รักของเรน..

rain..

   .. เสียงฝีเท้าตึงตัง จากเด็กหญิงตัวเล็ก ถักเปียผูกโบว์สีฟ้ากวักแกร่งไปมา .. 
ที่ห้องโถงบ้านหลังใหญ่   สตรีผู้เป็นแม่กำลังคร่ำเคร่งกับงานเอกสารที่กองบนโต๊ะ  เหลือบสายตามองเด็กสาวตรงหน้า..  
 " แม่จ๋า เห็นเจ้าวุ้นของเรนเปล่าคะ.. "  เจ้าวุ้นเป็นสุนัขขนสีขาวหน้าตาน่ารัก.. ที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญในวันเกิดที่ผ่านมา เมื่อต้นปี..   
 "อยู่ ในครัว .. มั่งลูก "   
   แม่เงยหน้าตอบคำถาม อย่างไม่สนใจ  ก็เพราะแม่รู้ว่า วันหนึ่งที่แม่ต้องตอบคำถามจากลูกสาวตัวเล็ก เจ้าอารมณ์เป็นประจำ ด้วยคำถามที่แม่มองว่า ไม่จำเป็นที่จะต้องตอบในทันที ก็เพราะงานมากมายที่แม่ต้องรับผิดชอบ กับเวลาที่แม่ต้องให้ความสำคัญกับงานตรงหน้ามากกว่า สาวน้อยที่มีคำถามได้มากมายจนแม่ปวดหัว..
" กี้ เรนหาแล้ว ไม่มีเนี่ยน า "   ก้มหน้างุดๆ.. ทำปากจู๋ อย่างสงสัย .. 
"วุ่นวาย..ย.. ๆ ๆ ๆ ๆ   "   สายตา สอดส่ายมองตามพื้น..  สายตาเริ่มระแวง
 
  วิ่งเข้าห้องนู้นออกห้องนี้อย่างเอาเรื่อง   ก็เพราะจำได้ว่าก่อนไปโรงเรียนอตอนเช้า คำขู่ ..ของนายใจร้ายคนนั้นทำให้ต้องระแวง
				

" ระวังเหอะ!จะเอาไปทำซุ้ป .." .. นายคนนั้น กล่าวย้ำ .. 

   แม่จ๋า เรนไม่เข้าใจ ทำไมเค้าต้องจงเกลียดจงชัง ..วุ่นวายของเรน มากมาย ..   ถามซ้ำๆ กับความรู้สึกที่เกลียดชังเพิ่มขึ้น เช่นกัน

 " เอาเจ้าหมาสกปรก ออกไปได้มั้ย ยัยเด็กขี้ฟ้อง "    น้ำเสียงดุดัน สายตาคาดคั้นเอาเรื่อง  ตัวนายเองนะซิ ! นายสกปรก! ฮึ!  โกรธทุกครั้งที่ได้ยิน นายคนนั้นเรียก เจ้าหมาสกปรก

" ไม่ได้ !! เรนไม่ยอม .. !!    โต้ทันควัน ด้วยน้ำเสียง ดุดัน ไม่แพ้กัน 

" เรนจะฟ้องแม่ด้วยแหละ..!! " ขู่กลับ อย่างคิดว่าต้องได้ผล 

" ก็ลองดูซิ  จะจับมัดในห้องเก็บของซะให้เข็ด !! "   เสียงดุดัน ท่าทาง.. น่ากลัว

" กลัวนักนี่ ยี้ ..เรน กลัวจ๊างงง .."   ตะโกน ลั่นบ้าน .. อย่างล้อเลียน อุ้มวุ่นวาย แบกใส่บ่า หาย แว้ป..  ก็รู้เนี่ยนา นายคนนั้นไม่กล้าทำหรอก
       ..... 				

 ที่สวนหลังบ้าน..   
 
" แม่จ๋า แม่จ๋า  ! " ...    ร้องลั่น .. อย่างตกใจ 

  วุ่นวายถูกจับขังในกรงใหญ่ที่น่ากลัว    ตะกุยตะกาย ครางหงิงๆๆ   เมื่อเห็นเจ้านายน้อย..

  ใครเอาวุ่นวายของเรน ใส่กรงนะ  เกลียดที่สุดที่เห็นสุนัขตัวโปรดถูกขังในกรงใหญ่   ก็เพราะรู้ถึงสิ่งที่ถูกขังในนั้นต้องไม่ชอบแน่ๆ  ..  
 
  ไม่ได้นะ .. เรื่องนี้เรนไม่ยอมง่ายๆหรอก 

 " แม่ว่ามันคงเกเร แน่ๆ เลย .ไม่งั้น คงไม่ถูกจับขัง แบบนี้หรอก .."   ก็คงอีกตามเคยกับการเข้าข้าง ที่ฟัง จนเบื่อ .. ในทุกเรื่องที่คนถูกฟ้องจะถูกปกป้องจากแม่ 
 
"เรนไม่ยอม! ใครรังแกวุ่นวาย แม่บอกเรนมานะ.. "     ถามอย่างเอาเรื่องเต็มที่ ..   เปิดกรงขังอุ้มวุ่นวายออกมา ลูบหัวปลอบโยน.. 
 
  "มามะ .. โอ๋..ๆๆ.. ไม่ต้องตกใจ "   ทำปากจู๋  วุ่นวายครางหงิงงง.. ตาอ้อนฟ้องนายน้อย  หางส่ายไปมาอย่างดีใจ ที่ได้รับอิสระภาพ  

แม่ส่ายหัวไม่สนใจกับคำถาม  เดินกลับเข้าห้อง นั่งทำงานต่อ ..
				

ไม่ได้ซิ!  จะจบง่ายๆ แบบนี้ไดยังงัย เรนไม่ยอมหรอก!    
 
  ตรงไปที่ห้อง ของ.. นายคนนั้น   ถามเอาเรื่อง เต็มที่ .. 

" เอาวุ่นวายไปขังทำไม บอกมานะ! " น้ำเสียงกราดเกรี้ยว.. ขึ้นจมูกแหลมปิ๊ด..ด 

"ใครบอก !! ไม่ได้ทำซักกะหน่อย หาเรื่องกันเนี่ยนา "  นายใจร้าย.. ปฎิเสธ เสียงแข็ง ยังนั่งดีดกีตาร์ ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ 

"เอ่อ !! ระวังเจ้าหนูสกปรกตัวนั้น เอาไว้ให้ดีละกัน จะเอาคืนมั่ง " ...ตาวาวอย่างมาดมั่น ..  เจ้าหนูสกปรกที่พูดถึง ก็คือหนูแฮมเมอร์  ตัวโปรดสุดหวงของนายคนนั้น 

" ก็ ลองดูซิ !! "   เชิดหน้าท้าทาย  มือยังคงเกากีตาร์อย่างไม่สนใจ 

 " คอยดูละกัน เรนไม่สนหร้อก!!   ใครทำให้เรนเจ็บ คนนั้นต้องเจ็บเป็นร้อยเท่า ฮึ!..    ตาวาวอย่างไม่แพ้ .. 
 
  ปัง!! 
 โครม !!   กระแทกประตูปิด .. 
   .... 


 " โอ๊ยย อ๊ากกกส์   !! ..    เสียงร้องอย่างโหยหวน.. 
"
 ยัยบ้า ทำอะไรกับเสื้อฉัน ..!!    เสียงร้องโวยวายอย่างตกใจ  ชูเสื้อใหม่ ที่ขาดกะรุ่ง กะริ่ง.. 

" เรน ไม่ได้ทำรัยนะ ขี้ตู่ ..อีกแล้ว..ว "   กอดอก ยิ้มเยาะ อย่างสะใจ .. 
   หน้าซีดขาว โกรธจัด ก็แหง่ละ .. เสื้อใหม่เนี่ยนา ..   

" สารภาพ มานะ .. เธอเป็นคนทำใช่มั้ย?   !! ตะคอกใส่หน้า เสียงดุดัน มือเกร็ง ตาวาว.. อย่างโกรธจัด .. 

" บอกแล้วงัย ไม่ได้ทำ!! "    ยืนยัน เสียงเข้ม ลอยหน้า อย่างท้าทาย 

" ฉันไม่เชื่อ เธอมันยัยเด็กร้ายกาจ "    เดินย่างสามขุมมือกาง พร้อมตะบป.. 

" โอ๊ยย ..ปล่อยนะ เรนเจ็บ!! " ไหล่ถูกบีบ ..อย่างรุนแรง .. 

" แม่จ๋า .. ช่วยเรนด้วย..ย.. " สะบัดหลุด  วิ่งปรู๊ดดออกจากห้อง ปากตะโกน ร้องสุดเสียง .. 
       ........ 				

 "แม่ค่ะ"   เสียงระห้อย เช็ดน้ำตากลับเข้าห้องแม่  ฟ้องแม่ก่อนนายคนนั้นที่จะเข้ามา ใส่ร้าย..  ก็เพราะรู้ทันเนี่ยนา..

" ทะเลาะกันอีกแล้ว  แม่เบื่อจริงๆ "   เสียงแม่เนือยๆ  อย่างไม่สนใจ และไม่ยอมละสายตา จากงานตรงหน้า..  ก็แม่เป็นนักวิชาการเนี่ยนา  งานแม่มากมาย จนเรนรู้สึกว่า แม่ไม่สนใจคนข้างๆ  

 เสียงสอื้น ไม่จางหาย  " แม่จ๋า เรนถูกรังแก "   ฟ้องแม่ น้ำตาไหลพราก ทรุดตัวโอบเอวแม่ยิ้มประจบทั้งน้ำตา ซุกศรีษะเคล้าคลอที่ตักแม่..พร้อมเช็ดน้ำตาปรอย ..

" โกหกแม่อีกแล้ว! "   น้ำเสียงของแม่ เหมือนรู้ทัน .. 

" หนูไปทำอะไร ให้พี่เค้าอีกหละ เอาหนังสือไปซ่อน หรือว่า จับเจ้าลุกซ์เดินสามขา เฮ้อ!! " แม่ถอนใจ ถามคาดคั้น  เจ้าลุกซ์คือแมวตัวโปรดของนายคนนั้น  ทุกครั้งที่โกรธ  ..เจ้าลุกซ์ของนายคนนั้นจะถูกจับไขว้ขาบังคับให้เดินสามขา แม่เดาอย่างรู้ทันอารมณ์วีน ..

" เรนเปล่านะคะ .."   สายตาอ้อนยืนยันหนักแน่น  ก็ไม่ได้ทำ จริงๆ เนี่ยนา .. 

" มี้ต้องเชื่อเรนนะคะ .. ฮือๆๆ "   ร้องไห้เสียงดังขึ้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ที่กำลังเดินตรงเข้ามาที่ห้องของแม่

"ดูนี่ซิครับ เสื้อของผม เละหมดเล้ยย.."    ชูเสื้อที่ขาดเป็นรูโหว่  แม่มองอย่างวิเคราะห์ (ก็แม่เป็นนักวิชาการเนี่นนา) รูโหว่คงเกิดจากของมีคมตัด และมีเขี้ยวเล็กๆห้าหกรู  แม่คิดว่าแม่เดาเรื่องได้ถูก..

" มานี่ซิเรน.. มี้ต้องทำโทษแล้วนะ "    เสียงแม่กราดเกรี้ยว หลังจากที่เห็นวีระกรรมของลูกสาว ไม้เรียวถูกหยิบจากข้างโต๊ะ  จ้องหน้าอย่างคาดคั้น .. 

"บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ใครเป็นคนทำ "     เงื้อไม้เรียวกะฟาด เต็มที่ .. 

" เรนไม่ได้ทำ!!   บอกแล้วงัย เรนไม่ได้ทำ .. ฮึ!!  "   ลุกขึ้นยืนดิ้นเร่าๆ ลงที่พื้น อย่างโกรธจัด ก็เรนไม่ได้ทำจริงๆ เนี่ยนา.. 

"หนูอย่าโกหกมี้ ได้มั้ย หนูก็รู้ มี้เกลียดเด็กโกหก "   อีกครั้งที่ถูกคาดคั้น .. 

" กลับไปที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวแม่จัดการให้ "    เสียงแม่คลายความดุดันลง .. เมื่อหันหน้ากลับมาพูดกับนายคนนั้น  นี่ก็เป็นอีกเหตุผล ที่

แม่ไม่รู้   เรนเกลียดน้ำเสียงของแม่ที่พูดกับนายคนนั้น  แม่เห็นเค้าสำคัญกว่าเรน 

   เรนเกลียดนายคนนั้น ..!! 
				

" ครับ "    รับคำ สีหน้าสะใจ สบตาอย่างเจ้าเล่ห์ 
ลอบยิ้ม .. เดินกลับเข้าห้องคงกำลังยิ้มเยาะว่าเอาชนะ ยัยเรนตัวแสบได้แล้วนะซิ.. 
 
แม่วางไม้เรียว ..   ลูบผม .. อย่างแผ่วเบา .. 

" หนูคงบอกแม่ ได้แล้วนะ  หนูเป็นคนทำใช่มั้ย ? " สายตาของแม่ คาดคั้นด้วย คำถาม  เรนรู้ว่า แม่คงไม่เข้าใจ .. สิ่งที่เรนทำหรอก

" เรนไม่ได้ทำนะคะแม่ วุ่นวายตะหากคะ ที่ทำ แบบนั้น "    สายตาฉายแววเจ้าเล่ห์  ไม่ยอมรับ ก็เรน ไม่ได้ทำจริงๆ เนี่ยนา 

" โอ๊ยย แม่จะบ้าตาย ..   หนูรู้มั้ย .. แม่ปวดหัวแล้วนะ "   แม่หลับตา .. เอนหลังพิงพนัก .. อ่อนใจ 
 
  เรนมองแม่ อย่าง ..สงสาร .. 

" แม่จ๋า เรนขอโทษ  ก็เรนไม่ชอบ นายคนนั้นนะซิคะ "   กอดแม่ยิ้มอ้อน อย่างสารภาพผิด ก็แค่เรน .. ขอยืมปากเจ้าวุ่นวายแทนกรรไกร..แค่นั้นเอง 
 วุ่นวายก็คงอยากร่วมมือกับเรนแกล้งนายคนนั้นด้วยเหมือนกัน 

"อย่าทำแบบนี้อีกนะ .. แม่ไม่ชอบ สัญญากับแม่ซิคะ คนดี   แม่รักหนูนะ "   น้ำเสียงนุ่มนวล โอบกอด ด้วยความห่วงใย .. 

" คะ แม่ ต่อไปเรนจะไม่ทำอีก  เรนสัญญา หากเค้าไม่รังแกเรนและรังแกวุ่นวายของเรน  เรนก็จะไม่ยุ่งกับเค้านะคะ "   ยิ้มประจบอวดฟันขาว.. 
				

คืนนี้ โลกของเรนคง .. มากมายด้วยรอยยิ้ม .. แห่งชัยชนะ .. 

อีกครั้งแล้วซินะ .. ที่หนูชนะแม่ ..   ชนะนายเด็กใจร้ายคนนั้น!! 
  
   พ่อค่ะ หนูรักแม่.. ที่สุดในโลก.. 


  
เป็นเรื่องสั้นที่เรนแต่งต่อเติม จากได  ที่เคยถูกบันทึก ตัวละคร นายคนนั้น เรนยืนยันนะคะว่า .. เค้ามีตัวตน..

   นายขี้อิจฉา  คนนั้นงัย! ..
    ...........