...เจ้าชายนิทรา...

กระต่ายป่า

ผมเห็นเธอคนนั้น กำลังเดินผ่านประตูออกไป..
ไปยังที่ตรวจเช็คเอกสาร
ใช่.. เธอกำลังจะไปอเมริกา เธอเคยบอกผม
"แล้วจะโทรมานะ"
ผมปฏิเสธ
"ทำไมล่ะ ไม่เชื่อเหรอ"
แน่นอน.. นั่นเป็นสิ่งที่ผมอยากจะเชื่อมากที่สุด.. ถ้ามันเป็นความจริง
แต่ความจริงก็คือ
เธอไม่เคยทำสิ่งที่เธอพูดได้แม้เพียงอย่างเดียว.. แม้เธอจะให้คำมั่นสัญญาไว้ขนาดไหนก็ตาม
"เอาน่า เราพอมีเงิน แล้วจะโทรมานะ"
เธอตัดบท พร้อมกับวางสาย
แต่วันนี้ วันที่เธอบอกว่าเธอจะไป
ผมตั้งใจเต็มที่ที่จะมาส่ง พร้อมของขวัญชิ้นเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้ให้เธอ
แต่ในตอนนั้น.. เธอไม่เคยมองกลับมาทางผม
ทั้ง ๆ ที่ผมตะโกนเรียกชื่อเธอ
แน่นอน เธอกำลังยุ่งอยู่กับการกรอกเอกสาร และคงกำลังไม่ว่าง
ผมมองแผ่นหลังของเธอ รอบแล้วรอบเล่า
แต่ระยะห่างระหว่างที่กั้นเหล็กบาง ๆ.. กลับดูห่างไกล เหมือนสุดขอบฟ้า
ผมหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ เมื่อนึกถึงเพลงเพลงหนึ่ง
"ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่กลับดูแสนไกล"
ช่างตรงกับเหตุการณ์ตอนนี้เสียนี่กระไร
แล้วผมก็เดินจากมา โดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย
ใครจะอยากให้คนอื่นเห็นน้ำตาล่ะ จริงไหม?
เราเผชิญหน้ากัน ที่ประตูประตูหนึ่ง เธอกำลังเดินออกมา และผมกำลังเดินเข้าไป
ผมหันหลังกลับมา ก้มหน้า พร้อม ๆ กับที่เธอกระโจนออกมาจับข้อมือผมเอาไว้
"ทำไมไม่โทรมา!" เธอตะเบ็งเสียงพร้อม ๆ กับเสียงสะอื้นของเธอ
เธอกอดผม ผมอ้าแขนทั้งสองข้างออก เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร
"กอดเราหน่อยสิ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แล้วผมก็กอดเธอ..
ภาพทุกภาพ เสียงทุกเสียง ช่างเหมือนจริง
แต่.. ใช่แล้ว
มันคือความฝัน
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา นึกทบทวน
ใช่.. อีกหนึ่งเดือนเธอถึงจะกลับมา
และเมื่อเธอกลับมา สิ่งที่เหล่านั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้น
แต่ความฝัน.. ช่างสวยงานเสียนี่กระไร
หลับนานๆ เจ้าชายนิทรา 
สมมติเอาเองว่าเรายังรักกัน
หยุดเวลาเอาไว้ชั่วนิรันดร์
อย่าให้ชั้น ได้ตื่นเลย