เธอ...เค้า...ฉัน...และวันเก่าๆ1

รอยยิ้มกับความเหงา

...ปี๊นปี๊น..."เร็วๆซิลูกรถมาแล้ว เด๋วก็สายอีกหรอก" เสียงที่ดูเป็นกังวลของคุณแม่เรียกฉัน "ได้ยินแล้วค่ะ กำลังรีบอยู่..." ฉันรีบวิ่งไปขึ้นรถประจำทาง ทุกคนบนรถประจำทางมองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา ประมาณว่า เธอสายอีกแล้วหรอ... แต่ยังไงฉันก็ยังไปทันเข้าแถว อิอิ ^o^ 
วันนี้เปิดเรียนวันแรก...นักเรียนใหม่ที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาก็เยอะ นักเรียนเก่าที่ขึ้นมาจาก ม.3 ก็มีบ้างประปราย "แล้วเพื่อนๆฉันอยู่ไหนกันหมดเนี่ย" ฉันแอบบ่นงุกงิกงุกงิก มองซ้ายมองขวา เหมือนว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่อย่างงั้นแหละ!! 
"นี่เธอ หลีกทางหน่อยเซ่ เกะกะเจง " แล้วฉันก็ถูกผลักออกจากทางเดิน... แม้ฉันขอดูหน้านายหน่อยเหอะใหญ่มาจากไหนเนี่ย ดูพูดจากับผุหญิง น่าเกลียดจิงๆ ตุ๊บตุ๊บตุ๊บตุ๊บ...เสียงฝีเท้าฉันวิ่งตามหลังผุชายคนที่ผลักฉัน...แล้วฉันก็วิ่งผ่านหน้าเค้าไป ไปแอบมองเค้าอยู่หลังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ... 
พระเจ้า!! ในโรงเรียนนี้มีคนหน้าตาแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย สูง ผอม ขาว หุ่นงี้เท่ เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นสุดโปรดที่ฉันชอบอ่าน เค้าเป็นใครเนี่ย 
"อีเผือก...มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" เสียงยียวนกวนประสาทของผุชายที่ไม่ได้มีความน่าสนใจดังมาจากข้างหลังฉัน "เมธี...ถ้าเธอยังเรียกฉันแบบนี้อีกนะ!! ฉันจะ..." ฉันพูดยังไม่ทันจบ "จะทำไม...จะเต๊ะรึไง...เหอะ เต๊ะหมาให้ถึงก่อนเหอะ555+" เออ!! ใช่ซิ ฉันมันตัวเล็ก แล้วขาว(แบบธรรมชาติลงโทษ ขาวเกิน) คอยดูนะ...สักวันเหอะถ้าฉันสูงฉันสวยขึ้นมาเมื่อไหร่ละก้อ อย่ามาง้อก็แล้วกัน...ฉันบ่นงุกงิกแล้วเดินตามหลังเมธีไปหาเพื่อนๆ 
"นี่ฟ้าอยู่ห้องไหนเนี่ย!! ดูให้ฟ้ากันรึป่าว" (-o-)ฉันถามเพื่อนๆ...และลุ้นว่าจะได้เรียนห้องเดียวกันเหมือนเดิมรึป่าว " ฟ้าอยู่ห้อง 2 กับนุ๊กนะ....ส่วนเมธีและเพื่อนๆคนอื่นๆ อยู่ห้อง5" นุ๊กแจกแจงรายละเอียดให้ฉันและเพื่อนๆในกลุ่มฟัง " โถ่!! คนอื่นเรียนด้วยกันหมดเลย งั้นเราก็เหงาแย่ซินุ๊ก!! " นุ๊ก เด็กผุหญิงตากลมแก้มยุ้ยเพื่อนสนิทฉัน ทำน้าบึ้งใส่ฉันแล้วพูดว่า " ทำไมย๊ะ ไม่อยากอยู่กับฉันรึไง"...."ป่าวน้า" ฉันทำหน้าบ้องแบ้ว...
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง....เสียงกริ่งดังขึ้น....เสียงนักเรียนก็เจี๊ยวจ๊าวขึ้นกว่าเดิม เพราะต้องแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน...ฉันกับนุ๊กก็แยกไป ฉันเลือกนั่งที่นั่งตัวที่3ริมหน้าต่างฝั่งเดียวกับประตู ส่วนยัยนุ๊กนั่งโต๊ะตัวที่4 แถวเดียวกัน พอเลือกที่นั่งได้แล้วฉันก็ฟุบนอนลงกับโต๊ะ...
ตุ๊บ!! เสียงโยนกระเป๋าลงอย่างแรง ฉันเงยหน้าขึ้น...โอ้วววววววววพระเจ้า(-0-)? ฉันมองตาค้างงงงงงปากหวอ!!เทพบุตรสุดหล่อของฉัน...."มองอะไรยัยเผือก....ไม่เคยเห็นคนรึไง.....หุบปากได้แล้ว...น้ำลายจะยืดแล้ว" ฉันรีบหลุดจากพวังค์แล้วหุบปาก...เฮ้ย!! ฉันทำอะไรเปิ่นๆไปอีกแล้วเนี่ย...
หลังจากเช้านั้นในห้องเรียน ทุกชั่วโมงยาม...สายตาฉันก็พยายามสอดส่องหา เทพบุตรสุดหล่อของฉันแล้วฉันก็เริ่มพูดถึงเค้าบ่อยขึ้น จนเพื่อนๆบอกว่าฉันเป็นเอามาก...และฉันไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเพื่อนในกลุ่มของฉัน... 
ตกเย็นมาฉันกลับถึงบ้าน...ดึกๆฉันก็ยังโทรเม้าส์กับยัยนุ๊กเพื่อนสนิทฉันเหมือนเดิม"ฟ้า แกช่วยหยุดพูดถึงเทพบุตรสุดหล่อของแกสักแปปนึงได้มั๊ย..." เสียงนุ๊กที่ผ่านมาทางสายโทรศัพท์ฟังดูออกจะรำคาญ "ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกหน่อยเกี่ยวกับเมธี" นุ๊กทำให้ฉันสงสัย..."มีอะไรหรอแก"ฉันถามนุ๊ก...แต่นุ๊กยังไม่ทันจะพูดต่อก็มีเสียง...ตุ๊ดตุ๊ด...เสียงสายเรียกซ้อนของฉันดังขึ้น...เบอร์แปลกๆ...ใครหว่า..." เด๋วรอแปปนึงนะนุ๊ก" ฉันรับสายซ้อนที่ว่า" ฮาโหล่...." "ยัยเผือกใช่มั๊ย!!" อุ๊ยตายล่ะ ใครช่างหยาบคาย...แบบนี้ต้องเป็นนายเมธี จอมยียวนแน่ๆเลย " นี่เมธี...ฉันบอกว่าให้เธอเลิกเรียกฉันอย่างนี้ซะที!!" เสียงฉันฟังดูจะหงุดหงิด..."เมธีนี่ใครหรอ? แฟนเธอหรอ" " อ้าว!! ไม่ใช่เมธีหรอ แล้วนี่ใครล่ะเนี่ย?" "บอกก็กลัวดิ!! นี่ยัยเผือก...วันนี้อาจารย์สั่งงานอะไรรึป่าว" เอ๊!! ฉันเริ่มสงสัย...เรียนห้องเดียวกับฉันด้วยหรอถึงถามแบบนี้...หรือว่าจะเป็นเทพบุตรสุดหล่อของฉัน 555+ คงเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันก็แอบหวังเล็กๆ " ก็ไม่มีงานอะไรนะ...นี่มันยังช่วงแรกๆอยู่...อาจารย์คงยังไม่สั่งงานหรอก" " อืม...ขอบใจ แค่นี้แหละ" ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด เสียงปลายสายตัดไป...เสียมารยาทที่สุดฉันยังไม่ทันได้ถามเลยว่าตกลงเธอเป็นใคร...ฉันหงุดหงิดจนลืมยัยนุ๊ก..."เออนุ๊ก...เมื่อกี้เธอว่าไงน่ะ!!" "อืม ไม่มีอะไรแล้ว...ฉันลืมไปแล้ว...แล้วใครโทรมาล่ะ เมธีหรอ? " "เหอะๆๆ"ฉันหัวเราะด้วยเสียงยียวน..." มานจาโทรหาช้านทามม้ายยยยยร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา...ใครก็ไม่รุโทรมา ยังไม่ทันได้ถามก็วางไปซะละ...ฉันง่วงแล้วนุ๊ก...ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ" 
.... สายแล้วๆฉันรีบวิ่งไปเข้าแถว...ตุ๊บตุ๊บตุ๊บ...เสียงฝีที่รีบพอๆกันตามหลังฉันมา...โอ๊ย!!/โอ๊ย!!! เสียงฉันและเสียงผุชายอีกคนที่วิ่งตามหลังฉันมาดังขึ้นพร้อมกัน..."อีเผือก!! ซุ่มซ่ามอีกแล้ว" ฉันสะดุดหกล้ม เลยทำให้คนข้างหลังล้มไปด้วย (T^T) "แล้วเป็นไรมากป่าวเนี่ย ไหนดูดิ" คนที่วิ่งตามหลังฉัน แล้วก็ล้มไปกับฉัน คือ เมธีนั่นเอง..."อ๊ายยยยยเลือดออกเลย (T^T) เจ็บจัง!!" เสียงฉันอวดครวญ " มานี่!!" เมธีพยุงฉันไปที่ห้องพยาบาลทั้งๆที่ตัวเค้าเองก็เจ็บเหมือนกัน...ก็เล่นวิ่งมาเต็มแรงซะขนาดนั้น...สายตาทุกคู่ที่เข้าแถวกันอยู่มองมาทางฉันและเมธี...แล้วก็เริ่มมีเสียงซุบซิบ..." นั่นใครนะ ยัยเผือก" เบนซ์เทพบุตรสุดหล่อของฉันถาม หลังจากที่เราทุกคนเข้ามานั่งประจำที่ในห้องเรียนแล้ว "ใคร...อะไร...ตอนไหน..." (~-~)? ฉันทำหน้างงๆ...."ก็คนที่เธอกอดกับเค้าตอนเช้าไง" "จะบ้าหรอ!! ฉันไม่ได้กอดกับเค้านะ...ก็ฉันหกล้มนี่เค้าเลยช่วยพยุงฉัน...แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันด้วยไม่ใช่แฟน ชิ!!" ฉันร้องเสียงหลงที่เบนซ์หาว่าฉันกอดกับเมธี แล้วพูดราวกับหมั่นไส้เบนซ์ซะเต็มประดา....ติ๊ดติ๊ด...เสียงเมสเสดฉันดังขึ้น...เป็นหมายเลขแปลกๆที่โทรมาหาฉันเมื่อคืนนี่..." ยัยบ๊อง!! โตแล้วยังจะหกล้มอีก...แบร่ :p อิจฉาคนนั้นจัง!!" ฉันอ่านแล้วก็งงๆและก็โมโห...มาว่าฉันบ๊อง ทำไมย๊ะ สี่เท้ายังรุพลาดนักปราชญ์ยังรุพลัง แล้วฉันเป็นผุหญิงตัวเล็กๆตาดำๆทำไมจะหกล้มบ้างไม่ได้ ชิ!! ...ฉันอยากรุจังว่าเบอร์ใคร...จะโทรกลับไปดีมั๊ยเนี่ย????
ตัวอย่างตอนต่อไป...
"ฮาโหล...นี่เบอร์ใครหรอ??"ฉันตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะโทรดีรึป่าว สุดท้ายฉันก็โทร..."แล้วยัยเผือกโทรหาใครล่ะครับ" ดูทำ จะด่าฉันหรือจะพูดดีๆกับฉันเนี่ย...
"เธอคบกับฉันได้มั๊ย???....ยัยเผือก....." กึ๊ย!! เค้าสารภาพรักกับฉัน...ฉันจะทำไงต่อดี...จะเลือกใครดีล่ะ
โปรดติดตาม...ตอนต่อไป