สุภาพบุรุษปากเสีย (ตอนที่ 1 )

สาวนัยน์ตาวิงวอน

เพียงก้าวแรกที่ฉันย่างขึ้นรถโดยสารประจำทาง เที่ยวรองสุดท้ายของวันอาทิตย์  เพื่อไปเรียนหนังสือ ฉันแทบจะก้าวเท้าลงจากรถทันทีทันใด ภายในรถที่แน่นเหมือนปลากระป๋องก็เต็มทนอยู่แล้ว  ยังต้องมายืนเบียดกับไอ้พวกนักศึกษาต่างสถาบันนี่อีก ที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ เสียงนกเสียกาจากเจ้าที่พวกนี้  มันช่างรำคาญเสียเหลือเกิน ขณะที่ฉันพยายามเก็บความรำคาญอยู่ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ปากเสียที่สุดในกลุ่มนั้น ลุกจากเก้าอี้แล้วบอกให้ฉันนั่งแทนที่เขา ฉันนั่งลงพร้อมนึกสรรเสริญความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอยู่ในใจแต่ที่ไหนได้เขากลับไปยืนแซวฉันกับเพื่อนๆของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียว ชนิดที่ว่า หมาออกจากปากเลยแหละ  เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงที่ฉันต้องนั่งทนฟังเสียงเหล่านั้น จนรถมาจอดที่จุดหมายปลายทางทุกคนต่างแยกย้ายกันลงจากรถ 
วันอาทิตย์ต่อมา ฉันมารอรถช้ากว่าทุกอาทิตย์เพราะกลัวว่าจะเจอพวกเจ้าที่บนรถโดยสารอีก  รถเที่ยวนี้ไม่แน่นเหมือนเที่ยวก่อนหน้านี้  ฉันเดินขึ้นรถ พร้อมมองหาที่นั่ง โชคดีจังเลยมีที่นั่งว่างอยู่ที่หนึ่ง ฉันเดินไปนั่งโดยที่ไม่ได้สนใจผู้โดยสารข้างๆมากนัก จนรถวิ่งไปได้ประมาณ 10 นาที คนข้างๆที่นั่งฟุบอยู่ดูเหมือนจะไม่สบาย  ฉันนั่งมองเขาอยู่นาน จนเขารู้สึกตัว แล้วเงยหน้าขึ้น ฉันจึงรู้ว่า ไอ้คนที่มันใกล้จะตายคนนี้ มันเป็นคนเดียวกันกับไอ้สุภาพบุรุษปากเสียคนนั้นนั่นเอง  เขามองมาทางฉันแล้วถามว่า ทำไมไปรถเที่ยวนี้ล่ะ ฉันไม่ตอบพร้อมนึกในใจว่าพอไม่มีเพื่อนก็ไม่กล้าปากเสียนะ  รถวิ่งมาถึงจุดหมายประมาณทุ่มครึ่ง  
ฉันลงจากรถ แล้วเดินไปหอพักอย่างวังเวงใจ ทำไมรถเที่ยวนี้มาถึงมืดค่ำอย่างนี้นะ หอพักก็อยู่เหมือนจะสุดซอย ขณะเดียวกัน เขาคนนั้นก็วิ่งตามมา พร้อมถามว่า อยู่หอไหนล่ะเดี๋ยวผมไปส่ง  ฉันอยากจะปฏิเสษคำถามนั้นนัก แต่ความกลัวกลับตอบเขาไปหน้าตาเฉย  เขาไปส่งฉันจนถึงหน้าหอพัก  โดยไม่มีคำพูดใดๆระหว่างเรา พอไปถึงฉันกล่าวขอบใจโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขา