"รถไฟมาแล้ว!" และนั่นไม่ใช่คำโกหก เพราะพาหนะไฟท่วมขบวนนั้น กำลังเคลื่อนตัวเข้ามายังสถานี มันจอดสนิท เปลวไฟลุกโชนก่อให้เกิดความสว่างไปทั่วบริเวณ ครู่หนึ่งก่อนจะเคลื่อนขบวนไปยังสถานีถัดไป ทิ้งกองวัตถุที่ทุกมาไว้กองหนึ่ง เมื่อขบวนรถวิ่งออกไปพ้นทาง เงาดำที่ซ่อนตัวอยู่ (รวมถึงเจ้าของเสียงแรก) ก็โผล่ตัวออกมาจากที่ซ่อน ดังร่ายมนตร์ เพียงไม่กี่วินาที บนกองวัตถุนั้นก็เต็มไปด้วยเด็กน้อยมากมาย "อันนี้ของกระผมขอรับ" "ดิฉันเจอก่อนนะเจ้าคะ" "คุณไปค้นที่อื่นดีกว่าไหม" ภาษาที่ใช้ดูมีมารยาทผิดกับการกระทำ เด็กๆแย่งกันหาสมบัติของตัวเอง กลัวว่าใครจะแย่งของที่ตนอยากได้ไป ในมุมหนึ่งของความวุ่นวาย เด็กหญิงมองดูวัตถุในมือเธออย่างมีความหมาย มันส่งแสงเป็นประกายสะท้อนนัยน์ตาของเธอ ซึ่งคงไม่มีใครมองเห็น เพราะประกายนั้นเป็นของเธอคนเดียว เป็นประกายในห้วงคำนึงของเธอเท่านั้น "คุณได้อะไรมาบ้างครับ" เด็กชายที่อยู่ใกล้ๆถาม "ความเหงาหมายเลข42" เธอตอบอย่างภาคภูมิใจ "ใยต้องหมายเลข 42" "ข้างบนนั้นเขานิยมนับเป็นตัวเลข" "จริงหรือ" "ท่านอาจารย์บอกมา" "น่าขัน" "แล้วคุณล่ะคะได้อะไรบ้าง" "คำสัญญา.......หมายเลข517ครับ" เด็กชายหัวเราะ แต่เด็กหญิงไม่หัวเราะ ไกลออกไป ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางสายฝน "นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฝนไม่ตก" เขาคิดในใจ "เมื่อไหร่ฝนจะตกสักที...." เขายังคงคิดอยู่ "น่ารำคาญไอ้เม็ดน้ำบ้านี่" เขาลืมไปแล้วว่าฝนเป็นอย่างไร สายฝนยังคงตกอยู่ในความมืด บัดนี้รถไฟได้เดินทางไปไกลแล้ว พวกเด็กน้อยก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงรางรถไฟ กับเศษซากสิ่งของจาก"ข้างบน"
Dr.FreaK 30 เม.ย. 2549 09:00 น. - ID 6704 
1058
1
0
30 เมษายน 2549 15:22 น. - comment id 90576
เกริ่นนำ ดีขอรับ ชอบที่ทิ้งช่วงให้อ่าน ไม่นั้นแย่แน่ คิๆๆ เขียนดีแล้วขอรับ บางครั้งบริเวณนั้นมีต้นไม้หรืออะไรที่พอจะเอามาใส่ในเรื่องได้มันก็ดีไม่น้อยนะขอรับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ