แล้วเราก็เข้าใจกัน(ตอนที่11)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

ทัศนัยกวาดตาไปรอบห้องที่ยืนอยู่ น้ำตาพร่าเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า ใจหวิว ๆ แทบหลุดลอย "ฉะ..ฉันกำลังจะสูญเสียคนที่รักไปอีกแล้วหรือนี่!"
.     .     .
          "ก๊อก..ก๊อก..หวาน"
          "ปล่อยให้หลานอยู่คนเดียวไปก่อนเถอะ"
          อุษาทำตามที่ผู้เป็นแม่บอก เธอเดินตามหลังผู้เป็นแม่ออกไปจากตรงหน้าห้องที่หวานกำลังนอนอยู่ เมื่อคืนเธอกับผู้เป็นแม่ต้องตื่นขึ้นมายามวิกาล เมื่อได้ยินเสียงกดออดดังลั่นบ้านและหมาพากันส่งเสียงเห่า เมื่อออกมาดูก็พบว่าหวานกำลังยืนร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าประตูกับชายวัยกลางคน
"ยายจ๋า!" ทันทีที่เห็นยาย หวานโผเข้ากอดด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ผู้เป็นยายเองก็รู้สึกใจหาย เมื่อสัมผัสได้ถึงความสะท้านในตัวหลานสาว
"อย่าหาว่าผมพูดมากเลยนะครับ" ชายวัยกลางคนเกริ่นขึ้นมา
"คราวหลังอย่าปล่อยให้เด็กตัวแค่นี้ไปไหนมาไหนตามลำพังสิครับ
 ดึกดื่นขนาดนี้ถ้าไม่เจอผมก็ไม่รู้จะได้เจอกับอะไรบ้าง โชคดีไม่ได้มีหลายหนนะครับ" ทุกประโยคของชายวัยกลางคนล้วนแล้วแต่สื่อถึงความเป็นห่วงเป็นใยทั้งสิ้น เขายืนคุยกับหญิงชราและอุษาเพียงไม่นานจึงขอตัวกลับไปที่รถแท็กซี่ที่จอดอยู่
.     .     .
          "กริ๊งงงง!!!!"
          "ยัยหวานอยู่นั่นหรือเปล่าครับ" ทัศนัยร้อนรนถามออกไปทันทีเมื่ออุษารับสาย
          "อยู่"
          "ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปรับแกกลับนะพี่ษา"
          "พี่ว่าแกอย่าเพิ่งมาเลยทัศ ปล่อยให้เจ้าหวานอยู่นี่ไปก่อน แล้วพี่จะพากลับเอง"
          "แต่..
          "พี่มีอะไรต้องคุยกะเจ้าหวานมันเยอะเลยนะทัศ"
          "ครับพี่" ทัศนัยคุยกับอุษาสักพักจึงได้ขอตัว
.     .     .
          "ก๊อก..ก๊อก...ให้น้าเข้าไปได้ไหมหวาน"
          "คะน้าษา" 
          เมื่อเปิดประตูเข้ามา อุษาก็รู้สึกหดหู่กับสภาพหลานสาวตอนนี้ยิ่งนัก ดวงหน้ารูปไข่ที่เปื้อนคราบน้ำตา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่มองมายังตน เหตุไฉนจึงเก็บความแค้นไว้มากมายขนาดนี้ เธอหย่อนร่างลงไปนั่งข้างหลานสาวบนเตียง สองมือโอบไหล่หลานสาวพร้อมกับคำถามที่ว่า
          "ที่หวานกำลังอยู่ในห้องนี้กับน้า หวานอยู่ในอดีตหรือว่าปัจจุบันลูก" 
          "ปัจจุบันคะ" หวานตอบคำถามของผู้เป็นน้าด้วยความแปลกใจ เหตุใดจึงถามตนเช่นนี้
          "แต่น้าว่าหนูยังอยู่ในอดีตนะ" อุษาหยุดพูดมองหน้าหลานสาวนิ่ง
          "อดีตที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับหนูสักนิด"
          "ทำไมจะไม่เกี่ยวคะ คนที่ตายเป็นแม่ของหวานนะคะ แล้วเป็นพี่สาวน้าษาด้วย
           น้าษาไม่รักน้องสาวตัวเองหรือคะ" หวานพูดด้วยความรู้สึกไม่พอใจน้าสาว
          "รักสิทำไมจะไม่รัก แต่อย่างที่น้าบอก มันไม่ได้เกี่ยวกับหนูเลยนะหวาน
            แม้กระทั่งน้าหรือใครก็ตาม มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะ"
          "แต่เขาทำให้แม่จ๋าต้องทุกข์ทรมานและเสียใจ"
          "แม่จ๋าของหวานต่างหากที่ทำตัวเองไม่ใช่พ่อเขาทำ" อุษาไม่ได้ตั้งใจพูดให้หลานสาวโกรธ แต่เพราะหวานยังจมอยู่กับอดีตของแม่ จึงโพลงออกมาด้วยความโกรธ
          "ทำไมจะไม่ใช่เขา! น้าษาไม่ได้มาเห็นสภาพแม่จ๋าในช่วงเวลานั้น น้าษาจะไปรู้อะไร!" อุษาไม่ตอบโต้อะไร แม้ไม่พอใจคำพูดของหลานสาวก็ตาม เธอนิ่ง ๆ เพื่อมองลึกเข้าไปในจิตใจของหลานสาว
"ถ้าหวานอยากจมอยู่กับอดีตก็ตามใจนะ แต่น้าขอถามหน่อย ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ หวานมีความสุขดีแล้วหรือ!!!"