หลง..&..รักตอนที่ 1

ปลา

ในแสงสีแห่งราตรีของทุกวัน คนส่วนมากจะใช้เวลานี้เป็นเวลานอนหลับเพื่อพักผ่อน แต่มีกลุ่มคนอยู่เพียงน้อยนิดเท่านั้นที่ใช้เวลายามราตรีแบบนี้เป็นเวลาทำงาน ปกติคนส่วนมากจะไม่ค่อยชอบคนที่ทำงานยามค่ำคืนอย่างนี้ (แต่ชอบไปเที่ยวกัน)ผิดกับรินสาวน้อยหน้าใส แต่เธอไม่ค่อยสะดุดตาใครเท่าไหร่ เธอทำงานเป็นแคชเชียร์อยู่ในผับแห่งหนึ่งเธอผู้นี้หลงใหลในการทำงานยามราตรีเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่ได้หลงใหลไปกับแสงสีอะไรหรอกเพราะเธอหลงเสน่ห์หนุ่มนักดนตรีรูปหล่อนามว่านทีเข้าอย่างจัง นทีเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี รูปร่างหน้าตาเข้าขั้นทีเดียว แล้วยิ่งบวกกับควมสามารถทางด้านร้องเพลงและเล่นดนตรีด้วยแล้วก็ถือว่าเขาเป็นหนุ่มเพอร์เฟกคนนึงเลยทีเดียว คุณสมบัติที่นทีมีเพียงเท่านี้ก็ทำให้เขาเป็นชายในฝันของสาวๆทั้งหลาย   สาวๆเหล่านั้นก็รวมรินเข้าไปด้วยอีกคน  แต่รินไม่เคยแสดงออกให้ใครได้รู้ว่าเธอหลงเสน่ห์เขาอยู่เหมือนกัน
เพราะรินรู้ตัวดีว่าเธอไม่เคยอยู่ในใจของนทีเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้นทีไปชอบหม้ายสาวพราวเสน่ห์อย่างขวัญอยู่แต่ขวัญไม่ได้คิดอะไรกับนทีเหมือนสาวคนอื่นๆที่อยากจะเป็นขวัญในตอนนี้ เพราะขวัญเห็นว่านทียังเด็กไปสำหรับเธอ
แต่นทีก็ตื้อหล่อนไม่เลิกเหมือนกัน  ขวัญหญิงสาวที่มีเรือพ่วงเธอเข้ามาทำงานอยู่ที่ผับแห่งนี้พร้อมๆกับริน   ขวัญเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่เคาน์เตอร์เดียวกับริน ทำให้ทั้งคู่ค่อนข้างที่จะสนิทกัน  และยิ่งบ้านของทั้งคู่อยู่ทางเดียวกัน  ตอนกลับบ้าน  รินก็มักจะให้พี่ชายที่มารับ-ส่งเธอ แวะส่งขวัญที่บ้านด้วย ก็เลยทำให้ขวัญรู้สึกรักรินเหมือนน้องสาว  และก็เพราะขวัญนี่เองทำให้รินได้พูดคุยกับนทีบ้างก็อย่างที่บอกไปแล้วว่า นทีตื้อขวัญอยู่  ตอนนทีมาขอน้ำร้อนจากขวัญไปดื่มก่อนขึ้นเล่นดนตรี-ร้องเพลงก็เลยพลอยทำให้รินได้รับอานิสงได้พูดคุยกับนที ตอนช่วงแรกก็แค่ทักทาย  เหตุการณ์ก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมา จนกระทั่งทั้งสามคนพูดเล่นกันได้แล้ว  รินรู้สึกดีใจมากที่ได้ใกล้ชิดกับนทีถึงขนาดนี้  ดีใจจนเก็บเอาไปฝันถึงนทีอยู่บ่อยๆ    และแล้ววันหนึ่งรินได้ฟังคำพูดที่เธอไม่อยากได้ยินเลยในชีวิตนี้
วันที่ขวัญมาบอกเธอว่า  ต่อไปนี้นทีจะเป็นคนไปส่งพี่ที่บ้านนะ  จะได้ไม่ต้องรบกวนเอก พี่ชายของรินไงล่ะ
ริน:ไม่รบกวนหรอกค่ะ เพราะยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้วนี่นา อีกอย่างบ้านพี่นทีเขาก็ไม่ได้อยู่แถวนั้นด้วย
ขวัญ:ใครบอกล่ะ บ้านเขาเลยบ้านรินไปนิดเดียวเองนะ บ้านพี่ก็ทางผ่านบ้านเขาอยู่แล้วล่ะ
ริน:แล้วจะไม่รบกวนพี่เขาเหรอคะ         ขวัญ:ไม่เป็นไรหรอกเราตกลงกันแล้ว
รินได้ฟังคำพูดของขวัญแล้วก็เข้าใจไปว่า ขวัญกับนทีตกลงที่จะเป็นแฟนกันแล้ว  ทำให้รินสะเทือนใจเป็นอย่างมาก
แต่รินหารู้ไม่ว่าเขาทั้งคู่ตกลงคบหาเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นคบเป็นเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจเลยล่ะ
รินได้แต่ยืนเหม่อสับสนวุ่นวายใจไปหมด  สมองมันอื้อไปหมดเลย  เธอมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เอกพี่ชายเธอมารับ คืนนั้นริน น้ำตาไหล นอนไม่หลับ ทั้งคืน มาได้นอนก็ตอนสว่างแล้ว  ทำให้เวลาตื่นนอนขึ้นมาแล้วต้องตาบวม
เอกเห็นน้องสาวแปลกๆไป  ก็เลยถามด้วยความเป็นห่วง รินก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เอกฟัง  เอกได้ฟังก็สงสารน้องบอกให้ลาออกจะได้ลืมนทีได้  แต่รินไม่อยากลาออกเพราะกลัวจะไม่ได้เจอนที  เอกก็เลยจนใจไม่รู้จะช่วยน้องยังไง  ก็ได้แต่คอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ
รินก็ไปทำงานอย่างปกติ  แต่ที่ไม่ปกติก็คือความร่าเริงของริน  ขวัญสังเกตได้ว่ารินแปลกๆไปก็เลยถามด้วยความเป็นห่วง  แต่รินบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ขวัญถึงแม้จะไม่เชื่อแต่ก็ได้เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
คืนนี้เอกต้องไปต่างจังหวัด  ทำให้รินไม่มีคนมารับกลับบ้าน  พองานเลิก รินก็ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าร้านซึ่งไม่ค่อยสว่างมากนัก
เธอมองหารถรับจ้าง แต่ไม่มีสักคัน เธอก็เลยนึกในใจว่าทำไมวันนี้เธอถึงได้ซวยอย่างนี้ขณะนั้นนทีกับขวัญกำลังจะกลับบ้านแต่ก็เห็นรินซะก่อนก็เลยพูดคุยกัน ขวัญ:ทำไมเอกยังไม่มารับอีกล่ะ             ริน:วันนี้พี่เอกไปต่างจังหวัดก็เลยต้องกลับบ้านเองน่ะค่ะ  แต่ยังไม่เห็นมีรถสักคันเลย
ขวัญรู้สึกเป็นห่วงก็เลยชวนกลับด้วยกันแต่รินเห็นว่ารถของนทีเป็นมอเตอร์ไซต์ก็เลยบอกปฏิเสธไปอย่างเกรงใจ(แต่ความจริงน่ะอยากไปด้วยจะตายไป)  นทีรู้ว่ารินเกรงใจก็เลยบอกว่า"รถพี่แข็งแรงอยู่แล้วซ้อน 3 ก็ได้กลับด้วยกันเถอะ"  แต่รินก็ยังลังเล นทีจึงพูดต่อว่า "ถ้าไม่กลับกับพวกพี่แล้วจะหารถที่ไหนกลับล่ะไม่เห็นมีรถรับจ้างสักคัน" ขวัญก็รีบเสริมต่อ
ขวัญ:ดึกป่านนี้แล้วถึงมีรถรับจ้างก็น่ากลัวนะ กลับกับพวกพี่เนี่ยแหล่ะ ไป   ขวัญรีบพูดตัดบท   รินจึงต้องขึ้นรถไปด้วยความเกรงใจ
แต่ในใจดีใจม๊าก...... ตลอดทางที่นั่งรถมา รินตื่นเต้นก็เลยทำหน้าไม่ถูกเพราะกลัวเก็บอาการไม่อยู่ นทีสังเกตเห็นสีหน้ารินบนกระจกก็คิดว่ารินกลัวที่จะต้องกลับบ้านกับเขาเพียงสองคนนทีจึงชวนขวัญให้ไปส่งรินที่บ้านพร้อมกัน  พอรินได้ยินก็เลยนึกว่านทีไม่อยากจะอยู่ใกล้เธอ และไม่เต็มใจที่จะไปส่ง  จนได้มาโล่งใจก็ตอนที่นทีบอกขวัญว่ากลัวรินจะกลัวเขาที่ต้องกลับบ้านกับเขาแค่สองคน
แต่ขวัญบอกว่าจะนั่งเบียดกันไปทำไม แล้วก็เลยถือโอกาสถามรินว่ากลัวไหม รินก็ตอบแบบไม่ต้องคิดว่า "ไม่กลัวหรอกค่ะ"และแล้วก็เป็นอันตกลงว่าส่งขวัญที่บ้านก่อน  ทำให้รินดีใจมากเกือบจะเก็บอาการไม่อยู่แน่ะ    จากบ้านขวัญไปบ้านรินก็ไม่ไกลมากนัก  แต่วันนี้ตอนนี้รินอยากให้บ้านของเธออยู่ไกลจากบ้านขวัญมากๆ จะได้อยู่ตามลำพังกับนทีนานๆ แค่ได้แอบคิด แอบมองข้างเดียวก็พอ
ตลอดทางมารินรู้สึกว่ามีความสุขที่สุด  แต่นทีกลับรู้สึกว่ารินไม่ไว้ใจเขา ก็เลยชวนรินคุย เผื่อรินจะได้ไม่ต้องคิดมากและเพื่อสยบความเงียบ
นทีสังเกตเห็นรินเอามือปิดจมูกมาแทบจะตลอดทาง พอถึงบ้านริน นทีจึงตัดสินใจถามรินว่า พี่เหม็นเหรอริน  รินไม่กล้าพูดความจริง
ก็เลยพูดอ้อมๆว่า "ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"    นที:ก็พี่เห็นเราน่ะเอามือปิดจมูกแทบจะตลอดทางเลยน่ะสิ      ริน:ก็ใช่น่ะค่ะเหม็นแบบเหม็นอับ
แต่ไม่ถึงกับเหม็นมกาหรอกนะคะ     นที:พี่น่ะไม่มีใครมาทำอะไรให้หรอกผ้าน่ะพี่ก็ซักเอง ตากเอง รีดเอง จะเอาไปจ้างซัก อบ รีด ก็แพงน่ะพี่เสียดายเงิน อย่ามองว่าพี่ซกม๊กนะ      รินได้ทีจึงอาสาว่าจะไปช่วยจัดที่ทางที่บ้านให้ จะได้ปลอดโปร่งโล่งสบาย    นที:จะดีเหรอ(เหมือนจะเกรงใจ แต่ความจริงน่ะหาคนอาสามาตั้งนานแล้ว)   ริน:ถ้าพี่มารับไปทำน่ะเต็มใจอยู่แล้วแลกกับการมาส่งรินไง    นที:งั้นไม่เกรงใจนะ แล้วจะให้มารับเมื่อไหร่ล่ะ
ริน:พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะสักตอนบ่ายๆแล้วกัน(แต่ในใจบอกว่าไปตอนนี้เลยก็ได้)แล้วรินก็เดินเข้าบ้านโดยลืมที่จะขอบคุณนทีที่มาส่ง   และด้วยความที่นทีเป็นคนขี้เล่น  ก็เลยพูดออกมาว่า"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง" รินก็เลยนึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณเขา  หล่อนจึงหันมายิ้มให้เขา   ตอนนั้นนทีก็ตกอยู่ในภวังค์ยิ้มของรินชั่วขณะ แล้วเขาก็มารู้สึกตัวตอนที่รินเดินเข้ามาใกล้ และพูดว่า  ขอบคุณนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน  นทีก็ได้แต่ยิ้มแก้เก้อ ตามด้วยการสตาร์ดรถออกไป    คืนนี้หลังจากอาบน้ำอย่างมีความสุข จะเข้านอน  แต่ก็นอนไม่หลับ เพราะตื่นเต้นที่พรุ่งนี้
จะได้ไปบ้านนที แต่ที่ดีใจมากกว่านั้นก็คือการที่จะได้ใกล้ชิดกับนทีอีกครั้ง  แต่สักพักก็หลับลงไปได้เพราะความเพลีย
      เรื่องนี้ยังไม่จบแค่นี้นะคะ  โปรดติดตามตอนต่อไป