ผู้พิทักษ์(ตอนที่ 1 ปฐมบท)

เมฆฟ้า

ปีพุทธศักราช 4449 ช่วงรอยต่อแห่งพระอริยะเจ้าองค์ใหม่ตามคำทำนายแห่งพระศรีอาริย์
หลังเกิดสงครามนิวเคลียร์ครั้งใหญ่ มวลมนุษยชาติแทบสูญสิ้นพันธุ์ อรรยะธรรมต่างๆของมนุษย์ล่มสลาย ธรรมชาติเริ่มกลืนกินโลก มวลมนุษย์ในโลกนี้เหลือเพียงไม่กี่กลุ่มที่ยังคงรอดชีวิตและดำรงเผ่าพันธุ์ต่อมาได้ ไม่เหลือศาสนาใดไว้ในโลกหลักธรรมคำสอนของแต่ละศาสนาถูกทำลายไปเกือบสิ้นพร้อมๆกับสงคราม คงเหลือแค่ความทรงจำของคนที่ยังรอดชีวิตให้พอได้เล่าแก่ลูกหลานฟังบ้าง แต่ก็ไม่อาจจะลึกซึ้งถึงหลักธรรมนั้นได้ มีเพียงคำทำนายที่เล่าสืบต่อๆกันมาแห่งพระศาสดาองค์ใหม่ด้วยเหตุนี้จึงเกิดลัทธิต่างๆมากมายอ้างตัวว่าเป็นพระศาสดาองค์ใหม่ลงมาจุติ
ณ ก้นทะเลสาบที่ลึกลงไปมีวัตถุประหลาดสิ่งหนึ่งกำลังเคลื่อนที่ขึ้นมาอย่างช้าๆท่ามกลางความมืดของคืนที่แม้แสงจันทร์ก็ไม่อาจส่องแสงเมื่อพ้นท้องน้ำมันค่อยๆลอยเข้ามายังฝั่งแล้วก็เกยอยู่ ณ ที่นั้นเองประตูบานหนึ่งค่อยๆเปิดออกพร้อมๆกับก๊าชถูกพ่นออกมามีน้ำไหลออกมาเป็นระยะๆร่างๆหนึ่งเริ่มขยับอย่างช้าพร้อมกับสำลักน้ำอย่างรุนแรงมันพยามยามลุกขึ้นแล้วนอนพิงในที่นั้น เสียงหายใจแผ่วเบา มันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วพูดออกมาเบาๆว่า  ที่นี่ที่ไหน แล้วร่างนั้นก็ค่อยๆสงบนิ่งลงอย่างช้าๆ
	นะโมตัสสะ ภควะโต อรหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภควะโต อรหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภควะโต อรหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
	เสียงสวดมนต์ยังคงกึกก้องอยู่ภายในบ้านหลังหนึ่งฟังดูเยือกเย็นสงบยิ่งนักชวนให้ใจเราเย็นสบายนิ่งสงบดุจน้ำใสที่อยู่ในแก้วที่ไร้แม้แรงกระเพื่อมเมื่อบทสวดมนต์จบลงได้ยินเสียงของคนที่คุยกันเล็กน้อยแล้วก็แยกย้ายกันออกจากบ้านหลังนั้นเหลือเพียงเด็กหนุ่มกับคนแก่คู่หนึ่งยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ยอมไปไหน
*ท่านผู้เฒ่า เราสวดมนต์บทนี้มาหลายรุ่นแล้วนะขอรับเมื่อไหร่คำนายจะเป็นจริงซะทีหล่ะขอรับเราจะรอไปจนถึงเมื่อไหร่กันขอรับ
*เมฆาเอ๋ย เจ้าว่าถ้าไม่มีบทสวดบทนี้หมู่บ้านเราจะเป็นเช่นไร กลับเข้าสู่ป่า เป็นมนุษย์ที่ไม่มีแม้จิตรสำนึกอย่างกระนั้นหรือ อยู่อย่างไร้จุดมุ่งหมาย เกิดมาหากินสืบพันธุ์แล้วก็ตายอย่างสัตว์สันดานเดรัจฉานอย่างนั้นหรือ
*แต่กระผมว่ามันหาเหตุผลไม่ค่อยได้นะขอรับ คำทำนายจะเป็นจริงหรือปล่าวหรือเป็นแค่เรื่องเล่าที่มนุษย์รุ่นก่อนแต่งขึ้นมันก็เป็นได้นะขอรับ
*เมฆาเอ๋ย แล้วเจ้าคิดว่าบทสวดมนต์บทนี้มาจากไหนกันหล่ะเป็นภาษาใดที่เจ้าเคยได้ยินบ้างหล่ะ
บทสวดมนต์เป็นแรงยึดเหนี่ยวให้หมู่บ้านเราสามัคคีกันให้คนในหมู่บ้านเราอยู่กันอย่างสงบสุขก็ดีแล้วพอแล้วมิไช่หรือแม้ไม่มีคำทำนายบทสวดก็ยังคงมีประโยชน์สำหรับพวกอยู่ เจ้าก็คงเห็นด้วยตาของเจ้าแล้วนี่
*ขอรับท่านผู้เฒ่า แต่กระผมเพียงแค่สงสัยนะขอรับ
*เมฆาเอ๋ย วันใดที่มีผู้แปลบทสวดมนต์นี้ได้ วันนั้นแหละที่คำทำนายเป็นจริง
แล้วนักสู้รุ่นนี้หล่ะมีใครน่าสนใจมั่งหล่ะเมฆาข้าไม่ค่อยได้ออกไปดูเลย 
*รุ่นนี้เห็นจะมีเพียงคนเดียวที่โดนเด่นกว่าใคร ชิน เขาเป็นเด็กคนเดียวที่สามารถทำคะแนนได้โดดเด่นผ่านบททดสอบที่ยากและหาคนที่เทียบไกล้ไม่ได้เลย
*อือ....... ชิน ...เด็กที่รอดจากการฆ่าล้างตระกูลเมื่อสิบสองปีก่อนน่ะหรือ ข้าชักจะหวั่นใจซะแล้วสิ
*หวั่นใจเรื่องอะไรหรือขอรับ ข้าว่าดีเสียอีก ที่มีเด็กมีพรสวรรค์เกิดขึ้นที่หมู่บ้านเรา
*เขาเหมือนพวกที่วิวัฒนาการข้ามขั้นหรือปล่าวหล่ะ
*ไม่นี่ขอรับ
*ถ้าเขาคอยเป็นเรี่ยวแรงให้เราในอนาคตก็ดีสิ ในทางกลับกันถ้าเขาเป็นศัตรูหล่ะอะไรจะเกิดขึ้น
*ท่านกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือขอรับถ้าท่านผู้เฒ่าเป็นห่วงเรื่องนี้ข้าจะดูแลเด็กคนนี้เป็นพิเศษเลยขอรับข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาดขอรับ
*ฝากด้วยนะ เมฆา
ณ ลานฝึกนักสู้
พวกเจ้าผ่านการฝึกการเรียนมาพอสมควรแล้วพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเราฝึกไปเพื่ออะไรกัน
ปกป้องหมู่บ้านจากศัตรูครับ
ปกป้องคนที่เรารักครับ
ต่อสู้กับพวก นีโอฮิว ครับ
อือ ใครมีความเห็นนอกจากนี้อีกไม๊
เพื่อเป็นผู้พิทักษ์ครับ
เมื่อสิ้นคำตอบของเด็กชายผู้หนึ่ง ทุกคน ณ ที่นั้นเงียบกริบอึ้งไปสักระยะหนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกันหัวเราะจนแทบกลิ้ง
นี่ จิน ครูว่าเธอต้องขยันกว่านี้นะไม่แน่หรอกความหวังที่จะเป็นผู้พิทักษ์อาจเป็นจริงขึ้นมาได้สักวันแต่ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้หล่ะก็ครูว่ายาก
*นี่เธอดูสิอีตาจินน่ะหัวก็ทื่อ แถมการต่อสู้ก็ไม่เอาไหนริอยากเป็นผู้พิทักษ์ถ้าเป็นชินก็ว่าไปอย่างเน๊าะ
*นั่นสิไม่ได้ดูตัวเองเลย
แม้เสียงนินทานั่นจะเบาสักเพียงไหนก็ไม่อาจหลุดพ้นจากการได้ยินขอ จิน เด็กผู้ซึ้งไม่มีแม้พรสวรรค์ในด้านการต่อสู้เลยจะมีก็เพียงใจที่รักในการต่อสู้และฝันที่จะเป็นผู้พิทักษ์ให้ได้เขาพูดกับตนเองเบาๆว่าสักวันคนที่ดูถูกเขาจะต้องสยบต่อเขาในวันที่ความฝันนั้นมาถึงเขาเหลือบมองไปที่ชินเด็กผู้ซึ้งเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์แห่งการต่อสู้ ท่าทางของชินสง่า สุขุมเยือกเย็นสมแล้วที่แม้นักแต่ครูยังยกย่องว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ เป็นอัฉริยะแห่งการต่อสู้เขาแอบอิจฉาชินมาโดยตลอดแต่เขาได้เพียงเก็บความลับนี้ไว้ในใจเรื่อยมาพร้อมฝึกฝนตัวเองตลอดมาโดยตลอดมิได้ขาดแม้ในยามว่าง
สักครู่นั้นเองที่จินกำลังนึกอยู่ในใจก็มีเสียงตะโกนมาแต่ไกล
มีคนตาย มีคนตายที่ท้ายหมู่บ้านทุกคนต่างลุกฮือวิ่งไปโดยที่ไม่ต้องมีใครเรียก
*เป็นอย่างไรบ้าง
*ดูจากสภาพศพแล้วถูกพวกนีโอฮิวฆ่าตายอย่างแน่นอน
*ท่านมันใจได้อย่างไร
*แขนทั้งสองข้างถูกหัก บนคอมีรอยถูกกัดไม่มีสัตว์หรือคนสามารถที่จะทำอย่างนี้ได้ที่สำคัญมันไม่ได้ฆ่าเพื่อเป็นอาหารท่านเมฆาท่านมีความเห็นว่าอย่างไร
*ถ้าเป็นเช่นเจ้าว่าจริง พวกมันมาทำอะไรแถวนี้ บอกทุกคนให้ระวังตัวและให้นักสู้ทุกคนวางเวรยามอย่างหนาแน่นจนกว่าเราจะแน่ใจข้าจะไปปรึกษาท่านผู้เฒ่าก่อน
เอาหล่ะเด็กๆเราไปฝึกกันต่อได้แล้วเรื่องนี้ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาจัดการกันเถอะครูฝึกบอกกับนักเรียนที่มามุงดูอยู่ ณ ที่นั้น
มีเสียงโจษจั่นระหว่างนักเรียนทั้งหลายถึงเรื่องการตายของคนในหมู่บ้าน
*จินนายว่าเรื่องนี้เป็นไง
*เรื่องอะไรหล่ะ
*ก็เรื่องที่มีคนตายในหมู่บ้านเราน่ะสิถ้าเป็นพวกนีโอฮิวหล่ะก็พวกเราแย่แน่ๆเลย
พวกเรามีนักสู้อยู่เต็มหมู่บ้านแล้วจะกลัวไปทำไมแล้วพวกนีโอฮิวไช่ว่าจะมีเยอะซะหน่อย
เขาว่าเมื่อแปดปีที่แล้วมีการต่อสู้กันนีโอฮิวหนึ่งคนสามารถล้มนักสู้ของเราไปแปดคนเชียวนะ	เขาว่ามันเก่งมากเลย
*ตกลงพวกนี้เป็นปีศาษอย่างนั้นเหรอ
*ไม่รู้สิ
*ฉันว่าคนนั้นหน่ะน่ากลัวกว่าพวกนีโอฮิวเสียอีก
*ใครหรือ
*ข้างหลังนายไง
*นี่พวกนายไม่ฟังที่ฉันสอนเลยไช่ไหม
จึ๋ยยซวยแล้วเรา
โป๊กกกกเสียงหัวชนกันดังสนั่นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เพื่อนๆร่วมห้องเรียงหัวเราะ
มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้หัวเราะหรือมีอารมณ์ร่วมไปกับเพื่อนๆชินยังคงสงบนิ่งอยู่ในท่าเดิม
นี่ชินนายไม่กลัวพวกนีโอฮิวเหรอ
ชินเหลือบตามองนิดนึงแล้วพูดว่าถ้าฉันเลือกได้หล่ะก็ฉันยอมเป็นนีโอฮิวดีกว่าอยู่กับพวกไร้สาระพวกนี้เสียอีก
คำตอบที่ได้ทำให้ธิดาถึงกับอึ้งธิดาแอบชอบชินมานานแล้วและพยายามที่ทำตัวสนิทกับชินตลอดเวลา แต่ผลที่ได้คือความเย็นชาของชินนั่นเอง แต่ถึงอย่างไรชินก็เป็นคนที่ธิดาชอบมากที่สุด
**ท่านผู้เฒ่าท่านมีความเห็นว่าอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
*เราอย่าพึ่งสรุปอะไรตอนนี้ดีกว่าบางทีมันอาจจะไม่ไช่อย่างที่เราคิดก็ได้
*ท่านหมายความว่าไม่ไช่พวกนีโอฮิวหรือขอรับ
*ข้าไม่ได้พูดอย่างนั้นซะหน่อยข้าบอกเพียงว่าอย่าพึ่งด่วนสรุปอะไรให้มากนักไม่งั้นเราอาจหลงกล 
แผนของใครบางคนเข้าก็ได้ทางที่ดีเราควรสืบดูให้รู้แน่ชัดเสียก่อนก่อนที่จะสรุปอะไรลงไป
*ขอรับ เมฆารับคำของผู้เฒ่าผู้นำแห่งหมู่บ้านมาพิจารณา
ในห้องนอนของนักสู้รุ่นเยาว์กลุ่มหนึ่ง
เล่นอะไรกันทุกคืนไม่น่าเบื่อหรอกเหรอเสียงของหมูน้อยเพื่อนร่างใหญ่ใจเล็กของจิน
แล้วจะให้ทำอะไรเล่าจะนอนหรือก็ยังไม่ง่วง
นายบอกว่าอยากเก่งกว่านี้ไช่ป่ะเรามาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า
อะไร
ที่ห้องลับของหมู่บ้านไงเขาว่ากันว่าเป็นแหล่งรวมสุดยอดกันต่อสู้ที่นักสู้ระดับ4ขึ้นไปเท่านั้นนะที่จะมีสิทธิ์ได้เรียน สนป่ะสนไม๊
อือ  น่าสนและน่าตื่นเต้นดีนายว่าไงชิน
ชิ ขนาดวิชาที่ครูให้เราเรียนพวกนายยังทำไม่ได้เลยประสาอะไรกับวิชาการต่อสู้ชั้นสูงอย่างนั้น
ไม่สนก็ไม่ว่านี่ไม่เห็นจะต้องพูดเรื่องนี้เลยขอให้นายเก่งไปคนเดียวก็แล้วกันอยู่กับสิ่งที่อาจารย์สอนน่ะดีแล้วไปกันเถอะหมูน้อยอย่าไปสนคนพันธุ์เลย
แล้วจินกับหมูน้อยก็เดินออกไปจากห้องนอน 
เฮ้  ไปด้วยสิเสียงของชินตามหลังออกมา
เอ้าไหนบอกว่าไม่สนไง
ฉันแค่เบื่อวิชาที่ครูสอนเท่านั้นแหละซ้ำซากระดับชั้นนี่หาวิชาที่เหมาะและเจ๋งกว่านี้ดีกว่า
เขตต้องห้าม ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต 
นี่หมูน้อยทำตามแผน
โอ้ยช่วยด้วยเสียงร้องของหมูน้อยดังไปถึงนักสู้เฝ้าหอหนังสือ
ใครเป็นอะไรไปดูซิ
อ้าวหมูน้อยเป็นอะไรน่ะ
สงสัยงูกัดครับปวดมากเลย
เฮ้ยมาช่วยกันหน่อยสิสงสัยหมูน้อยถูกงูกัดข้าคนเดียวแบกไม่ไหว
ได้รอเดี๋ยว
เมื่อทั้งคู่กำลังเป็นห่วงหมูน้อยพอได้โอกาสชินและจินจึงเข้าไปในห้องลับนั้นอย่างสบายพอทั้งสองได้เข้าไปในห้องลับนั้นทั้งสองต้องตกตะลึงไม่นึกว่าจะมีหนังสือเยอะขนาดนี้จินพูดออกมาว่าแล้วจะเอาเล่มไหนดี
ในนี้ไม่มีอะไรหรอกมันต้องมีมากกว่านี้สิชินมองไปรอบๆท่ามกลางความมืดมีเพียงแสงของพระจันทร์ที่ยังพอช่วยนำทางให้มองได้ในเวลาที่ดวงตาปรับสภาพในความมืดชินมองไปเห็นหนังสือเล่นหนึ่งมันแปลกตรงที่ว่าหนังสือเล่มอื่นจะหันหัวของตัวหนังสือไปด้านขวาแต่เล่นนี้กลับหัวไปด้านซ้ายชินนำหนังสือเล่มนั้นออกมาดูก็ไม่มีอะไรจึงได้นับกลับไว้ที่เดิมและได้หันหัวหนังสือไปทางด้านขวามตามหนังสือเล่นอื่นทันใดนั้นเองชั้นหนังสือก็เลื่อนออกเป็นประตูเข้าไปอีกทั้งสองได้เดินเข้าไปในนั้นเห็นกล่องๆหนึ่งวางไว้ตรงกลางห้องชินเข้าไปเปิดดูเห็นลูกแล้วลูกหนึ่งมันสามารถเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆดูแล้วสวยงานยิ่งนัก
เอาวางไว้ที่เดิมเถอะเราว่ามันไม่เหมาะเรามาหาตำราการต่อสู้ไม่ได้มาหาลูกแก้วซะหน่อยจินบอกกับชิน
ไม่ เราจะเอามันไปด้วยแล้วค่อยเอามาคืน
นายจะเอามันไปทำอะไรมันไม่มีประโยชน์กับเราหรอก
ไม่รู้สิแค่คืนเดียวน่าไม่เป็นไรหรอก
ในขณะนั้นเองชินรู้สึกถึงพลังของลูกแก้วกำลังวิ่งเข้าสู่ตัวเองมันเย็นอย่างบอกไม่ถูกแต่เป็นความกดดันอย่างมหาศาลยากที่ต่อต้านได้
นะนายเป็นอะไรไป
อะไรหรือ
ตานายเรืองแสงสีฟ้าด้วย
ไม่รู้สิคงเป็นเพราะลูกแก้วนี้ละมั้งแต่ช่างมันเถอะไม่หาตำราดีกว่าทั้งสองออกจากห้องนั้นชินได้นำหนังสิอไว้อย่างเดิมประตูลับปิดตัวลงทันใดนั้นเอง
มีคนมาหลบเร็ว
มีคนๆหนึ่งกำลังทำท่าหาของบางอย่างอย่างรีบร้อนจินและชินจึงแอบออกจากห้องนั้นโดยไม่ให้รู้ตัวทั้งสองเดินออกยังไม่ได้พ้นประตูก็สะดุดกับร่างๆหนึ่งชินก้มมองดูนี่มันนักสู้ที่เฝ้าประตูนี่
อะไรเหรอจิมถามด้วยความสงสัย
เขาตายแล้ว
หา!คนตาย จินร้องออกมาอย่างลืมตัว
อย่า! เสียงของชินพยายามที่ห้ามไม่ให้จินร้องออกมา
แต่สายไปเสียแล้ว
พวกแกมาทำอะไรแถวนี้ นั่นมันลูกแก้วมหาเวทย์นี่ไม่นึกเลยข้าหามาตั้งนานไม่เจอแต่พอจะเจอมันก็ง่ายเสียนี่กระไรถ้าไม่อยากตายก็เอามันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้
จิน วิ่ง เสียงของชินตะโกนทำให้จินได้สติวิ่งออกไปจากที่นั่นทั้งคู่วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตพร้อมด้วยร่างของนักสู้นิรนามผู้นั้นตามติดๆแต่เด็กสองคนมีหรือจะวิ่งเร็วเท่านักสู้ผู้นั้น
อ๊ากกกกกกเสียงของชินร้องออกมารู้ถึงความเจ็บปวดอย่างสาหัสจินหนีไป
แต่ไอ้โม่งผู้นั้นหาได้สนใจจินไม่สิ่งที่มันต้องการคือลูกแก้วนั่นต่างหาก
โอ้ๆๆๆๆนึกว่าใครที่แท้ก็ ชิน เด็กอัฉริยะแห่งหมู่บ้านนี่เองนึกว่าอนาคตจะไกลแต่ชะตาก็ดันมาขาดซะก่อนน่าเสียดาย
จินลุกขึ้นพร้อมกับเอามือกุมแขนซ้ายไว้มีเลือดสดๆไหลออกมาไม่หยุดอันเกิดจากรอยมีดที่ชายผู้นั้นขว้างใส่นั่นเอง
แกรู้จักชื่อฉันแกเป็นคนในหมู่บ้านนี้
ฉลาดมากสมแล้วที่เป็นเด็กอัฉริยะของรุ่นนี้แกน่าจะตายไปเสียเมื่อสิบสองปีก่อนแต่เป็นเพราะสวรรค์ยังเข้าข้างให้แกมาหาลูกแก้วให้ฉันก่อนตาย
เหตุการณ์เมื่อสิบสองปีก่อนแกรู้เรื่องอย่างนั้นหรือ
รู้เรื่องอย่างนั้นหรือฮึๆๆๆหัวหน้าน่าจะฆ่าแกไปเสียตั้งแต่สิบสองปีที่แล้ว
หัวหน้า หมายความว่าอย่างไรมันเป็นใคร
อยากรู้อยากนั้นเหรอไปถามพ่อกับแม่ที่นรกสิแล้วข้าจะสงเคราะห์ให้ ตาย
ชายผู้นั้นฟันดาบลงไปที่ร่างของชินหวังสังหารแต่ได้ชื่อว่าเด็กอัฉริยะแห่งหมู่บ้านมีหรือจะจัดการได้ง่ายๆชินวางแผนไว้ตั้งแต่ตอนคุยกันแล้วเขาหลบคมดาบออกด้านข้างพร้อมกับกำดินเขวี้ยงใส่หน้าของนักฆ่า
นักฆ่าร้องโอยแสบตาพร้อมกับเอามือกุมหน้าชินไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดรอดกระโดดขึ้นเตะที่ก้านคอของนักฆ่าอย่างจัง นักฆ่าล้มลง ชินตามซ้ำอย่างไม่ปล่อยโอกาส
 เราทำอะไรลงไปเราทิ้งเพื่อนอย่างนั้นเหรอเราไฝ่ฝันมาตลอดว่าจะเป็นผู้พิทักษ์แต่เราทิ้งชินๆไว้ข้างหลังนี่คุณสมบัติผู้พิทักษ์อย่างนั้นหรือเราทำไม่ได้ เราทำอย่างนี้ไม่ได้แล้วเราจะทำอย่างไรสู้ก็สู้ไม่ได้เราจะทำอย่างไรดี  จินหยุดวิ่งไปครู่หนึ่งยื่นนิ่งบอกกับตัวเองว่าถึงแม้เราไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์ ถึงแม้ว่าเราจะจบชีวิตลงตรงนี้แต่เราทิ้งชิน ไม่ได้ตายเป็นตายว่ะแล้วจินก็วิ่งย้อนกลับไปเพื่อช่วยชิน