอายุ 8 เดือน)

    พ่อบอกว่า เรนเริ่มซุกซน .. 
คลานสี่ขารอบๆห้อง รื้อค้นและขี้สงสัย .. (เก๊าะพ่อว่าเรนแบบนั้น..)
เริ่มเกเร  ..  เตียงสวยระบายผ้าลูกไม้ .. เรนก็ไม่ยอมนอน 
.. แม่พยายามจับเรนใส่กรง  แต่เรนไม่ยอม น้านนงัย..ย  อิอิอิ..  
  
    เรนเริ่มเป็นเด็กกาละแมกวน ..  ของแม่
 
   แต่ทุกครั้งที่พ่อกลับมา .. พ่อบอกว่า มือน้อยๆของเรนจะจับจมูกของพ่อ..ไม่ห่างพ่อ และชอบที่พ่อเล่นด้วย หัวเราะชอบใจ เสียงดัง

     พ่อหอบของเล่นมามากมาย..   ตุ๊กตาผมสีทองเป็นของเล่นที่เรนหวง..พ่อซื้อให้เรน  
    พ่อบอกว่า พ่อเดินเลือกซื้อตั้งหลายๆร้าน  ก็สิ่งที่พ่อกลัว .. 
 พ่อกลัวว่าเรนจะแพ้ผมสีทองของตุ๊กตา พ่อพยายามคัดและเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เรน..    
 
   แต่พ่อก็พลาด..  พ่อโทษตัวเอง  เมื่อพบว่า เรนตัวร้อนจัด ..  39 องศา ..  (โห!.. เรนรอดมาได้งัย ไม่รู้ดิ! )
   
     ..ที่โรงพยาบาล ภาพถ่ายที่พ่อบันทึกไว้ .. 
 มือขวาที่ถูกแทง.. หน้าบวมแก้มป่องสองเท่า ..

   พ่อไม่รู้ว่าเกิดขึ้นกับลูกของพ่อได้อย่างไร ...พ่อโกรธทุกคน ..  ไม่เว้นแม่  เรนถูกเจาะมือ พ่อบอกว่าพ่อสงสารลูก..
 มี้ร้องไห้ ..
   พ่องดการเดินทาง..  พ่อบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดของพ่อ คือลูกของพ่อ  (เรนรักพ่อจัง)..  

   พักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล หนึ่งอาทิตย์  หมอบอกว่า เรนตัวเล็ก ..  คงเพราะไม่ชอบทานนม 
   (ตอนนั้นหากเรนรู้..  การดื่มนมสำหรับทารกเป็นสิ่งจำเป็น ..  เรนก็คงกินนม ไม่โยเยแน่ๆ  ก็เพราะเรนอยากโตเนี่ยนา..)
 
     หมอนัดพบพ่อ ..อีกครั้ง..   สิ่งนั้นทำให้พ่อหวั่นใจ กลัวสิ่งที่พ่อคิด..จะเป็นจริง..  พ่อไม่ได้บันทึกด้วยดิคะว่า ..พ่อกลัวอะไร
              
            ....